–μη βλέπεις εμένα– μην κλαις. Εσύ είσαι η ελπίδα.
Άκου θα ’ρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη
Δε θα υπάρχουνε πόρτες κλειστές
με γερμένους απέξω.
Και τη δουλειά θα τη διαλέγουμε
δε θα ’μαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.
Οι άνθρωποι –σκέψου!–θα μιλάνε με χρώματα
Κατερίνα Γώγου, Θα ’ρθεί καιρός (απόσπασμα)
Στο πλαίσιο του Victoria Square Project παρουσιάζεται η συμμετοχική δράση ‘ΕΛΠΙ-ΖΩ’. Η Αντιγόνη Θεοδώρου ζητάει από τους κατοίκους των πολυκατοικιών του πεζόδρομου επί της οδού Ελπίδος να βγουν στα μπαλκόνια τους και να φωνάξουν δυνατά ότι ελπίζουν να τους συμβεί. «Με μια λέξη, ένα μπαλόνι, ένα τραγούδι, μια κιθάρα, ένα παπαγάλο ή με τύμπανο μια κατσαρόλα!». Παράλληλα θα βρίσκεται σ᾽ένα από αυτά τα μπαλκόνια «προς ενοικίαση για επαγγελματική χρήση» επιτελώντας τη δική της ελπίδα. Το μπαλκόνι ως ένας ενδιάμεσος χώρος, ανάμεσα στο διαμέρισμα και τον πεζόδρομο, το ιδιωτικό και το δημόσιο, το προσωπικό και το συλλογικό, μέσω της παρέμβασης προσπαθεί να ενεργοποιηθεί εκ νέου σαν ένα άγνωστο σώμα.