Πέμπτη 6 Ιουλίου: Εγκαίνια έκθεσης
Το "υφαίνοντας μαζί" είναι ένα έργο καλλιτέχνη και κοινού. Αφορά το να βρισκόμαστε μαζί, το να καθόμαστε μαζί, να μιλάμε μαζί, να φτιάχνουμε μαζί, να φέρνουμε τις ζωές μας, τον πολιτισμό μας κοντά, να μοιραζόμαστε λέξεις, τις ιστορίες μας, την ιστορία μας, τον πόνο και τους φόβους μας, τις ελπίδες μας. Πρόκειται για την συντροφικότητα. Πρόκειται για την συνάθροιση. Πρόκειται για την ανθρώπινη κατάσταση.
Πρόκειται για ένα υφαντό το οποίο το άρχισε η καλλιτέχνις Βάσια Α. Βανέζη και προσκαλεί τον άλλο - τους άλλους σε συνάντηση κάθε Παρασκευή απόγευμα για να το υφάνουν μαζί.
Το πλέγμα της μνήμης
Η μνήμη μας είμαστε εμείς.
Η μνήμη είναι ένα πλέγμα από λέξεις, εικόνες, ήχους, μυρωδιές.
Τα αντικείμενα της μνήμης.
Ντύνονται σε λέξεις όταν επιστρέφουν στη συνείδησή μας.
Ηχούν όταν λέγονται, όταν γίνονται γλώσσα, όταν γίνονται ιστορία.
Ένα κάλεσμα, ένας καφές, λέξεις που ανασύρουμε από τη μνήμη,
τις πλέκουμε, τις κάνουμε ιστορία, αφήγημα.
«Είμαι πρόσφυγας.
Το σπίτι που γεννήθηκα είναι στην κατεχόμενη Λευκωσία.
Ήταν πολύ ωραίο το σπίτι μου.
Μπροστά είχε μια τζαμαρία και στην πίσω αυλή μια κληματαριά και μια λεμονιά.
Η τελευταία φορά που το είδα
ήταν στις 20 Ιουλίου 1974.
Την ημέρα της τουρκικής εισβολής.
Έφυγα και δεν ξαναγύρισα ποτέ.
Ήμουν πέντε χρονών.
Οι σειρήνες βούιζαν, οι βόμβες έπεφταν και ο ουρανός ήταν μαύρος.
Δεν πρόλαβα να πάρω μαζί μου τίποτα.
Ούτε την αγαπημένη μου κούκλα.
Φύγαμε με τα ρούχα που φορούσαμε.
Το μόνο που έχω είναι αυτό το φουστανάκι.
Ένας κόκκινος θησαυρός της μνήμης.
Δεν ξεχνώ
Και περιμένω να πάω πίσω.»
Προσωπική αφήγηση-καταγραφή
Β. Α. Βανέζη
φωτογραφία: Βάσια Α. Βανέζη