Είναι προφανές ότι πρέπει να επιλύσω αυτό το πρόβλημα. Από το 1954 έως το 1958, δηλαδή επί τέσσερα χρόνια, άκουγα με μισή καρδιά τους ανθρώπους που επέμεναν ότι υπάρχει μουσική στους πίνακές μου. Αφού κανείς δεν μπορούσε στην πραγματικότητα να βγάλει αυτή τη μουσική, τους άφηνα να λένε και δεν ασχολούμουν με το θέμα. Δεν ήταν ακόμα ο καιρός του.
–Sedje Hémon

Λίγο καιρό μετά τη δήλωση αυτή η μουσική ξεπρόβαλε. Η Sedje Hémon, της οποίας η ζωή σημαδεύτηκε από τις εμπειρίες της στο Ολοκαύτωμα, έμαθε να σχεδιάζει κορσέδες και μετά να παίζει βιολί, και στη διάρκεια του βίου της επινόησε εκ νέου τον εαυτό της με τις ιδιότητες της ζωγράφου, συνθέτριας, θεωρητικού και σχεδιάστριας. Στην πρακτική της σημαντικό ρόλο έπαιξε η ενασχόληση με διαφορετικά αντικείμενα καθώς επίσης η ένταξη και μετάφραση στοιχείων από διάφορους τομείς, όπως φανερώνουν οι πίνακές της.

Οι πίνακες που παρουσιάστηκαν στην Αθήνα για την documenta 14 επιλέχθηκαν γιατί όλοι τους φιλοτεχνήθηκαν στην Αθήνα στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Οι περισσότεροι χρησιμοποιήθηκαν ως παρτιτούρες για μουσικές εκτελέσεις, μεταξύ άλλων και από την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών. Οι πίνακες που παρουσιάζονται στο Κάσελ, ενώ συνιστούν μουσικές παρτιτούρες, αντιπροσωπεύουν επίσης τον πυρήνα της πρακτικής της που αμφισβητεί ή θέτει υπό εξέταση τις φυσικές επιστήμες και τις επιστημολογίες.