Με µεγαλόπρεπα κτίρια και δενδροφυτεµένες λεωφόρους για αρτηρίες, η πλατεία Οµονοίας ζωντανεύει στο χαρτί ως καρδιά της βαυαρικής δυναστείας. Τι να απέγινε άραγε ο θεµέλιος λίθος που κατατέθηκε εκεί προς τιµήν του βασιλιά Όθωνα; Φανταστείτε τον στον κάτω κόσµο της πλατείας να αποσυντίθεται σε θραύσµατα ύλης, τα οποία έκτοτε µετενσαρκώθηκαν στον κραδαίνοντα παλµό της. Κατά καιρούς η πλατεία Οµονοίας δονείται στον ρυθµό διαδηλώσεων που χύνονται στους δρόµους για να κλυδωνίσουν τη χώρα. Το έδαφός της διαµορφωµένο από τη δηµοκρατική παρόρµηση κορµιών που συναθροίζονται. Η Οµόνοια, το αλλόκοτο αµάλγαµα ατυχούς πολεοδοµικού σχεδιασµού, νεοφιλελεύθερων πολιτικών και επισφάλειας, να εισέρχεται στο πεδίο του συµβολισµού υπό τον ρυθµό ποδοβολητού.

Ή τουλάχιστον έτσι µοιάζουν τα πράγµατα καθώς στέκει κανείς στο µπαλκόνι του ηµι-ιδιωτικού χώρου Ύλη[matter]HYLE, παραδίπλα στην πλατεία. Η λέξη «ύλη» ωθεί σε συλλογισµούς για την ουσία των πραγµάτων, γεγονός που συνάδει µε την επιδίωξη του χώρου για ανασύσταση «του λεξιλογίου µιας άλλης κοινωνίας». Η Ύλη ιδρύθηκε από τη Γεωργία Σαγρή. Γεννηµένη στην Αθήνα το 1979, η εικαστικός επιστρατεύει διαφορετικά µέσα για να εστιάσει σε θέµατα ταυτότητας, κοινωνικών συνηθειών και σύγχρονων δοµών εξουσίας, καθώς επίσης και στην υπονόµευση συµπεριφορικών µοντέλων και στην αναθεώρηση συστηµάτων αξιών µέσα από την τέχνη της περφόρµανς. Η εξερεύνηση των ορίων της σωµατικής αντοχής συχνά αποτελεί κοµµάτι της δουλειάς της, όπως επίσης και η διερεύνηση της πολιτικής µέσω της σωµατικής έκφρασης – από την κατάληψη δηµόσιων χώρων (Πολυτεχνείο, 1999), έως την απόδοση υλικής υπόστασης στον δρόµο (Το νέο είδος, 2003) ή την άσκηση του δικαιώµατος στην απρόσκοπτη κίνηση (Mona Lisa Effect) (Το φαινόµενο της Μόνα Λίζας, 2014). Στο πρόσφατο έργο της µε τίτλο Απόπειρα. Έλα. (2016) η πρόσκληση είχε να κάνει µε την εµπλοκή του σώµατος στην αναθεώρηση της κοινωνίας. Στο ΕΑΤ-ΕΣΑ, πρώην αρχηγείο της χούντας, αφήσαµε χρονικές συµβάσεις και την άνεση ενός σταθερού σηµείου εστίασης προκειµένου να παρακολουθήσουµε την εικαστικό να χορεύει επί 20 ώρες υπό τον ήχο τυµπάνων. Η ερµηνεία ήταν µια ποιητική άσκηση πάνω στη διασταύρωση του τελετουργικού µε το πολιτικό στοιχείο, της κοινωνικής πράξης µε τις αρχαίες τελετές. Η Σαγρή να ανεµίζει ένα κοµµάτι ύφασµα ως σύµβολο αντίστασης· η Σαγρή να στροβιλίζεται εκτός ελέγχου σαν σύγχρονη µαινάδα. Πόσα βήµατα για να συµφιλιωθούµε µε τα φαντάσµατα του παρελθόντος; Πόσα για να συµµετάσχουµε µαζί της; Καθώς εκτυλισσόταν η περφόρµανς, κι όπως θα συµβεί και µε το έργο της για την documenta 14, που φέρει τον τίτλο Dynamis (Δύναµη), σώµα και χώρος αλληλο-µεταλλάσσονται. Στον χτύπο των τυµπάνων, η κίνηση µετατράπηκε σε δράση και ο χώρος έµοιαζε να διαµορφώνεται µέσα από τον χορό σε τόπο ελευθερίας, όπου εµείς το κοινό, οι θεατές, οι πολίτες καλούµασταν να φανταστούµε αυτό που µέλλει να έρθει.

Έλενα Πάρπα