34 Ασκήσεις Ελευθερίας
14–24 Σεπτεμβρίου 2016 στο Πάρκο Ελευθερίας,
Κέντρο Τεχνών Δήμου Αθηναίων
Σας προσκαλούμε να συμμετάσχετε στη Βουλή των Σωμάτων, το πρόγραμμα Δημόσιων Δράσεων της documenta 14 το οποίο φιλοξενείται στο Κέντρο Τεχνών του Δήμου Αθηναίων, στο Πάρκο Ελευθερίας, τον Σεπτέμβριο του 2016. Αυτό που θα συμβεί εδώ αυτό το δεκαήμερο δεν είναι ούτε συνέδριο ούτε έκθεση.
Αποφύγαμε τους συμβατικούς μουσειολογικούς χαρακτηρισμούς που επιβάλλουν διακρίσεις ανάμεσα στην ομιλία και την πράξη, τη θεωρία και τη δράση, την κριτική και την τέχνη. Αντίθετα, έχουμε προσκαλέσει 45 συμμετέχοντες να «ασκήσουν την ελευθερία» μέσα σε αυτό το κτίριο, που, στην πρόσφατη ιστορία της Ελλάδας, χρησιμοποιούνταν ως έδρα της στρατιωτικής αστυνομίας κατά τη διάρκεια της επταετούς δικτατορίας. Κατανοούμε την ελευθερία –μαζί με τον Φουκώ– όχι ως ατομική ιδιοκτησία ούτε ως φυσικό δικαίωμα, αλλά ως πρακτική. Παρασυρόμαστε από το ρεύμα της Ιστορίας. Υπάρχει ένας χώρος. Υπάρχουν κάποια σώματα. Υπάρχουν κάποιες φωνές. Τι σημαίνει να είμαστε μαζί, εδώ, τώρα; Τι μπορεί να γίνει; Ποιος και τι γίνεται ορατό; Ποιες φωνές μπορούν να ακουστούν και ποιες παραμένουν σιωπηλές; Πώς μπορεί να αναδιοργανωθεί η δημόσια σφαίρα;
Δεν θα βρείτε ούτε ατομικά καθίσματα ούτε μια σταθερή αρχιτεκτονική στη Βουλή των Σωμάτων. Έχουμε αποφύγει την αντιμετώπιση του κοινού ως αισθητικού επισκέπτη ή νεοφιλελεύθερου καταναλωτή. Έχουμε επίσης απορρίψει τη δημοκρατική μυθοπλασία του ημικυκλικού αμφιθεάτρου. Διεκδικούμε –μαζί με τον Oskar Hansen– το ευκταίο της «ανοιχτής μορφής» στην πολιτική. Η μαλακή αρχιτεκτονική του Ανδρέα Αγγελιδάκη, η οποία αποτελείται από 68 μπλοκ ερειπίων (τα ερείπια ενός δημοκρατικού κοινοβουλίου;), μπορεί να συναρμολογηθεί και να τοποθετηθεί εκ νέου με άπειρους τρόπους, δημιουργώντας πολλαπλές εφήμερες αρχιτεκτονικές για τη Βουλή των Σωμάτων. Είστε ευπρόσδεκτοι να συμμετάσχετε στην καθημερινή διαμόρφωση αυτού του πολιτικού θέατρου, που αμφισβητεί την τοποθεσία, την ιεραρχία, την ορατότητα, την κλίμακα…
Οι 34 Ασκήσεις Ελευθερίας έχουν στόχο να συνθέσουν μια queer αντι-αποικιακή ευρωπαϊκή συμφωνία με αφετηρία τη δεκαετία του 1960 έως σήμερα, εμπλέκοντας στον διάλογο και φέρνοντας στο προσκήνιο αντιφρονούσες, ετερογενείς και αποσιωπημένες αφηγήσεις. Αρχίζουμε φέρνοντας κοντά την παράδοση της ριζοσπαστικής Αριστεράς και τον αντι-αποικιοκρατικό αγώνα για εθνική κυριαρχία των ιθαγενών κινημάτων στην Ευρώπη. Η φωνή του Antonio Negri –ενός από τους ιδρυτές του κινήματος Potere Operaio (Εργατική Δύναμη), το 1969, και μέλους της ιταλικής Autonomia Operaia (Εργατική Αυτονομία)– συναντά τη φωνή του Niillas Somby, ακτιβιστή για τα πολιτικά δικαιώματα και την εθνική κυριαρχία των Σάμι στον βορρά της Νορβηγίας. Τη δεκαετία του 1970, και οι δύο αντιμετώπισαν διαφορετικές κατηγορίες ως τρομοκράτες.
Παραμερίζοντας την καθιερωμένη αντίθεση δικτατορίας και δημοκρατίας, προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε τις αποτυχίες της μετάβασης στη δημοκρατία, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Ισπανία, την Αργεντινή ή τη Χιλή: πώς η έννοια της ελευθερίας ταυτίστηκε με την ελεύθερη αγορά. Ενώ η δεκαετία του 1980 παρουσιάζεται συχνά ως η περίοδος όπου παρήκμασαν τα κινήματα κοινωνικής απελευθέρωσης και προαναγγέλθηκε η εμφάνιση μιας καινούργιας δημοκρατικής συναντίληψης μέσα στο πλαίσιο του καπιταλισμού –προτάσσοντας στη θέση της ιδεολογικής αντίθεσης την οικονομική ανάπτυξη– τα αντι-αποικιοκρατικά, φεμινιστικά, queer και αντι-AIDS κινήματα άρχισαν να καταδεικνύουν τα κενά στον δυτικό ηγεμονικό λόγο. Είναι άραγε δυνατό να συλλάβουμε την ελευθερία πέρα από την καπιταλιστική της αντίληψη; Σταδιακά, μέσα σε αυτόν τον δεκαήμερο διάλογο, σκοπεύουμε να αρθρώσουμε σύγχρονες γλώσσες αντίστασης, από την κουρδική επανάσταση της Rojava έως τις φωνές των queer, τρανσέξουαλ, των sex-workers και των μεταναστών από την Τουρκία, την Ελλάδα, το Μεξικό ή τη Βραζιλία, τους σύγχρονους αγώνες για την αποκατάσταση των αυτόχθονων πληθυσμών, τις νέες πολιτικές και καλλιτεχνικές πρακτικές που επινοούν νέες μορφές επίδρασης, γνώσης και πολιτικής υποκειμενικότητας, όπως ecosex, queer-indigenism και ριζοσπαστική επιτελεστικότητα. Όλοι μαζί σχεδιάζουν έναν πολιτικό και ποιητικό χάρτη της Ευρώπης διαφορετικό από εκείνον που σχεδίασε η Ευρωπαϊκή Ένωση.
*
34 ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
Αναλυτικό Πρόγραμμα, 14-24 Σεπτεμβρίου 2016
Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου (7-11 μ.μ.)
Εισαγωγή από τους
Adam Szymczyk, Καλλιτεχνικός Διευθυντής, documenta 14
Paul B. Preciado, Επιμελητής του Προγράμματος Δημόσιων Δράσεων, documenta 14
Ανδρέας Αγγελιδάκης, αρχιτέκτονας/καλλιτέχνης
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΡΑΚΤΙΚΗ
Ασκήσεις:
#1. Linnea Dick, συγγραφέας, ζωγράφος και τελετάρχης της πολιτιστικής κληρονομιάς των Kawakwaka'wakw, Nisga'a και Tsimshian
#2. Antonio Negri, πολιτικός θεωρητικός και φιλόσοφος
#3. Niillas Somby, Σάμι ακτιβιστής για τα πολιτικά δικαιώματα, δημοσιογράφος, κινηματογραφιστής και φωτογράφος
#4. Educación Cívica / Αγωγή του Πολίτη
Sergio Zevallos, καλλιτέχνης
Κατά μίμηση των προπονήσεων bodybuilding, η Educación Cívica / Αγωγή του Πολίτη προσπαθεί να μας «εκγυμνάσει» στην κοινωνική συνύπαρξη μεταξύ των σωμάτων. Είμαστε όλοι πολίτες: Ακόμα και οι στρατιώτες διατηρούν την ταυτότητα του πολίτη, έστω και μόνο στον ύπνο τους. Και αντιστρόφως, ακόμη και ως πολίτες, όλοι γινόμαστε στρατιώτες. Γινόμαστε στρατιώτες όταν εργαζόμαστε, ως μέρος μιας οικονομίας πολέμου.
Η περφόρμανς του Zevallos αυτοσχεδιάζει ένα παιχνίδι με επιθετικές και συμφιλιωτικές χειρονομίες, δοκιμάζοντας τις εναλλαγές από ένα σώμα με ενιαία ταυτότητα σε ένα πολλαπλό σώμα, ένα υβρίδιο πολλών ταυτοτήτων και αντιφατικών συμπεριφορών. Η περφόρμανς βασίζεται σε δουλειά του 2005, με τίτλο Clase Media (Μεσαία τάξη) από το Θέατρο LOT και τους Carlos Cueva, Carlos Javier Vega και Sergio Zevallos.
Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου (7-11 μ.μ.)
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΜΕΤΑΒΑΣΕΙΣ… ΣΤΟΝ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟ
Ασκήσεις:
#5. Η ελευθερία ως αξία της αγοράς. Η ελευθερία ως πράξη αντίστασης
Judith Revel, καθηγήτρια Φιλοσοφίας, Université Paris Ouest Nanterre-La Défense και μέλος της επιστημονικής επιτροπής του Κέντρου Michel Foucault
Ποιο είναι το νόημα της ελευθερίας όταν η αγορά απαιτεί από το άτομο να είναι όλο και πιο ελεύθερο, δημιουργικό, αυτόνομο, πολλά υποσχόμενο; Ποια η διαφορά ανάμεσα σε εκείνο που ο Φουκώ από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 χαρακτήριζε ως νέα μορφή του homo oeconomicus και στο σύνολο πρακτικών άσκησης της ελευθερίας που θα μπορούσαμε ίσως να διανοηθούμε να προβάλλουμε επάνω τους κάτι που να μοιάζει με αντίσταση;
#6. Μνήμη Under Construction: Προς μια Δημόσια Mνήμη των Βασανιστηρίων στην Ελλάδα
Κωστής Κορνέτης, UC3M CONEX-Marie Curie Fellow στο Τμήμα Ιστορίας του Πανεπιστημίου Carlos III, Μαδρίτη
Μετά την οικονομική κατάρρευση της Αργεντινής το 2001, υπήρξε μια έντονη συζήτηση γύρω από την πολιτική του σώματος που ασχολήθηκε όχι μόνο με την αντιμετώπιση, αλλά και με την ενεργητική επεξεργασία του οδυνηρού δικτατορικού παρελθόντος της χώρας. Το πρότζεκτ Μνήμη Under Construction έφερε στον δημόσιο χώρο το θέμα ταμπού των βασανιστηρίων μέσα στο διαβόητο μυστικό κέντρο κράτησης στο Escuela de Mecanica de la Armada (ESMA), μετατρέποντας το κτίριο σε μουσείο και προσφέροντας εκπαιδευτικές ξεναγήσεις μέσα στους θαλάμους βασανιστηρίων. Στην Ελλάδα, όπως και στην Ισπανία και την Πορτογαλία, οι πρόσφατες οικονομικές κρίσεις οδηγούν σε σταδιακή επανεξέταση των μετα-αυταρχικών δομών και διαδικασιών – σε ένα δεύτερο κύμα ιστορικής έρευνας. Αυτά τα μεταβαλλόμενα κοινωνικοοικονομικά μοντέλα και πολιτικά παραδείγματα υπαγορεύουν την επαναξιολόγηση των κοινωνικών μεταβάσεων και θέτουν ερωτήματα για την ποιότητα της ίδιας της δημοκρατίας. Επιπλέον, τα κοινωνικά κινήματα από τα κάτω συχνά λειτουργούν ως φορείς μνήμης ενός οδυνηρού παρελθόντος. Η συγκριτική ανάγνωση του Κορνέτη δείχνει πώς αντιμετωπίζεται στην περίπτωση της σύγχρονης Ελλάδας το βίαιο παρελθόν, με βάση τον ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίο η ιδιωτική ιστορία του βασανισμού και του πόνου μετατρέπεται σε δημόσια γνώση.
#7. Your Neighbor’s Son: The Making of a Torturer (Ο γιος του γείτονά σας: Η δημιουργία ενός βασανιστή), Jørgen Flindt Pedersen και Erik Stephensen, Δανία, 1981, 52 λεπτά
Προβολή ταινίας
#8. This Is Not The Place. Τέσσερις επισκέψεις στη Villa Grimaldi: Ένα κέντρο βασανιστηρίων και κράτησης στη Χιλή
Diana Taylor, καθηγήτρια Παραστατικών Τεχνών και Ισπανικής Φιλολογίας στο New York University
Τα τελευταία δέκα χρόνια, η Diana Taylor επισκέφτηκε την περιβόητη Villa Grimaldi στη Χιλή, μαζί με ανθρώπους που υπέστησαν βασανιστήρια ή μόνη της, χρησιμοποιώντας ηχογραφημένη ξενάγηση. Τι σημαίνει να είμαστε σε έναν τόπο βασανισμού και εξαφάνισης; Να συνοδεύουμε τους επιζώντες; Να ενσωματώνουμε και να μεταφράζουμε τα λόγια τους; Τι ζητούν εκεί οι επιζώντες; Τι ζητούσε εκεί η Taylor; Πρόκειται για ένα παράδειγμα τουρισμού του θανάτου, ή μήπως το στρατόπεδο έχει έναν ρόλο ζωτικής σημασίας στη στρατηγική κατά της λήθης; Η ομιλία χρησιμοποιεί οπτικοακουστικό υλικό για να ανασυνθέσει τις τέσσερις επισκέψεις της Taylor στη Villa Grimaldi.
#9. Μεταξύ τρόμου και γλεντιού. Συλλογικές στρατηγικές aντίστασης κατά τη διάρκεια της δικτατορίας στην Αργεντινή και τη Βραζιλία
Ana Longoni, συγγραφέας, επιμελήτρια και καθηγήτρια Ιστορίας της Τέχνης, Universidad de Buenos Aires
Οι δικτατορίες τόσο στη Βραζιλία (1964-1985) όσο και στην Αργεντινή (1976-1983) αποτελούσαν μέρος της Operación Condor, ενός παράνομου σχεδίου καταστολής που το συντόνιζαν διάφορες κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής προκειμένου να διεξαγάγουν μια πολιτική κρατικής τρομοκρατίας η οποία περιλάμβανε τη μεθοδευμένη δολοφονία πολιτικών, εργαζομένων, φοιτητών, διανοουμένων και καλλιτεχνών που αντιτάχθηκαν στα καθεστώτα. Η μεθοδολογία που εφαρμόστηκε οδήγησε στην «εξαφάνιση» δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων, σε απαγωγές, βασανιστήρια, δολοφονίες και άλλα εγκλήματα. Μολονότι ο «τρόμος του στρατοπέδου συγκέντρωσης» (Pilar Calveiro) που ξεχείλιζε από τα στρατόπεδα κράτησης στον δημόσιο χώρο είχε σαφώς παραλυτική επίδραση, δεν ήταν απόλυτος. Υπήρχαν πάντα και ρωγμές και εναλλακτικές λύσεις, χώροι αντίστασης, ανυπακοής και αντιπαράθεσης, στρατηγικές για απόκρυψη και επανεπινόηση της πολιτική δράσης, καθώς και νέοι τρόποι αντίληψης του σώματος. Η παρουσίαση Between Terror and Revelry (Μεταξύ τρόμου και γλεντιού) μιλάει για τη συνύπαρξη ή ακόμη και τη συμβολή διαφορετικών τρόπων αντίστασης: τις καταγγελίες της καταστολής στη δημόσια σφαίρα μέσα από δημιουργικές δράσεις κινημάτων για τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά και έναν άλλο τρόπο αντίστασης, τον οποίο ο Roberto Jacoby χαρακτηρίζει ως «στρατηγική της χαράς»: την αγαλλίαση του να είμαστε ζωντανοί, να απολαμβάνουμε το σώμα μας και να το μεταμορφώνουμε μέσα από την ανυπακοή στους πειθαρχικούς κανόνες.
#10. DJ set
Lies Van Born, DJ
Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου (5:45-11 μ.μ.)
Ασκήσεις:
#11. Περίπατος σε Τόπους Ελευθερίας και Βασανισμού στην Αθήνα
(5:45-8:45 μ.μ.)
Ομαδικός περίπατος στην πόλη της Αθήνας, σε συνεργασία με τα Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ), αναζητώντας τα ιστορικά ίχνη καταπίεσης, βίας και διεκδίκησης της Ελευθερίας κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής δικτατορίας της περιόδου 1967-1974.
Περίπατος στα ελληνικά
Σημείο συνάντησης: 5:45 μ.μ. στο Πολυτεχνείο στην είσοδο από την οδό Τοσίτσα
Σημείο κατάληξης: Πάρκο Ελευθερίας
Ξεναγοί στον ελληνόγλωσσο περίπατο είναι οι: Βαγγέλης Καραμανωλάκης (Ιστορικός, Πανεπιστήμιο Αθηνών) και Τάσος Σακελλαρόπουλος (Ιστορικός, Υπεύθυνος Ιστορικών Αρχείων, Μουσείο Μπενάκη, Αθήνα)
Περίπατος στα αγγλικά
Σημείο συνάντησης: 6:15 μ.μ. στο Πολυτεχνείο στην είσοδο από την οδό Τοσίτσα
Σημείο κατάληξης: Πάρκο Ελευθερίας
Ξεναγοί στον αγγλόφωνο περίπατο είναι οι: Κωστής Καρπόζηλος (Ιστορικός, Διευθυντής των Αρχείων Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας - ΑΣΚΙ, Αθήνα) και Κατερίνα Λαμπρινού (Ιστορικός, Πάντειο Πανεπιστήμιο, Αθήνα)
Σε συνεργασία με τα Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ)
Εν τω μεταξύ, στo Κέντρο Τεχνών του Δήμου Αθηναίων, Πάρκο Ελευθερίας:
#12. Το Χρονικό της Δικτατορίας (1967-1974), Παντελής Βούλγαρης, Ελλάδα, 37 λεπτά
Προβολή ταινίας
Επιτάφιος για τη Δημοκρατία
(9:30-11 μ.μ.)
#13. Επιτάφιος 2
Άντζελα Μπρούσκου ‒ Θέατρο Δωματίου, θεατρική ομάδα και MiniMaximum ImproVision, μουσική ομάδα αυτοσχεδιασμού
O Επιτάφιος 2 είναι μια συνεργασία ανάμεσα σε επαγγελματίες ηθοποιούς, μουσικούς, φοιτητές, καλλιτέχνες και στο κοινό. Ένα στρώμα από ανθρώπινα σώματα και αντικείμενα καλύπτει το δάπεδο του πρώην αρχηγείου της ελληνικής στρατιωτικής αστυνομίας ΕΑΤ/ΕΣΑ. Σε μια εποχή όπου κυριαρχεί οικονομική, πολιτική και κοινωνική απόγνωση, η περφόρμανς συνθέτει μια ωδή, μια μουσική εγκατάσταση, σε διάλογο με τον Επιτάφιο του Περικλή, από την Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου του Θουκυδίδη –που θα τον διαβάσει δημόσια ένας έντιμος πολίτης της σύγχρονης Αθήνας– μαζί με αποσπάσματα από το κείμενο του Κορνήλιου Καστοριάδη Το πρόβλημα της δημοκρατίας σήμερα (1990).
Η συμμετοχή στον Επιτάφιο 2 είναι ανοικτή σε όποιον επιθυμεί να συμμετάσχει για προσωπικούς ή κοινούς λόγους. Θέτει ερωτήματα σχετικά με την έννοια της δημόσιας θλίψης και πώς αυτή εκφράζεται, σχετικά με τον θάνατο, το τέλος των σεξουαλικών και οικογενειακών σχέσεων, την καθημερινή εγκληματικότητα, τις πολιτικές και κοινωνικοπολιτικές αναταραχές, τις βίαιες εκτοπίσεις και τα υπαρξιακά αδιέξοδα, ή απλώς τον χρόνο που περνά ανεπιστρεπτί. Επιτρέπει να εκφράσει ο καθένας και να ομολογήσει, μαζί με το σύνολο και ξεχωριστά, αδιανόητες δημόσιες ή ιδιωτικές απώλειες. Η πρώτη έκδοση του Επιταφίου παρουσιάστηκε στην Kunsthalle Athena το 2012.
Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου (7 μ.μ.)-Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου (10 μ.μ.)
ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΕΣ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ, ΦΩΝΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ
Ασκήσεις:
#14. Ojo de gusano: Μην κοιτάς κάτω
Regina José Galindo, καλλιτέχνις
Έπεσαν στην Ελλάδα
Έπεσαν στον Παναμά
Έπεσαν στη Βενεζουέλα
Έπεσαν στη Βραζιλία
Έπεσαν στην Αργεντινή
Έπεσαν στην Κολομβία
Έπεσαν στο Εκουαδόρ
Έπεσαν στη Χιλή
Έπεσαν στο Περού
Έπεσαν στη Βολιβία
Έπεσαν στην Ουρουγουάη
Έπεσαν στην Παραγουάη
Έπεσαν στη Δομινικανή Δημοκρατία
Έπεσαν στην Αϊτή
Έπεσαν στην Ονδούρα
Έπεσαν στη Νικαράγουα
Έπεσαν στο Ελ Σαλβαδόρ
Έπεσαν στη Γουατεμάλα
Η χούντα των συνταγματαρχών (1967-1974) στην Ελλάδα ήταν μία ακόμη αιματηρή δικτατορία σε μια μακρά λίστα καθεστώτων που υποστηρίχθηκαν από τις Ηνωμένες Πολιτείες κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου «ενάντια στις δυνάμεις του κομμουνιστικού κινδύνου». Όσο κι αν νομίζουμε ότι απέχουμε ο ένας από τον άλλον, μοιραζόμαστε ένα κοινό παρελθόν καταστολής, αγώνα και αντίστασης. Δεν έχει σημασία η απόσταση μεταξύ μας: έχουμε κάτι που μας συνδέει.
#15. Χρονοτόποι / Δυστοπικές Γεωμετρίες / Γεωγραφίες Τρόμου
Νένη Πανουργιά, ανθρωπολόγος, επισκέπτρια αναπληρώτρια καθηγήτρια Ανθρωπολογίας στο New School for Social Research της Νέας Υόρκης
Ο Μιχαήλ Μπαχτίν μας έχει πει ότι ο χρονοτόπος συνδέει τις χρονικές και χωρικές σχέσεις της γλώσσας με το ιδεολογικό και πολιτικό συγκείμενο που τις έχει δημιουργήσει. Ο χρόνος, λέει ο Μπαχτίν, «πυκνώνει, αποκτά σάρκα, γίνεται ορατός στην τέχνη. Παρομοίως, ο χώρος φορτίζεται και ανταποκρίνεται στις κινήσεις του χρόνου, της πλοκής, της ιστορίας». Η σάρκα του χρόνου ενσαρκώνει την υφή της εμπειρίας ‒ της εμπειρίας του πόνου, της εξουσίας, της αποστροφής, του κινδύνου, της εξαίρεσης. Ο χώρος, με τη σειρά του, κωδικοποιεί τον χρόνο και την ενσάρκωσή του όταν τον αποκτά, του ενσταλλάσσεται, όταν υποχρεούται να επιτελέσει δυστοπισμούς, είτε στα κρατητήρια του ΕΑΤ/ΕΣΑ και της Villa Grimaldi, στο Γυμνό Νησί (Goli Otok) και τον Άγιο Γρηγόριο (Sveti Grgur) της Αδριατικής, στις ιστορίες των Δυτικών Απάτσι του Keith Basso, στα διάφορα Μουσεία του Ολοκαυτώματος, είτε στην τουριστικοποίησή τους. Όταν τουριστικοποιούνται τέτοιοι χώροι (δηλαδή, κατ’ ουσίαν υπόκεινται σε κάτι ανάλογο με τον ταξικό χωροεκτοπισμό υποβαθμισμένων αστικών περιοχών), τι μετατρέπεται σε αντικείμενο του τουριστικού βλέμματος; Το παραμένον αίμα στους τοίχους και το φάντασμα των πνιχτών κραυγών; Ο ήχος του βούρδουλα; Η γεωμετρία του βασανιστηρίου ‒ αυτό σε κάθετη, όρθια θέση, εκείνο σε οριζόντια, ξαπλωτή, το άλλο (σαν της Chelsea Manning) στην ορθή γωνία της καρέκλας; Η επιτέλεση της ωμής, γυμνής εξουσίας; Και τι, άραγε, μπορεί να περιπλέξει (ηθικά, πολιτικά, επιτελεστικά) αυτόν τον χωροεκτοπισμό; Πώς μπορεί να διαφυλαχθεί ή ωμότητα της εξουσίας από το σιδέρωμα της τουριστικής ματιάς;
#16. Lingua Tertii Imperii
Daniel García Andujar, καλλιτέχνης
Η δημοκρατία έχει γίνει ζήτημα αισθητικής. Η δημόσια σκηνή έχει γίνει ένα είδος ενορχηστρωμένου video game ή οπερέτας με μερικά ρετσιτατίβι. Η οπερέτα αυτή ανεβαίνει καθημερινά για έναν λαό καθημαγμένο από τις συνέπειες της «κρίσης», που επικροτεί κριτικά ένα ψεύτικο και προκαθορισμένο, επιπόλαιο, επιτηδευμένο και γελοίο σενάριο στο οποίο τα μέσα ενημέρωσης, ενώπιον όλων των πολιτών, προγράφουν και αποκλείουν αμέσως το κοινό αν τολμήσει να γιουχάρει από τις κερκίδες.
Ένας χώρος πολιτικής εγγαστριμυθίας.
Η γλώσσα δεν είναι ποτέ αθώα.
Η αρχιτεκτονική δεν είναι ποτέ αθώα.
Οι εικόνες δεν είναι ποτέ αθώες.
Συμμετέχουν ανοιχτά σε μια μάχη σώμα με σώμα με την Ιστορία.
Τα κτίρια αυτά ήταν κάποτε νοσοκομείο.
Αργότερα έγιναν έδρα του Ειδικού Ανακριτικού Τμήματος της Ελληνικής Στρατιωτικής Αστυνομίας (ΕΑΤ/ΕΣΑ).
Σήμερα στεγάζουν το Μουσείο Ελευθερίου Βενιζέλου, το Μουσείο Αντιδικτατορικού Αγώνα και Δημοκρατικής Αντίστασης, και φιλοξενούν το πρόγραμμα Δημόσιων Δράσεων της documenta 14 στο Πάρκο Ελευθερίας.
Βγάλτε το φανάρι του Διογένη και κάντε μια βόλτα στο Πάρκο μέρα μεσημέρι, αναζητώντας μια ειλικρινή γλώσσα.
#17. Red Star, Crescent Moon / με τον τρόπο του Sohail Daulatzai
Naeem Mohaiemen, καλλιτέχνης
Στο Black Star, Crescent Moon (2012), ο ακαδημαϊκός Sohail Daulatzai κατατάσσει τον μετά τη δεκαετία του 1950 Μαύρο διεθνισμό ως ιστορικό σημείο τομής μεταξύ μαύρων μουσουλμάνων, μαύρων ριζοσπαστών και μουσουλμανικού τρίτου κόσμου. Σε απάντηση, ο Mohaiemen υποστηρίζει ότι αυτές οι συναντήσεις δεν κατέληξαν πάντοτε σε προοδευτικές πολιτικές, ιδιαίτερα όταν ενεπλάκησαν και κυβερνητικές υπηρεσίες ("Muhammad Ali, We Still Love You: Unsteady Dreams of a 'Muslim International'", The New Inquiry, Ιούνιος 2016). Προεκτείνοντας αυτή τη συζήτηση, ως προάγγελο της προσεχούς ταινίας του σε δύο κεφάλαια για τη documenta 14, ο Mohaiemen διερευνά διάφορα κρατικά προγράμματα για τη Μουσουλμανική Διεθνή (Muslim International) της δεκαετίας του 1970 ως νέμεση για τις ριζοσπαστικές απελευθερωτικές δυνατότητες του Διεθνούς Τρίτου Κόσμου μέσα και μετά από τον κομμουνισμό.
#18. Ηχοτοπία των κρατητηρίων: μουσική και βασανιστήρια κατά τη χούντα (1967–1974)
Άννα Παπαέτη, ανεξάρτητη ερευνήτρια και μουσικολόγος
Η χρήση των βασανιστηρίων από τη δικτατορία των Συνταγματαρχών στην Ελλάδα (1967-1974) έχει αποτελέσει θέμα συζήτησης, με σημαντικές δίκες στο Στρασβούργο (1969) και στην Ελλάδα (Δίκες των Βασανιστών, 1975). Παρ’ όλα αυτά δεν εξετάστηκε ως μέσο βασανιστηρίου η χρήση επαναλαμβανόμενων ήχων και μουσικής. Η «παράλειψη» αυτή δεν οφειλόταν μόνο στο ότι τα βασανιστήρια δεν συνιστούσαν ποινικό αδίκημα σύμφωνα με το ελληνικό δίκαιο το 1975. Κατά κύριο λόγο είχε να κάνει με το ότι η μουσική ήταν άμεσα συνυφασμένη με μια ανθρωπιστική αντίληψη σύμφωνα με την οποία ήταν κάτι εκ φύσεως θετικό. Ωστόσο, κάτι εντελώς διαφορετικό μαρτυρά η χρήση της μουσικής ως μέσου καταπίεσης από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα. Σε αυτό το πλαίσιο, το να αναδείξουμε και να στοχαστούμε τη δυνατότητα της μουσικής να βλάπτει την ανθρώπινη φύση είναι μια κριτική άσκηση ελευθερίας. Η παρουσίαση θα εξετάσει τη χρήση της μουσικής και του ήχου από τη χούντα για την τρομοκράτηση και τον εξευτελισμό των πολιτικών κρατουμένων, που στόχο είχε τη ψυχική αλλά και σωματική τους εξόντωση. Βασιζόμενη σε νέες συνεντεύξεις με επιζώντες καθώς και σε παλαιότερες μαρτυρίες, η παρουσίαση καταγράφει και αναδεικνύει τους τρόπους με τους οποίους η μουσική και ο ήχος χρησιμοποιήθηκαν στα κρατητήρια της Ασφάλειας του Πειραιά και της Αθήνας, αλλά και στο Ειδικό Ανακριτικό Τμήμα της Ελληνικής Στρατιωτικής Αστυνομίας (ΕΑΤ/ΕΣΑ). Έμφαση δίνεται στις πρακτικές οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν στο ΕΑΤ/ΕΣΑ, δείχνοντας πώς αυτές συνδέονταν με τις πιο «επιστημονικές» ανακριτικές μεθόδους της εποχής. Ταυτόχρονα εκθέτει τη γενεαλογία αυτών των μεθόδων βασανισμού οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν εκτενώς στον υποτιθέμενο «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας».
#19. Απόπειρα. Έλα.
Γεωργία Σαγρή, καλλιτέχνις
Απόπειρα. Έλα.
Απόπειρα.
Έλα.
Ακαθόριστη.
Γίνε το σημείο της μη αναφοράς.
Συνεχής,
και σαν κατάσταση μορφοποίησης.
Παίξε.
Συνέχισε να παίζεις με τον χτύπο.
Να πάλλεσαι μαζί μου,
ώστε το χάος να μπορέσει να μπει.
Eίναι πρόσκληση.
Έλα.
Σαν νερό.
Καθώς ακούγεται ο ρυθμός,
Οι έννοιες ξυπνούν.
Κινήσου.
Ανεκπροσώπητος
έρωτας,
χτυπάει το τύμπανο.
Και η γιορτή αρχίζει,
για τη χαρά και τη θλίψη.
Σημείωση: Οι επισκέπτες μπορούν να φέρουν μαζί τους υπνόσακους, άνετα ρούχα, τρόφιμα και νερό και να παραμείνουν στον χώρο, ενώ το έργο θα πραγματοποιείται συνεχώς επί 24 ώρες. Το κάπνισμα δεν επιτρέπεται. Θα ακολουθήσει συζήτηση παρουσία της Γεωργίας Σαγρή μετά την ολοκλήρωση της περφόρμανς την Κυριακή το βράδυ.
Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου (7-11 μ.μ.)
ΣΙΩΠΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΕΙΑ:
Παρουσίαση South as a State of Mind #7 [documenta 14 #2]
Η σιωπή ως αντίσταση· τα προσωπεία ως αντίσταση. Και, παραδόξως ίσως, ως μέσα δράσης και ομιλίας, ως μέθοδοι πολιτικής και αισθητικής συμμετοχής. Αν οι λέξεις και οι εικόνες μπορούν να τεθούν στην υπηρεσία της κριτικής έρευνας, η σιωπή και τα προσωπεία, ενώ δεν μπορούν να έχουν αξιώσεις αυταπόδεικτης αλήθειας, μπορούν να ενισχύσουν την ευκρίνεια της πολιτικής δήλωσης, μαρτυρώντας την ανάγκη καταγραφής του πραγματικού – δίχως όμως να πέσουμε στην παγίδα της άμεσης αναπαράστασης. Στα δοκίμια και στις αλληγορίες, στα εικαστικά project και στις συνομιλίες, στην ποίηση και στην πεζογραφία που περιλαμβάνονται στις σελίδες του, το δεύτερο τεύχος του South as a State of Mind της documenta 14 εξερευνά ζητήματα απόκρυψης ταυτότητας και φίμωσης της εναντίωσης, προφορικότητας και αναγνώρισης, ιθαγένειας και εξορίας, προέλευσης και επαναπατρισμού, αποικιοκρατικής και έμφυλης βίας. Για την παρουσίαση του νέου τεύχους του South στο Πάρκο Ελευθερίας, οι Clémentine Deliss, Στάθης Γουργουρής και Candice Hopkins προσφέρουν μια σειρά από δράσεις: αναγνώσεις, ακροάσεις και τελετουργίες, παλιές και καινούργιες.
Ασκήσεις:
#20. Transgressive Listening
Στάθης Γουργουρής, καθηγητής στο Ινστιτούτο Συγκριτικής Λογοτεχνίας και Κοινωνίας στο Columbia University της Νέας Υόρκης
#21. Κοινωνική ζωή εκτός νόμου
Candice Hopkins, πολίτης του Carcross / Πρώτο Έθνος Tagish. Ανεξάρτητη επιμελήτρια, συγγραφέας και Σύμβουλος Επιμέλειας στην documenta 14. Ζει στην Αλμπουκέρκη, Νέο Μεξικό.
U'mista, στη γλώσσα Kwak'wala, σημαίνει ότι επιστρέφει κάτι ή κάποιος που θεωρούνταν ότι χάθηκε. Στο Alert Bay και το Cape Mudge, κοινότητες Πρώτων Εθνών κατά μήκος της βορειοδυτικής ακτής του Καναδά, επεστράφησαν τελετουργικές μάσκες και εμβλήματα και τώρα τελείται U'mista.
#22. Σου χρωστάω τα πάντα
Clémentine Deliss, συγγραφέας και επιμελήτρια, σήμερα επιμελήτρια της Πρωτοβουλίας Τέχνης Dilijan στην Αρμενία. Πρώτη πράξη προσφοράς της σειράς Σου χρωστάω τα πάντα, παρουσία του Αρχηγού Robert Joseph
Το Σου χρωστάω τα πάντα επιλέγει και παρακολουθεί μια σειρά από σύγχρονους διανοητές, ποιητές και ακτιβιστές οι οποίοι προσκαλούνται να δημιουργήσουν μια δημόσια «πράξη προσφοράς», μια τελετή κριτικής και ποίησης, κατά την οποία δίνουν «τα πάντα» στη Βουλή.
Τι αξίζει να προσφέρεται; Τι «χρωστάμε» ο ένας στον άλλον; Τι πρέπει να δοθεί πίσω στην Ιστορία προκειμένου να αλλάξει η Ιστορία; Η δημόσια πράξη της προσφοράς είναι μια κριτική και ποιητική τελετουργία στην οποία ένας καλλιτέχνης, ακτιβιστής, στοχαστής ή ποιητής «δίνει τα πάντα» σε κάποιον άλλον. Οι μονάδες των πράξεων προσφοράς αποτελούν μια αλυσίδα από ετερογενείς πρακτικές, ταμιευτήρες συναισθημάτων και άυλης αξίας. Οι πράξεις προσφοράς διερευνούν ποικίλες πολιτιστικές και πολιτικές οικονομίες, όπως το χρέος, το δώρο, το potlatch, η εκδίκηση, η τιμωρία, η υπόσχεση…
Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου (5-7 μ.μ.)
ΚΡΑΤΙΚΗ ΒΙΑ / ΕΝΔΟΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΒΙΑ
Άσκηση:
#23. Εσωτερικές επιπτώσεις συνέπεια του πολέμου
Εργαστήριο με την καλλιτέχνιδα Bonita Ely
Σας προσκαλούμε να συμμετάσχετε στο εργαστήριο της Bonita Ely όπου θα συζητηθούν οι συνεχιζόμενες από γενεά σε γενεά επιπτώσεις της αδιάγνωστης και χωρίς αγωγή διαταραχής μετατραυματικού στρες (PTSD) από την οποία υποφέρουν οι οικογένειες στρατιωτών που επιστρέφουν από συρράξεις. Κατά τη διάρκεια του εργαστηρίου, η Ely μοιράζεται τις εμπειρίες της οικογένειάς της μετά την επιστροφή του πατέρα της στο τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου. Η Ely έχει φέρει στο επίκεντρο της καλλιτεχνικής εργασίας της τις συχνά τραγικές συνέπειες της αδιάγνωστης διαταραχής PTSD.
Κάθε φορά που οι άνθρωποι υποφέρουν από τη βία του πολέμου ‒όταν τραυματισμένοι στρατιώτες επιστρέφουν στην πατρίδα τους, όταν πρόσφυγες και μετανάστες σε όλο τον κόσμο ξεριζώνονται λόγω πολέμου αναζητώντας την ασφάλεια‒ οι τραυματικές συνέπειες του πολέμου μεταδίδονται από γενιά σε γενιά, έμμεσα και άμεσα, μέσα από την επιγενετική κληρονομικότητα, το οξύ άγχος, τις ανασφάλειες και την ενδοοικογενειακή βία.
Ανοικτό για έως 20 συμμετέχοντες. Δήλωση συμμετοχής: program@documenta.de.
Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου (7-10 μ.μ.)
Η viral δεκαετία του 1980: ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ, AIDS
Άσκηση:
#24. They Glow in the Dark, Παναγιώτης Ευαγγελίδης, Ελλάδα, 2013, 69 λεπτά
Προβολή ταινίας και συζήτηση με τον σκηνοθέτη Παναγιώτη Ευαγγελίδη
Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου (7-11 μ.μ.)
POST-PORN ACTIVISM AND ECOSEXUAL FREEDOM
Ασκήσεις:
#25. An Evening with Annie Sprinkle and Beth Stephens και Wet Dreams Water Ritual
Annie Sprinkle, ακτιβίστρια, καλλιτέχνις και εκπαιδευτικός, και Beth Stephens, καλλιτέχνις περφόρμανς ecosex, κινηματογραφίστρια, ακτιβίστρια και παιδαγωγός, ιδρυτική διευθύντρια του E.A.R.T.H. Lab και καθηγήτρια Καλών Τεχνών, University of California, Santa Cruz. Μαζί έχουν συγγράψει το Ecosex Manifesto.
Μια πρόσκληση στις απολαύσεις και στους κινδύνους του νερού. Σε συνεργασία με τοπικούς καλλιτέχνες, ακτιβιστές, μουσικούς, sex workers, πρόσφυγες και άλλους, ανθρώπους και μη.
Σημείωση: Παρακαλούμε να φέρετε λίγο νερό από το σπίτι σας ή την πόλη σας για το τελετουργικό του νερού. Φορέστε τα χρώματα του νερού: πετρόλ, μπλε και μαύρο. Μεταμφιεστείτε, ελάτε γυμνοί, βαμμένοι, στολισμένοι, ή όπως σας αρέσει.
#26. Το βαλς των βρώμικων δρόμων
Αδέσποτες Σκύλες, αυτο-οργανωμένη μουσικοθεατρική ομάδα
Η παράσταση είναι εμπνευσμένη από όλους εκείνους που σε οποιαδήποτε εποχή και τόπο, με οποιονδήποτε τρόπο απάντησαν σε αυτό που τους καταπίεζε δημιουργώντας χίλιες ερωτήσεις. Από όλους εκείνους που έστω για μια στιγμή αμφισβήτησαν τα δεδομένα, ακόμα και τις μεγαλύτερες βεβαιότητές τους, από όλους αυτούς που γεύτηκαν έστω για μια στιγμή την προσωπική επαφή με τη ζωή και τον κόσμο έξω από την παραδεδομένη εικόνα.
Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου (7 μ.μ.-3 π.μ.)
«APATRIDE» TRANSFEMINIST QUEER NIGHT
Ασκήσεις:
Διοργανώνεται σε συνεργασία με το AMOQA (Athens Museum of Queer Arts)
#27. Decolonizing Memory: Vita Futurities in the Américas
Macarena Gómez-Barris, πρόεδρος του τμήματος Κοινωνικών Επιστημών και Πολιτισμικών Σπουδών του Pratt Institute στη Νέα Υόρκη
Στην ομιλία αυτή, η Gómez-Barris ρωτά πώς μπορούμε να απο-αποικήσουμε τη μνήμη ώστε να ενεργοποιήσουμε διαφορετικές πιθανές εναλλακτικές και αντικαπιταλιστικές vita futurities. Συγκεκριμένα, η ομιλία αναφέρεται στο πώς η εκκαθάριση της αποικιακής και αντιφρονούσας μνήμης στην Αμερική αναπαρήγαγε εποικιστικές-αποικιοκρατικές και γενοκτονικές λογικές που είναι συνυφασμένες με τις ιστορίες αυταρχικών κρατών. Η Gómez-Barris ερευνά χώρους «en el Sur», δηλαδή του Νότου, όπως ο πρώην χώρος κράτησης Villa Grimaldi στη Χιλή, τα νότια εδάφη της Wallmapu και οι μετα-αποικιακοί καταυλισμοί στη Βολιβία, για να έρθει σε επαφή με ζωντανές μελλοντικότητες μέσα από υπόγειες προοπτικές, ή μάλλον μέσα από λειτουργίες και δυνατότητες αντίληψης πέρα από την αποικιακότητα και τις πατριαρχικές κρατικές αφηγήσεις, προκειμένου να ασχοληθεί με άλλες μορφές θέασης και ύπαρξης. Η ανάλυση επικεντρώνεται σε εικαστικές μορφές αυτοχθόνων, φεμινισμού, καθώς και κοινοβιακής διαβίωσης, που διακόπτουν τις κανονιστικές διαδικασίες της καπιταλιστικής συσσώρευσης και της δυτικής αισθητικής. Η Gómez-Barris συζητά για τον πειραματικό κινηματογράφο των ιθαγενών, τους αναρχο-φεμινισμούς, την ανεστραμμένη οπτικότητα και άλλες μορφές αντι-καπιταλιστικής, αντι-εξορυκτικής εκπροσώπησης στην αμερικανική ήπειρο ώστε να καταδείξει πώς αυτές οι υπόγειες προοπτικές αποαποικιοποιούν τον καπιταλιστικό αποδεκατισμό και το Ανθρωπόκαινο, ενώ φέρνουν στο προσκήνιο διαφορετικά, περιφερειακά, queer και φεμινιστικά πλανητικά μέλλοντα.
#28. Φεμινιστική Επανάσταση Rojava: Jineology (Επιστήμη της Γυναίκας)
Hawzhin Azeez, πολιτική θεωρητικός και ακτιβίστρια, Κούρδισσα από το νότιο Κουρδιστάν (βόρειο Ιράκ)
Η επανάσταση στη Rojava, στο Δυτικό Κουρδιστάν, κερδίζει διεθνώς έδαφος ανάμεσα στις αριστερές ομάδες και οργανώσεις. Παρά τα τεράστια κοινωνικοπολιτικά βήματα προόδου και τις κολοσσιαίες, βαθιές αλλαγές που έχουν γίνει στις σφαίρες του φύλου, της δημοκρατίας και της οικολογίας, τα διεθνή media εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν τη Rojava κυρίως μέσα από μια ευρωκεντρική και οριενταλιστική θεώρηση των Κούρδων, ιδιαίτερα των Κουρδισσών πολεμιστριών. Λιγότερη προσοχή έχει δοθεί, ακόμη και από την Αριστερά, στην ιδεολογία που ωθεί τις πολεμίστριες, και η οποία έχει εξασφαλίσει μια στέρεη, δημοκρατική και φεμινιστική βάση για τη Rojava. Το ενδιαφέρον των media, αν υπάρχει, περιορίζεται στη ριζοσπαστική δημοκρατία και τις «αναρχικές» της ρίζες, σε σχέση με τον ελευθεριακό δημοτισμό του Murray Bookchin. Η ιδεολογία πίσω από την απελευθέρωση των γυναικών, γνωστή ως Jineology (επιστήμη της γυναίκας), είναι ωστόσο η δύναμη που στηρίζει τη ριζοσπαστική δημοκρατία του Δημοκρατικού Συνομοσπονδισμού. Αυτός ο τρόπος σκέψης είναι αποκλειστικό δημιούργημα των Κουρδισσών ακτιβιστριών και πολεμιστριών. Αυτή η ιδεολογία, σε συνδυασμό με τη δημοκρατία χωρίς κρατική υπόσταση στη Rojava, είναι κάτι που αξίζει να διερευνηθεί και να προσεχτεί περισσότερο.
#29. Trans*: Bodies and Power in the Age of Transgenderism
Jack Halberstam, επισκέπτης καθηγητής Αγγλικών Σπουδών και Συγκριτικής Λογοτεχνίας και Μελετών Κοινωνικού Φύλου στο Columbia University
Η πρόσφατη έρευνα του Jack Halberstam έχει επικεντρωθεί στην εκθετική αύξηση των δημόσιων συζητήσεων περί διεμφυλικότητας (transgenderism) στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη. Στο βιβλίο του Trans*. A Quick and Quirky Account of Gender Variability (αναμένεται να εκδοθεί το 2017), ο Halberstam αναλύει τους λόγους για τους οποίους αυτό που κάποτε θεωρούνταν ασυνήθιστη ή ακόμα και ατυχής διαταραχή έχει γίνει μια αποδεκτή διατύπωση έμφυλης σωματοποίησης, καθώς και ένας καινούργιος χώρος πολιτικού ακτιβισμού. Πώς μια στιγματισμένη ταυτότητα απέκτησε κεντρικό ρόλο στις αμερικανικές και ευρωπαϊκές διατυπώσεις του εαυτού και του άλλου; Τι τροφοδοτεί αυτήν τη συνεχιζόμενη γοητεία της τρανσέξουαλ ενσωμάτωσης, και πώς η αναγνώριση της νομιμότητάς της άλλαξε τα σημερινά πρωτόκολλα κοινωνικού φύλου στις ΗΠΑ; Ποια είναι η ιστορία του κοινωνικού φύλου και ποια η σχέση του με την ιστορία της σεξουαλικότητας, της φυλής, της ικανότητας και της υγείας; Είτε πρόκειται για τις προτιμώμενες αντωνυμίες φύλου (PGP) είτε ακόμη για νέες ταξινομήσεις ταυτότητας του φύλου (agender, androgynous, cis-gender), η μεγαλύτερη δημόσια έκθεση των τρανσέξουαλ πρέπει να ιδωθεί στο πλαίσιο μιας ευρύτερης στροφής στα ήθη και έθιμα γύρω από την ταξινόμηση, την ονοματοδοσία και την κατοίκηση στο ανθρώπινο σώμα. Ενώ τα νέα πρωτόκολλα φύλων όπως εκφράζονται στο Facebook και σε άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης φαίνεται να σηματοδοτούν την πρόοδο, την ευελιξία, ακόμη και την αποκαθήλωση των κανονιστικών αντιλήψεων περί κοινωνικού φύλου, η αυξημένη ευελιξία σε σχέση με το φύλο μπορεί να είναι μέρος νέων ρυθμιστικών καθεστώτων.
Το Trans* παρατηρεί τις αέναες μεταβολές στην κανονιστική ρύθμιση και την καινοτομία, στη διακυβέρνηση και στον πειραματισμό. Εκτός από τη στέρεη τοποθέτηση των μετατοπίσεων και των αλλαγών των trans ταυτοτήτων μέσα στο πλαίσιο των ταυτοτήτων και πρακτικών του φύλου και της σεξουαλικότητας, στην παρουσίασή του για την documenta 14 o Halberstam υποστηρίζει ότι η καινούργια προβολή για κάθε δεδομένη κοινότητα έχει πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα, υποχρεώσεις και δυνατότητες.
#30. #Direnayol (#Resistayol), ντοκιμαντέρ του Rüzgar Buşki, Τουρκία, 2016, 60 λεπτά
Κινηματογραφική πρεμιέρα
#31. Φωνές της trans και queer πολιτικής στη Μεσόγειο με τους:
Rüzgar Buşki, καλλιτέχνης και παραγωγός πολυμέσων, μέλος της Kanka Productions
Gizem Oruç, μουσικός, παραγωγός και καλλιτέχνις πολυμέσων, μέλος της Kanka Productions
Şevval Kılıç, sex-worker, queer και trans ακτιβίστρια που εργάζεται στην Κωνσταντινούπολη
Νέλλη Καμπούρη, ερευνήτρια των κοινωνικών φύλων, Κέντρο Σπουδών Φύλου, ΚΕΚΜΟΚΟΠ, Πάντειο Πανεπιστήμιο στην Αθήνα
Μαργαρίτα Τσώμου, εκδότρια του περιοδικού Missy-Magazine, συγγραφέας, δραματουργός και επιμελήτρια με έδρα το Βερολίνο
Μαρία Μητσοπούλου aka Maria F. Dolores, εικαστικός και περφόρμερ, AMOQA (Athens Museum of Queer Arts)
Άννα Αποστολέλλη, ακτιβίστρια, μέλος σήμερα του Beaver, συνεργατικού καφενείου γυναικών στην Αθήνα, AMOQA (Athens Museum of Queer Arts)
Τίνα Βορεάδη, εικαστικός και παιδαγωγός, AMOQA (Athens Museum of Queer Arts)
#32. Queer Indie Gig, HTH Green to Blue Shock Treatment
Πράσινη Λεσβία, μουσικός
#33. DJ set
Gizem Oruç, μουσικός
#34. Το Έπος της Ελευθερίας
Irena Haiduk, καλλιτέχνις, και Ειρήνη Βακαλοπούλου, συγγραφέας, ποιήτρια
Στην Ανατολή και την Άπω Ανατολή, στον Νότο, στον βαθύ Νότο, από την άλλη πλευρά του Βορρά, και στην Άπω και στην πέρα Δύση, η ιστορία είναι ως επί το πλείστον μια προφορική τεχνική. Ο ποιητής είναι ένας μάρτυρας. Ηχογραφεί και υφαίνει την ιστορία, και δίνει στους άλλους τη δυνατότητα να επικοινωνήσουν μαζί της μέσω της ακρόασης και της επαναφήγησης. Κατά τη διάρκεια της οθωμανικής κατοχής, που διήρκεσε πέντε αιώνες, η σερβική ιστορία καταγραφόταν και μεταδιδόταν κυρίως προφορικά, μέσω των τραγουδιστών που ονομάζονται guslar. Η παράδοση διατηρείται μέχρι σήμερα. Τα ποιήματα αφηγούνται μια σειρά από ιστορίες, ιδιωτικές όσο και δημόσιες: γεννήσεις, θανάτους, γάμους, συνθήκες ειρήνης, μάχες, μεταναστεύσεις, εκδίκηση. Στις αρχές της δεκαετίας του 1800, ο Vuk Stefanović Karadžić ανθολόγισε τα περισσότερα από αυτά και τα δημοσίευσε στα σερβικά στη Βιέννη και τη Λειψία.
Για τα εγκαίνια του προγράμματος Δημόσιων Δράσεων της documenta 14 στο Πάρκο Ελευθερίας, η Irena Haiduk παρουσιάζει τη διαδικασία δημιουργίας μιας προφορικής επικής αφήγησης. Το ποίημα θα χρησιμεύσει ως ιστορικό τεκμήριο.
Γενική δραματουργία για τις Ασκήσεις Ελευθερίας:
Πρόδρομος Τσινικόρης, καλλιτεχνικός συνδιευθυντής της Πειραματικής Σκηνής -1 του Εθνικού Θεάτρου στην Αθήνα.
Συμμετέχουν
Οι Αδέσποτες Σκύλες είναι μια αυτο-oργανωμένη μουσικοθεατρική ομάδα που ξεκίνησε το 2008 και της οποίας η σύνθεση τείνει συνεχώς να ανανεώνεται. Το Βαλς των Βρώμικων Δρόμων είναι η παραστάσιμη φόρμα που χρησιμοποιούν ως όχημα για να μιλήσουν για την κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα. Οι Αδέσποτες Σκύλες λειτουργούν με παπούτσι (ελεύθερη συνεισφορά) υποστηρίζοντας την ελεύθερη πρόσβαση στην τέχνη και είναι δίπλα σε κάθε αυτο-οργανωμένο εγχείρημα.
O Ανδρέας Αγγελιδάκης έχει Β.Α. Αρχιτεκτονικής από το Southern California Institute of Architecture στη Σάντα Μόνικα και MSc in Advanced Architectural Design από το Columbia University στη Νέα Υόρκη. Στις πρόσφατες εκθέσεις του περιλαμβάνονται: Soft Ruin, ALT Art Space, Κωνσταντινούπολη (2016)· 1:1 Period Rooms, Het Nieuwe Instituut, Ρότερνταμ (2015)· και Every End is a Beginning, η ρετροσπεκτίβα του 2014 στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (ΕΜΣΤ) στην Αθήνα. Το 2015 συμμετείχε στην 1η Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής του Σικάγου και στη 12η Baltic Triennial του Βίλνιους. Πρόσφατα επιμελήθηκε και σχεδίασε τα Fin de Siècle, Swiss Institute, Νέα Υόρκη (2014), και The System of Objects, Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ, Αθήνα (2013).
Η Άννα Αποστολέλλη σπούδασε ναυτική μηχανολογία στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, αλλά εργάζεται στο Beaver, συνεργατικό καφενείο γυναικών στην Αθήνα. Έχει συμμετάσχει σε queer, φεμινιστικές και αντι-εθνικιστικές ομάδες στην Αθήνα και έχει συνεργαστεί για τα ίδια θέματα με διεθνείς ομάδες.
H AMOQA (Athens Museum of Queer Arts) είναι μια queer και αυτο-οργανωμένη πλατφόρμα για καλλιτέχνες και ακτιβιστές στην οποία η Άννα Αποστολέλλη και η Τίνα Βορεάδη συμμετέχουν σήμερα ως συν-διευθύντριες και συν-επιμελήτριες.
Ο Daniel García Andujar είναι εικαστικός καλλιτέχνης πολυμέσων, ακτιβιστής και θεωρητικός της τέχνης από την Ισπανία, που ζει και εργάζεται στη Βαρκελώνη. Ο Andújar ξεκίνησε την καλλιτεχνική του δραστηριότητα στα τέλη της δεκαετίας του 1980, ασχολούμενος κυρίως με το βίντεο, με έργα παρέμβασης στη δημόσια σφαίρα σχετικά με τα θέματα του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, καθώς και την κατάχρηση της τεχνολογίας στα συστήματα επιτήρησης. Τα περισσότερα από τα έργα του βασίζονται σε συνεργασίες που διερευνούν πολιτικά, ιστορικά, κοινωνικά και πολιτιστικά φαινόμενα και την αναπαράστασή τους στα media: πολιτική του σώματος, διαφθορά, λογοκρισία, ξενοφοβία, αστική ανάπτυξη, πολιτιστικές βιομηχανίες, ένταξη και αποκλεισμός τεχνολογιών, χρήση του δημόσιου χώρου. Κάνοντας παρεμβάσεις στον δημόσιο χώρο και χρησιμοποιώντας με κριτικό τρόπο τα ψηφιακά μέσα και τις στρατηγικές επικοινωνίας των μεγάλων επιχειρήσεων που συνδέονται με αυτά, το θεωρητικό και καλλιτεχνικό έργο που έχει αναπτύξει ο Andújar κινείται μεταξύ περιοχών που είναι πραγματικές (η πόλη) και εικονικές (το διαδίκτυο).
Η Hawzhin Azeez κατάγεται από το Νότιο Κουρδιστάν (Βόρειο Ιράκ) και διαθέτει διδακτορικό στις Πολιτικές Επιστήμες και τις Διεθνείς Σχέσεις από το Πανεπιστήμιο του Newcastle στην Αυστραλία, όπου εγκαταστάθηκε με την οικογένειά της το 1994, αφού διέφυγαν από την εκστρατεία γενοκτονίας Anfal του Σαντάμ Χουσεΐν. Είναι μέλος του Εθνικού Κογκρέσου του Κουρδιστάν (ΚΝΚ), καθώς και του Διοικητικού Συμβουλίου Ανοικοδόμησης του Κομπάνι. Τους τελευταίους 9 μήνες βρίσκεται στο Κομπάνι, όπου διευθύνει και υποστηρίζει την ανοικοδόμηση του καντονιού. Έχει γράψει και έχει δημοσιεύσει άρθρα σχετικά με τα ζητήματα που αντιμετωπίζει η διαδικασία ανοικοδόμησης, ιδιαίτερα την έλλειψη ενός ανθρωπιστικού διαδρόμου προς το Κομπάνι.
Η Ειρήνη Βακαλοπούλου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1982. Έχει σπουδάσει Διεθνείς Σχέσεις, με μεταπτυχιακές σπουδές στη Διαφήμιση. Έχει εργαστεί σε διαφημιστικά γραφεία στην Αθήνα, καθώς και στον χώρο της εκπαίδευσης ως καθηγήτρια μάρκετινγκ. Έχει γράψει μια νουβέλα και δυο ποιητικές συλλογές.
Η Ιωάννα Βόγλη είναι απόφοιτη του Παιδαγωγικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Πατρών, και του Προγράμματος Μεταπτυχιακών Σπουδών στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Είναι μέλος των Αρχείων Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ) και έχει συνεργαστεί με τα Αρχεία σε ερευνητικά προγράμματα, όπως τα έργα Η Eλληνική Νεολαία στις Συλλογές των ΑΣΚΙ και Ο Ελληνικός Εμφύλιος Πόλεμος 1946-1949, καθώς και σε ταξινομήσεις αρχείων προσώπων και φορέων.
Η Τίνα Βορεάδη είναι εικαστικός και παιδαγωγός. Έχει συμμετάσχει σε πολιτιστικές και πολιτικές δράσεις στην Ισπανία και στην Ελλάδα.
Ο Rüzgâr Buşki γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Σπούδασε δημοσιογραφία στο Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης. Σήμερα ζει στο Βερολίνο και σπουδάζει πολυμέσα στο Πανεπιστήμιο Τεχνών του Βερολίνου. Είναι ένας από τους ιδρυτές της Kanka Productions, που είναι μια transfeminist κολλεκτίβα. Το έργο #direnayol (2016) είναι η πρώτη του ταινία.
Ο Στάθης Γουργουρής είναι καθηγητής στο Ινστιτούτο Συγκριτικής Λογοτεχνίας και Κοινωνίας στο Columbia University της Νέας Υόρκης. Έχει γράψει τα βιβλία Dream Nation (1996), Does Literature Think? (2003), Lessons in Secular Criticism (2013), The Perils of the One (προσεχώς, 2017), Synaesthetics of the Polity (προσεχώς, 2018), και έχει επιμεληθεί το βιβλίο Freud and Fundamentalism (2010). Έχει δημοσιεύσει πολλά άρθρα σχετικά με την αρχαία ελληνική φιλοσοφία, την πολιτική θεωρία, τη σύγχρονη ποιητική θεωρία, τον κινηματογράφο και το θέατρο, τη σύγχρονη μουσική και την ψυχανάλυση. Η δουλειά του για το South as a State of Mind #7 [documenta 14 #2] αποτελεί μέρος του καινούργιου του πρότζεκτ για το transgressive listening.
Η Clémentine Deliss είναι επιμελήτρια της Πρωτοβουλίας Τέχνης Dilijan στην Αρμενία. Το 2015-2016, συνεργάστηκε με το Institute for Advanced Study (Wissenschaftskolleg) του Βερολίνου. Σπούδασε σύγχρονη τέχνη και ανθρωπολογία στη Βιέννη, στο Παρίσι και στο Λονδίνο. Το 2010-2015, διηύθυνε το Μουσείο Weltkulturen στη Φρανκφούρτη/Μάιν και το 2002-2009 ήταν υπεύθυνη για το διεπιστημονικό ερευνητικό εργαστήριο Future Academy, με παραρτήματα στο Λονδίνο, το Εδιμβούργο, το Ντακάρ, το Μουμπάι, το Μπάνγκαλορ, τη Μελβούρνη, το Τόκιο και το Yamaguchi. Υπήρξε εκδότρια των Metronome και Metronome Press για τους πλανόδιους καλλιτέχνες και συγγραφείς (1996-2007), που παρουσιάστηκαν στις documenta 10 και documenta 12.
Η Linnea Dick είναι κόρη των Pamela Bevan και Beau Dick. Φέρει το όνομα Malidi, που στη γλώσσα των Kawakwaka'wakw σημαίνει αυτός που πάντοτε βρίσκει τον δρόμο του στη ζωή. Έχει καταγωγή Kawakwaka'wakw, Nisga'a και Tsimshian. Πέρασε τα πρώτα παιδικά της χρόνια στο Alert Bay και αργότερα εγκαταστάθηκε στο Βανκούβερ, μαζί με την αδελφή της, Geraldine. Μεταξύ 2004-2005, στο Haida Gwaii, όπου ζουν οι δύο μεγαλύτερες αδελφές της, βίωσε τον πολιτισμό και τις παραδόσεις Haida. Η πρακτική της επικεντρώνεται στην παροχή βοήθειας στους ανθρώπους, και έχει στόχο μια μέρα να ιδρύσει ένα κέντρο ευεξίας για γυναίκες και παιδιά. Είναι επίσης συγγραφέας και ζωγράφος. Η Linnea ήταν μία από τους βασικούς συμμετέχοντες και διοργανωτές των Awalaskenis Ι και ΙΙ Awalaskenis, τελετών θραύσης χάλκινων αντικειμένων που διοργανώθηκαν στα σκαλιά του κοινοβουλίου της Βρετανικής Κολομβίας και στα κτίριο του Κοινοβουλίου στην Οτάβα του Καναδά. Οι τελετές θραύσης χάλκινων αντικειμένων αναβιώνουν μια τελετή διαπόμπευσης που αποτελούσε κάποτε μέρος του potlatch, πολυσύνθετου οικονομικού και κοινωνικού συστήματος.
Ο Παναγιώτης Ευαγγελίδης γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι απόφοιτος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και εργάζεται ως σεναριογράφος και μεταφραστής (μεταξύ άλλων από τα ιαπωνικά, ισπανικά, αγγλικά, γαλλικά). Ο Ευαγγελίδης έχει δημοσιεύσει τέσσερα έργα μυθοπλασίας. Έχει συμμετάσχει στη συγγραφή μιας σειράς από σενάρια για ταινίες όπως Η επίθεση του γιγαντιαίου μουσακά, Real Life, Στρέλλα (Επίσημη επιλογή, Berlinale Panorama 2009) και Ξενία (Επίσημη επιλογή, Un Certain Regard, Φεστιβάλ Καννών 2014), με τον Πάνο Κούτρα, Ομίχλη κάτω από τον ήλιο με τον Νίκο Λυγγούρη και Ανεμιστήρας με τον Δημήτρη Μπίτο. Ο Ευαγγελίδης σκηνοθέτησε την πρώτη του ταινία ντοκιμαντέρ, Chip and Ovi, το 2008. Αρκετές άλλες ταινίες ακολούθησαν, μεταξύ άλλων Η ζωή και ο θάνατος του Σέλσο Τζούνιορ το 2010, Λάμπουν στο σκοτάδι το 2012 και Pure Life το 2015.
H Bonita Ely είναι Αυστραλή καλλιτέχνις. Τα διεπιστημονικά έργα της αναφέρονται συνήθως σε περιβαλλοντικά και κοινωνικο-πολιτικά ζητήματα, επινοώντας φανταστικά προσωπεία, μυθολογίες και αφηγήσεις με θέμα τα αίτια και τις επιπτώσεις της καταστροφής του περιβάλλοντος και των κοινωνικών ανισοτήτων. Τη δεκαετία του 1970, οι εξημερωμένοι Locust People (Άνθρωποι-Ακρίδες) της συσχετίζουν τις καταστροφές από τη μάστιγα των ακρίδων με την ανθρώπινη εκμετάλλευση των φυσικών πόρων. Τα υλικά στις παραστάσεις της μαγειρικών επιδείξεων, με τίτλο Murray River Punch (1979), είναι οι ρύποι που μολύνουν τον ποταμό Murray. Στα δημόσια έργα της περιλαμβάνεται το Thunderbolt (Κεραυνός) (2010), που σηματοδοτεί το επίπεδο κατανάλωσης ενέργειας σε μια γειτονιά. Άλλο στοιχείο που χαρακτηρίζει τη δημιουργική μέθοδό της είναι οι ιατροδικαστικές χαρτογραφήσεις της υποβάθμισης του περιβάλλοντος. Μια παράξενη στρατιωτική εγκατάσταση, με τίτλο Interior Decoration (2013- ), από κατάλληλα διαμορφωμένα έπιπλα από το υπνοδωμάτιο των γονιών της, αναδεικνύει τις επιπτώσεις της Αγχώδους Μετατραυματικής Διαταραχής (PTSD), ως συνέπεια του πολέμου, και πώς αυτή επηρεάζει τις οικογένειες. Η Bonita Ely είναι αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Τμήμα Art & Design του Πανεπιστημίου της Νέας Νότιας Ουαλίας, στο Σίδνεϊ, όπου συμμετέχει στν Πρωτοβουλία Περιβαλλοντικής Έρευνας για την Τέχνη (ERIA). Εκπροσωπείται από τη Milani Gallery του Brisbane.
Η Regina José Galindo γεννήθηκε στην Πόλη της Γουατεμάλας το 1974. Ως καλλιτέχνις και ποιήτρια, άρχισε να εμφανίζεται με δημόσιες περφόρμανς το 1999. Έλαβε διεθνή αναγνώριση το 2005, όταν κέρδισε τον Χρυσό Λέοντα για καλλιτέχνες κάτω των 30 ετών στην Μπιενάλε της Βενετίας, με το έργο της ¿Quien Puede Borrar Las Huellas? (2003). Ήταν η πρώτη γυναίκα από την Κεντρική Αμερική που έλαβε αυτή τη διάκριση και σήμερα θεωρείται μία από τις πλέον καταξιωμένες performance artist από τη Γουατεμάλα. Η τέχνη της Galindo εμπνέεται από τη βία του παρελθόντος και τη σύγχρονη ιστορία της Γουατεμάλας μετά τον Εμφύλιο (1960-1996). Στις παραστάσεις της, η Galindo χρησιμοποιεί το σώμα της ως μέσο για να μεταδώσει εικαστικές μεταφορές της κατάστασης στη Γουατεμάλα και των αδικιών σε βάρος των γυναικών στην κοινωνία της χώρας. Σε πανανθρώπινο επίπεδο, τα έργα της μπορούν να θεωρηθούν ως πραγματείες με θέματα τις κοινωνικά ευαίσθητες ομάδες, τις αδικίες των κυβερνώντων και την απώλεια της εξουσίας.
Η Macarena Gómez-Barris είναι πρόεδρος του τμήματος Κοινωνικών Επιστημών και Πολιτισμικών Σπουδών στο Pratt Institute στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Η έρευνά της επικεντρώνεται στην πολιτισμική μνήμη, την αισθητική του αντι-αυταρχισμού, την απο-αποικιοκρατική σκέψη, την κοινωνική οικολογία, καθώς επίσης τις ριζοσπαστικές εναλλακτικές και μελλοντικότητες. Είναι συγγραφέας των βιβλίων Where Memory Dwells: Culture and State Violence in Chile (Berkeley: University of California Press, 2009), The Extractive Zone: Submerged Perspectives and Decoloniality (προσεχώς, Duke University Press, 2016) και συνεπιμελήτρια, με τον Herman Gray, του Towards a Sociology of a Trace (Minneapolis: University of Minnesota Press). Η Macarena διδάσκει σχετικά με τα εναλλακτικά κοινωνικά και πολιτιστικά κινήματα, συγκριτική μελέτη των αυτοχθόνων, αποαποικιοκρατική θεωρία, οπτικότητες και πολιτισμική σκέψη της Λατινικής Αμερικής. Είναι, επίσης, συν-εκδότρια του Las Américas Quarterly, μιας ειδικής έκδοσης του American Quarterly (Νοέμβριος του 2014), και του Decolonial Gestures, E-mísférica (Μάιος του 2014).
Η Irena Haiduk απορρίπτει την έννοια της βιογραφίας.
http://irenahaiduk.com/sitefiles/AGAINST_BIOGRAPHY.pdf
Ο Jack Halberstam είναι επισκέπτης καθηγητής Αγγλικών Σπουδών και Συγκριτικής Λογοτεχνίας και Μελετών Φύλου στο Columbia University. Είναι συγγραφέας πέντε βιβλίων: Skin Shows: Gothic Horror and the Technology of Monsters (Duke UP, 1995), Female Masculinity (Duke UP, 1998), In a Queer Time and Place (NYU Press, 2005), The Queer Art of Failure (Duke UP, 2011) και Gaga Feminism: Sex, Gender, and the End of Normal (Beacon Press, 2012). Αυτή την εποχή επεξεργάζεται διάφορα πρότζεκτ, μεταξύ των οποίων το βιβλίο με τίτλο Wild Thing για την queer αναρχία, τις περφόρμανς και τα κινήματα διαμαρτυρίας, την εικαστική αναπαράσταση της αναρχίας και τα σημεία τομής μεταξύ ζωικότητας, ανθρώπου και περιβάλλοντος.
Η Candice Hopkins, πολίτης του Carcross/Πρώτο Έθνος Tagish, είναι ανεξάρτητη επιμελήτρια και συγγραφέας με έδρα στην Αλμπουκέρκη, στο Νέο Μεξικό. Είναι Σύμβουλος Επιμέλειας της documenta 14. Τα άρθρα της με θέμα την ιστορία, την τέχνη και την παραδοσιακή αρχιτεκτονική έχουν δημοσιευτεί σε ποικίλα περιοδικά και ανθολογίες. Η Hopkins έχει δώσει πολλές διαλέξεις, μεταξύ άλλων στα εξής: Witte de With, Tate Britain, Tate Modern, Dakar Biennale και University of British Columbia. Το 2015, έλαβε το εγνωσμένου κύρους βραβείο του ιδρύματος Hnatyshyn για την επιμελητική αριστεία στη σύγχρονη τέχνη. Στο παρελθόν εκτέλεσε χρέη επιμελήτριας στα IAIA Museum of Contemporary Native Arts, National Gallery of Canada, Western Front και Walter Phillips Gallery στο Banff Centre.
Το Θέατρο Δωματίου ιδρύθηκε το 1993 από την Άντζελα Μπρούσκου (ηθοποιός-σκηνοθέτις) και την Παρθενόπη Μπουζούρη (ηθοποιός) στην Αθήνα. Αποτελείται από πυρήνα ηθοποιών και άλλων συνεργατών πού δουλεύουν συστηματικά υπό μορφή εργαστηρίων με στόχο τη διεύρυνση των υποκριτικών μεθόδων και πρακτικών για την κατάκτηση ενός κοινού κώδικα απέναντι στις απαιτήσεις της σύγχρονης θεατρικής αναζήτησης. Ο χαρακτήρας της ομάδας είναι καθαρά ερευνητικός και πειραματικός με την ευρύτερη έννοια του όρου, καθώς βασική της ανάγκη είναι να συνδέσει το θέατρο με την ακραία πραγματικότητα που βιώνεται καθημερινά. Ο συμβατικός χώρος της παράστασης, μέσα από αυτή την προσέγγιση, μετατρέπεται σε πεδίο σύγκρουσης, ανοιχτού διαλόγου και σκέψης ανάμεσα σε ηθοποιούς και κοινό, καθώς η τέχνη τοποθετείται στο κέντρο μιας βίαιης επικαιρότητας. Υλικό για τη δουλειά τους συνιστούν κείμενα από τη σύγχρονη και κλασική δραματουργία αλλά και την αρχαία τραγωδία, που αποτελεί βασικό άξονα της έρευνάς τους.
Ο Αρχηγός Robert Joseph είναι κληρονομικός αρχηγός του καναδικού Πρώτου Έθνους Gwawaenuk, πρεσβευτής για τη Συμφιλίωση του Καναδά και μέλος της Εθνικής Συνέλευσης του Γεροσυμβουλίου Πρώτων Εθνών. Υπήρξε παλαιότερα εκτελεστικός διευθυντής της Indian Residential School Survivors Society και είναι επίτιμος μάρτυρας στην Επιτροπή Αλήθειας και Συμφιλίωσης του Καναδά. Ο Αρχηγός Robert Joseph συμμετείχε στις τελετές θραύσης χάλκινων αντικειμένων Awalaskenis Ι και Awalaskenis ΙΙ.
Η Νέλλη Καμπούρη ειδικεύεται στις σπουδές του φύλου και εργάζεται στο Εργαστήριο Σπουδών Φύλου και στο ΚΕΚΜΟΚΟΠ του Τμήματος Κοινωνικής Πολιτικής του Παντείου Πανεπιστημίου στην Αθήνα. Τα τελευταία χρόνια δίδαξε μαθήματα σχετικά με το φύλο, την εργασία και την κοινωνική πολιτική, έκανε έρευνα σχετικά με το φύλο και τα logistics και ολοκλήρωσε ένα ερευνητικό πρόγραμμα με θέμα το φύλο στην επιστήμη και στην τεχνολογία στο Ίδρυμα Τεχνολογίας και Έρευνας (ΙΤΕ) στην Κρήτη. Η ερευνητική της δουλειά, η διδασκαλία και οι δημοσιεύσεις της εστιάζουν κυρίως στις διαπλοκές μεταξύ της θεωρίας του φύλου, της μετανάστευσης, της επισφάλειας και των κοινωνικών κινημάτων. Σήμερα ενδιαφέρεται κυρίως να βρει τρόπους να μελετήσει την οικονομική και μεταναστευτική «κρίση» στην Ελλάδα μέσα από το πρίσμα της μετα-αποικιακής θεωρίας και των αντι-αποικιακών κινημάτων.
O Βαγγέλης Καραμανωλάκης είναι επίκουρος καθηγητής Θεωρίας και Ιστορίας της Ιστοριογραφίας στο Ιστορικό και Αρχαιολογικό Τμήμα (Πανεπιστήμιο Αθηνών) και γενικός γραμματέας του Διοικητικού Συμβουλίου των Αρχείων Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ). Είναι ακόμη αναπληρωτής πρόεδρος της Διοικούσας Επιτροπής του Ιστορικού Αρχείου του Πανεπιστημίου Αθηνών. Είναι συγγραφέας των βιβλίων H συγκρότηση της ιστορικής επιστήμης και η διδασκαλία της Iστορίας στο Πανεπιστήμιο Aθηνών (1837-1932) που εκδόθηκε το 2006 στην Αθήνα και Το Πανεπιστήμιο Αθηνών και η ιστορία του 1837-1937 (σε συνεργασία με τους Κ. Γαβρόγλου και Χ. Μπάρκουλα), που εκδόθηκε το 2014 στο Ηράκλειο.
Ο Κωστής Καρπόζηλος είναι ιστορικός και διευθυντής των Αρχείων Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ). Έχει γράψει το σενάριο για το ιστορικό ντοκιμαντέρ «Ταξισυνειδησία: η άγνωστη ιστορία του ελληνοαμερικανικού ριζοσπαστισμού» (2013). Έχει γράψει το βιβλίο Αρχείο Σταύρου Καλλέργη. Ψηφίδες από τον σχεδιασμό της σοσιαλιστικής πολιτείας (2013) για τον Κρητικό σοσιαλιστή διανοούμενο Σταύρο Καλλέργη. Tο υπό έκδοση βιβλίο του Επαναστατική Διασπορά εστιάζει στην επαναστατική διασπορά στις ΗΠΑ. Έχει γράψει εκτεταμένα κείμενα για την ελληνική «κρίση», την ευρωπαϊκή Αριστερά και τα όρια της πολιτικής φαντασίας στον κόσμο μετά το 1989, ενώ τώρα ετοιμάζει μια διεθνή ιστορία της ελληνικής Αριστεράς.
Ο Κωσταντίνος Κορνέτης είναι UC3M CONEX-Marie Curie Fellow στο Τμήμα Ιστορίας του Πανεπιστημίου Carlos III της Μαδρίτης. Η έρευνά του επικεντρώνεται στην ιστορία και τη μνήμη της δεκαετίας του 1960, τη μεθοδολογία της προφορικής ιστορίας και τη χρήση του κινηματογράφου ως πηγής για την κοινωνική και πολιτιστική ιστορία. Το βιβλίο του Children of the Dictatorship. Student Resistance, Cultural Politics and the “Long 1960s” in Greece εκδόθηκε το 2013 από τις εκδόσεις Berghahn Books και τιμήθηκε με το Βραβείο Βιβλίου Edmund Keeley 2015. Αυτή την εποχή ετοιμάζει ένα βιβλίο για τη μνήμη των μεταβάσεων προς τη δημοκρατία στη Νότια Ευρώπη και τη Λατινική Αμερική.
Η εταιρεία Kanka Productions ιδρύθηκε με βάση την queer-φεμινιστική συντροφικότητα στην Κωνσταντινούπολη, από τους Rüzgâr Buşki, Senem Donatan, P. Ulaş Dutlu, Gizem Oruç και Zara Zandieh. Παράγει πειραματικά έργα κινηματογράφου, βίντεο, ήχου και πολυμέσων με στόχο να ενισχύσει τη χαρά της συλλογικής δημιουργίας.
Η Şevval Kılıç γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Έχει εργαστεί για τα δικαιώματα των sex workers επί περισσότερα από 15 χρόνια. Είναι ένα από τα ιδρυτικά μέλη του woman's door και μέλος και υποψήφιa του HDP σε κινήματα LGBTI+ εδώ και 20 χρόνια. Είναι επίσης στα ιδρυτικά μέλη του LGBT και του Trans Pride της Κωνσταντινούπολης, και μέλος της Επιτροπής Pride της Κωνσταντινούπολης. Πάντα στον αγώνα.
Η Κατερίνα Λαμπρινού αποφοίτησε από τη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Συνέχισε τις σπουδές της λαμβάνοντας μεταπτυχιακό δίπλωμα Πολιτισμικών Σπουδών από το Lancaster University το 2003 και Πολιτικής Επιστήμης και Κοινωνιολογίας από το Πανεπιστήμιο Αθηνών το 2006. Το διάστημα 2011-2012 ήταν επισκέπτρια υποψήφια διδάκτορας στο πανεπιστήμιο Paris IX. Είναι διδάκτορας του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Παράλληλα είναι επιστημονική συνεργάτιδα στο Κέντρο Πολιτικών Ερευνών του ίδιου πανεπιστημίου. Έχει συγγράψει άρθρα και μελέτες σε επιστημονικά περιοδικά και συλλογικούς τόμους.
Η Ana Longoni είναι συγγραφέας, ερευνήτρια του CONICET και καθηγήτρια στο Universidad de Buenos Aires. Ο τομέας της έρευνάς της επικεντρώνεται στην τομή τέχνης και πολιτικής στη Λατινική Αμερική από τη δεκαετία του 1960. Είναι επίσης ενεργό μέλος, από την ίδρυσή του το 2007, του δικτύου Red Conceptualismos del Sur. Στο πλαίσιο του ρόλου της ως επιμελήτριας, συντόνισε τις εκθέσεις Desire Rises from Collapse (2011) και Losing the Human Form (2012), και οι δύο στο Μουσείο Reina Sofía (Μαδρίτη). Έχει δημοσιεύσει, ατομικά ή σε συνεργασία, μεταξύ άλλων, τα έργα: Del Di Tella a Tucumán Arde (Buenos Aires, El cielo por asalto, 2000, και Eudeba, 2008), Traiciones (Buenos Aires, Norma, 2007), El Siluetazo (Buenos Aires, Adriana Hidalgo, 2008), Roberto Jacoby.
Οι MiniMaximum ImproVision είναι μουσικοί, αρχιτέκτονες και εικαστικοί καλλιτέχνες που επεξεργάζονται αφηγηματικές έννοιες χρησιμοποιώντας ακουστικά και ηλεκτρικά όργανα, ηχογραφημένους ήχους, φωνές, κείμενα, αντικείμενα και εικόνες. Ο αυτοσχεδιασμός εξελίσσεται σε ροή ήχου-εικόνας, που τα στοιχεία της χτίζονται γύρω από ένα βασικό αφηγηματικό θέμα. Τον τελευταίο καιρό, η δουλειά τους επικεντρώνεται στο πώς μπορούν να ενσωματώσουν ζωντανές οπτικοακουστικές εγκαταστάσεις σε θεατρικές παραστάσεις και περφόρμανς. Δημιουργούν χώρους μέσω της τρισδιάστατης εγκατάστασης ηχητικών πηγών, εξερευνώντας τη χρήση της μουσικής ως βασικού στοιχείου της σκηνογραφίας και της δραματουργίας. Οι MiniMaximum ImproVision επεκτάθηκαν από ντουέτο (2005) σε σεξτέτο (2011 – συμπεριλαμβανομένου και του ηχολήπτη) και έχουν πραγματοποιήσει παραστάσεις στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας.
Η Μαρία Μητσοπούλου (aka Maria F Dolores) είναι εικαστικός και περφόρμερ. Έχει συμμετάσχει σε εκθέσεις και συνεργατικές διαδικασίες που συνδυάζουν την τέχνη, το sex και την πολιτική, και έχει συνδιοργανώσει πολλούς DIY queer φεμινιστικούς χώρους ανάμεσα στην Αθήνα, τη Βαρκελώνη και το Βερολίνο. Αυτή τη στιγμή έχει αφιερωθεί στο AMOQA (Athens Museum of Queer Arts), έναν υβριδικό χώρο συνάντησης για τη δικτύωση ερευνητών, ακτιβιστών και καλλιτεχνών που εργάζονται πάνω στην πολιτική του σώματος, τη μνήμη, το φύλο και την ταυτότητα.
Ο Naeem Mohaiemen από το 2006 εργάζεται για τη σειρά από ταινίες και δοκίμια The Young Man Was, που εξερευνούν την επαναστατική Αριστερά της δεκαετίας του 1970. Οι πρωταγωνιστές του συχνά παραγνωρίζονται, καταλήγοντας ως «τυχαίοι δούρειοι ίπποι» που φέρουν την τραγωδία σε διάφορες χώρες (από Ιάπωνες αεροπειρατές που επιτάσσουν το αεροδρόμιο της Ντάκα για «αλληλεγγύη», έως διακινητές μεταναστών που μετατρέπονται σε «εθελοντές» της PLO). Παρά τις αποτυχίες του κάποτε υπαρκτού κομμουνισμού, η ανάγνωση εκ μέρους του Naeem των δυνατοτήτων της διεθνούς Aριστεράς εξακολουθεί να διακατέχεται από ελπίδα. Κεφάλαια από το έργο αυτό παρουσιάστηκαν στην έκθεση επισκόπησης Prisoners of Shothik Itihash, σε επιμέλεια Adam Szymzyck, στην Kunsthalle της Βασιλείας. Ο ιστορικός Afsan Chowdhury (του οποίου το ημερολόγιο ενέπνευσε το έργο The Young Man Was) χαρακτήρισε το έργο του Naeem και των Yasmine Saikia, Dina Siddiqi, Nayanika Mookherjee και Bina D’Costa ως «το δεύτερο κύμα της ιστοριογραφίας» για την Ασία. Ο Naeem είναι υποψήφιος διδάκτωρ στο Columbia University, καθώς και John Simon Guggenheim Fellow για το το 2014 (φιλμ-βίντεο).
Ο Antonio Negri είναι καθηγητής Θεωρίας του Κράτους στο Πανεπιστήμιο της Πάδοβας και έχει συμμετάσχει ενεργά στις συζητήσεις και τους αγώνες των εργαζομένων της ιταλικής ριζοσπαστικής Αριστεράς τις δεκαετίες του 1960 και 1970. Συμμετείχε στην έκδοση των Quaderni Rossi, Classe Operaia και La classe, καθώς και στην εξωκοινοβουλευτική ομάδα Potere Operaio· υπήρξε ένας από τους διοργανωτές και θεωρητικούς στον τομέα της αυτονομίας των εργαζομένων και έχει διδάξει σε μερικά από τα πιο σημαντικά πανεπιστήμια της Ευρώπης. Συνελήφθη το 1979, έμεινε πάνω από τέσσερα χρόνια στη φυλακή και έζησε εξόριστος στη Γαλλία το 1983-1997. Μετά την επιστροφή του στην Ιταλία και σχεδόν εξαετή περίοδο φυλάκισης, σήμερα ζει ελεύθερος. Έχει γράψει περισσότερα από 20 βιβλία. Μαζί με τον Michael Hardt, είναι ο συγγραφέας της περίφημης τριλογίας Empire, Multitude: War and Democracy in the Age of Empire και Commonwealth.
Η Gizem Oruç (aka 6zm) είναι μουσικός, παραγωγός και καλλιτέχνις πολυμέσων. Αφού έλαβε μεταπτυχιακό δίπλωμα στη Χημεία από το Πανεπιστήμιο του Βοσπόρου, η Gizem άρχισε να σπουδάζει Sonic Arts στο Πολυτεχνείο της Κωνσταντινούπολης, με έμφαση στην τέχνη του ήχου και πολυμέσων. Η διεπιστημονική προοπτική της Gizem καταλήγει σε έργα σε διάφορους τομείς,όπως βίντεο, generative art, εγκατάσταση και περφόρμανς. Η Gizem σήμερα ζει στο Βερολίνο όπου συμμετέχει σε δημιουργικές συνεργασίες για τον κινηματογράφο, τη μουσική και τα νέα μέσα.
Η Νένη Πανουργιά είναι επισκέπτρια αναπληρώτρια καθηγήτρια Ανθρωπολογίας στο New School for Social Research (2013-2017) και Senior Research Fellow στο Ινστιτούτο Συγκριτικής Λογοτεχνίας και Κοινωνίας (Columbia University), όπου είναι υπεύθυνη για ένα έργο για τη γήρανση που χρηματοδοτείται από το Ίδρυμα Andrew Mellon, καθώς και Adjunct Associate Professor στο Τμήμα Ψυχολογίας του Columbia University, και διδάσκει εθελοντικά στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα της φυλακής υψίστης ασφαλείας Sing Sing στην Πολιτεία της Νέας Υόρκης. Στα βιβλία της περιλαμβάνονται και τα εξής: Fragments of Death, Fables of Identity. An Athenian Anthropography, με τον George E. Marcus και Dangerous Citizens. The Greek Left and the Terror of the State.
Η Άννα Παπαέτη είναι διδάκτορας μουσικολογίας του Πανεπιστημίου του Λονδίνου (King’s College London). Έχει εργαστεί στις Εκδόσεις της Βασιλικής Όπερας του Λονδίνου (2004-2006) και ως δραματολόγος στην Εθνική Λυρική Σκηνή (2006-2009). Η μεταδιδακτορική της έρευνα περιλαμβάνει μια υποτροφία DAAD (Πανεπιστήμιο των Τεχνών του Βερολίνου), όπου μελέτησε τα μεταπολεμικά και αντιφασιστικά έργα των Μπέρτολτ Μπρεχτ και Χανς Άισλερ. Ήταν υπότροφος του ευρωπαϊκού προγράμματος Μαρί Κιουρί στο Πανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν (2011-2014), όπου διερεύνησε τη χρήση της μουσικής ως μέσου χειραγώγησης και τρομοκρατίας κατά την περίοδο της χούντας στην Ελλάδα (1967-1974). Έχει δημοσιεύσει εκτενώς σε συλλογικούς τόμους και επιστημονικά περιοδικά, ενώ έχει συνεπιμελήθει δύο ειδικούς τόμους με θέμα τη μουσική και τα βασανιστήρια σε συνθήκες κράτησης. Είναι υπότροφος του Ιδρύματος Ωνάση.
Η Πράσινη Λεσβία είναι ένα queer μουσικό σχήμα που δημιούργησε ο Άλκης Παπασταθόπουλος. Αυτή η μη ριζοσπαστική ιδέα ξεκίνησε στα τέλη του 2012 ως διάθεση να επικοινωνηθούν εμπειρίες ερωτικής απογοήτευσης, καθώς και να γίνει αποδεκτή η σεξουαλική/ρομαντική αποτυχία, μέσα από ηχογραφήσεις σε ένα υπνοδωμάτιο. Μέχρι στιγμής έχουν κυκλοφορήσει με δικά τους έξοδα δύο EP και είναι έτοιμοι να ηχογραφήσουν το τρίτο και τελευταίο τους. Από τις αρχές του 2014, έχουν κάνει συναυλίες σε χώρους queer, με τη συνοδεία της μουσικής συντρόφου τους, Lara Kristen, και άλλα εξαιρετικά άτομα. Όλα τα τραγούδια είναι γραμμένα για ανθρώπους (τα μισά για ένα συγκεκριμένο πρόσωπο) με τους οποίους η Πράσινη Λεσβία ήταν, ή και είναι ακόμη, τρελά ερωτευμένη.
Η Judith Revel είναι καθηγήτρια Σύγχρονης Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Paris Ouest-Nanterre-La Défense (Laboratoire Sophiapol, EA3932). Είναι μέλος της Επιστημονικής Υπηρεσίας του Κέντρου Michel Foucault και μία από τους ειδικούς παγκοσμίως στο έργο του Φουκώ. Η δουλειά της επικεντρώνεται στο πώς η φιλοσοφία έχει προβληματοποιήσει την πρακτική της και τη σχέση της με την πολιτική και την αισθητική μετά το 1945. Το τελευταίο βιβλίο της τιτλοφορείται Foucault avec Merleau-Ponty. Ontologie politique, présentisme et histoire, Paris, Vrin, coll.
Η Γεωργία Σαγρή ζει και εργάζεται στη Νέα Υόρκη και την Αθήνα. Σπούδασε μουσική στο Εθνικό Ωδείο, κατέχει πτυχίο απο την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας και μεταπτυχιακό από το Columbia University της Νέας Υόρκης. Κεντρικό στοιχείο της πρακτικής της είναι η συστηματική διερεύνηση της έννοιας της περφόρμανς ως ένα συνεχώς εξελισσόμενο πεδίο της κοινωνικής ζωής. Συχνά η δουλειά της χαρακτηρίζεται από τη διαρκή της εμπλοκή σε πολιτικά κινήματα, την πάλη και την επαναξιολόγηση των εννοιών της αυτονομίας, της ενδυνάμωσης και της αυτο-οργάνωσης. Έχει ιδρύσει το ηχητικό διαδικτυακό περιοδικό FORTÉ και το εν εξελίξει νομαδικό επιμελητικό πρόγραμμα SALOON. Eίναι η εμπνευστής του ημι-προσωπικού/ήμι-δημόσιου χώρου Ύλη[matter]HYLE που βρίσκεται στην καρδιά της Αθήνας.
Ο Τάσος Σακελλαρόπουλος είναι ιστορικός, υπεύθυνος των Ιστορικών Αρχείων του Μουσείου Μπενάκη. Έχει επιμεληθεί ιστορικές εκθέσεις με θέμα την πολιτική ζωή και δράση στην Ελλάδα του 20ού αιώνα. Είναι μέλος της ΕΜΝΕ (περιοδικό Μνήμων) και των Αρχείων Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ). Έχει δημοσιεύσεις σχετικά με ζητήματα της κατοχικής περιόδου, του Εμφυλίου και της Δικτατορίας του 1967. Τομέα επιστημονικών ενδιαφερόντων του αποτελεί ο 20ός αιώνας, και πιο συγκεκριμένα έχει ερευνήσει τη διαμόρφωση του αστικού πολιτικού πόλου κατά την περίοδο της Κατοχής, τις συσσωματώσεις στο ελληνικό πολιτικό τοπίο στη Μέση Ανατολή, την ανασυγκρότηση σε πολιτικό πλαίσιο του μεταπολεμικού στρατού, τις πολιτικές διώξεις στη μεταπολεμική Ελλάδα, τη λειτουργία του στρατοπέδου της Μακρονήσου, την εμπλοκή του στρατού στην πολιτική ζωή της χώρας, την αντίσταση κατά της δικτατορίας, την περίοδο μετά τη Μεταπολίτευση του 1974.
Ο Niillas Somby είναι Σάμι ακτιβιστής για τα πολιτικά δικαιώματα, δημοσιογράφος, κινηματογραφιστής και φωτογράφος Υπήρξε ένας από τους επτά απεργούς πείνας κατά τη διάρκεια της διαμάχης Alta το 1982 και έχασε το ένα του χέρι κατά τη διενέργεια σαμποτάζ. Η ταινία ντοκιμαντέρ του 1999 Give Us Our Skeletons, σε σκηνοθεσία Paul-Anders Simma, περιγράφει την αναζήτηση του Niillas για την ανάκτηση της κεφαλής του προγόνου του, Mons Somby, και της κεφαλής του Aslak Hætta από το Πανεπιστήμιο του Όσλο στη Νορβηγία. Η αυτοβιογραφία του Somby, με τίτλο Gumppe Diimmus, που εκδόθηκε από την ABC-Company, κυκλοφόρησε το 2016, μόνο στη γλώσσα Σάμι. Τα βίντεό του που τεκμηριώνουν τα ήθη και έθιμα των Σάμι και τις αγροτικές και αλιευτικές πρακτικές τους, καθώς και τον διαρκή αγώνα για εθνική κυριαρχία των Σάμι, είναι διαθέσιμα στο YouTube.
Η Annie Sprinkle δημιουργεί multimedia για τη σεξουαλικότητα εδώ και τέσσερις δεκαετίες. Είναι η πρώτη Αμερικανίδα πορνοστάρ που απέκτησε διδακτορικό. Η δημόσια παραδοχή της ότι είναι ecosexual, το 2008, άλλαξε τη ζωή της για πάντα προς το καλύτερο. Η Sprinkle έλαβε το βραβείο Artist/Activist/Scholar της Performance Studies International. Έχει πολλά φετίχ και φαντασιώσεις με τη φύση. Η δρ. Beth Stephens είναι μια ecosexual καλλιτέχνις, σκηνοθέτρια, ακτιβίστρια και παιδαγωγός. Η προτιμώμενη αντωνυμία της Stephens στα αγλικά είναι «tree». Δημιουργεί έργα τέχνης, περφόρμανς και γράφει για την queer εμπειρία, τον φεμινισμό και την οικολογία για περισσότερα από 25 χρόνια. Η Beth τώρα ασχολείται με το νέο πεδίο έρευνας SexEcology. Η δρ. Stephens είναι ιδρύτρια και διευθύντρια του Εργαστηρίου E.A.R.T.H. στο Πανεπιστήμιο της Santa Cruz, όπου διδάσκει ως καθηγήτρια Τέχνης επί 22 χρόνια. Οι Stephens και Sprinkle είνα συνιδρύτριες του κινήματος ecosex, και προσέθεσαν επισήμως, το 2015, το E (από το ecosexual) στο GLBTQII-Ε. Το βραβευμένο ντοκιμαντέρ τους Goodbye Gauley Mountain: An Ecosexual Love Story έχει προβληθεί διεθνώς και είναι διαθέσιμο στο Netflix και το iTunes. Ετοιμάζουν επίσης ένα νέο ντοκιμαντέρ, Water Makes Us Wet. Οι Sprinkle και Stephens είναι παντρεμένοι με τη Γη, τον Ουρανό, τη Θάλασσα, το Έδαφος και πολλές άλλες φυσικές οντότητες.
O Πρόδρομος Τσινικόρης εργάζεται ως σκηνοθέτης, δραματουργός και ηθοποιός. Γεννήθηκε το 1981 στο Βούπερταλ από Έλληνες γονείς μετανάστες και μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη το 1999, όπου και αποφοίτησε από το Τμήμα Θεάτρου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Τον Μάιο του 2008 είχε προσκληθεί στο Internationales Forum του Theatertreffen στο Βερολίνο. Το 2009 μετακόμισε στην Αθήνα, όπου συνεργάστηκε ως ηθοποιός με τον Ντίμιτερ Γκότσεφ (Αγγελιοφόρος, «Πέρσες», Εθνικό Θέατρο) και ως βοηθός σκηνοθέτη και ερευνητής με τους Rimini Protokoll (Προμηθέας στην Αθήνα).
Μαζί με τον Ανέστη Αζά, έχει γράψει και σκηνοθετήσει τις εξής παραστάσεις που ανήκουν στο είδος του θεατρικού ντοκιμαντέρ: «Ταξίδι με τρένο» (Φεστιβάλ Αθηνών, 2011), «Επίδαυρος - ένα ντοκιμαντέρ» (Φεστιβάλ Αθηνών, 2012), «Τηλέμαχος: should I stay or should I go?» (Ballhaus Naunynstraße, Βερολίνο και Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, Αθήνα, 2013), «Utopia in progress» (Θέατρο Νέων της Κωνσταντίας, Γερμανία και Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, 2014), «Geblieben um zu gehen» (Μαξίμ Γκόρκι Θέατρο του Βερολίνου, 2015) και «Καθαρή Πόλη» (Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών και Muenchner Kammerspiele, 2016).
Η Μαργαρίτα Τσώμου είναι συγγραφέας, εκδότρια, δραματουργός και επιμελήτρια με έδρα το Βερολίνο. Είναι η εκδότρια του pop-φεμινιστικού περιοδικού Missy-Magazine και γράφει για γερμανικές εφημερίδες και το ραδιόφωνο. Οι καλλιτεχνικές συνεργασίες της και τα επιμελητικά έργα της έχουν παρουσιαστεί σε θέατρα όπως Volksbühne του Βερολίνου, Hebbel am Ufer του Βερολίνου, Kampnagel στο Αμβούργο, Θέατρο Maxim Gorki του Βερολίνου και στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση στην Αθήνα. Συμμετέχει στην εκδοτική κολλεκτίβα bbooks in Berlin και στην ακτιβιστική/καλλιτεχνική ομάδα Schwabinggrad Ballett του Αμβούργου. Εστιάζει στον queer-φεμινισμό, στις πολιτικές επιπτώσεις της τέχνης, καθώς και στη θεωρία της δημοκρατίας και στον μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας κατά τη διάρκεια της κρίσης χρέους.
Η Diana Taylor, καθηγήτρια πανεπιστημίου και καθηγήτρια Μελετών Παραστατικών Τεχνών και Ισπανικής Γλώσσας στο New York University. Μεξικανικής καταγωγής, έχει σπουδάσει στο Μεξικό, στη Γαλλία και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Έχει γράψει τα βραβευμένα Theatre of Crisis: Drama and Politics in Latin America (1991)· Disappearing Acts: Spectacles of Gender and Nationalism in Argentina’s ‘Dirty War’, Duke U.P., 1997· The Archive and the Repertoire: Performing Cultural Memory in the Americas (Duke UP, 2003), που απέσπασε το βραβείο ATHE Research στη θεατρική πρακτική και παιδαγωγική, καθώς και το Modern Language Association Katherine Singer Kovacs Prize για το καλύτερο βιβλίο λατινοαμερικάνικης και ισπανικής φιλολογίας και πολιτισμού (2004). Η Taylor είναι ιδρυτική διευθύντρια του Hemispheric Institute of Performance and Politics, ενός δικτύου μελετητών, καλλιτεχνών και ακτιβιστών σε ολόκληρη την αμερικανική ήπειρο, που εργάζονται για την κοινωνική δικαιοσύνη.
Η πρώτη περφόρμανς του Sergio Zevallos ήταν να γεννηθεί στο καλύτερο νοσοκομείο της Λίμας, όπου η μητέρα του κατάφερε να εισαχθεί παράνομα στα επείγοντα (emergencias). Αυτή η τελευταία λέξη αποτελεί όρο-κλειδί στη ζωή του, αφού τότε μπήκε το Περού σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης που διήρκεσε τις δεκαετίες του 1970 και 1980. Τότε άρχισε να αισθάνεται ξεριζωμένος. Αργότερα έγινε συνιδρυτής του Grupo Chaclacayo (1982-1995) και το 1989 ήρθε με την ομάδα στη Γερμανία. Μετά τη διάσπαση της ομάδας, το 1995 μετακόμισε στο Βερολίνο, όπου εξακολουθεί να είναι η βάση του. Ζει νομαδική ζωή και συχνά αλλάζει τόπους και καλλιτεχνικά είδη. Ξεκίνησε με το σχέδιο και στη συνέχεια προχώρησε στις περφόρμανς, τη φωτογραφία, την εγκατάσταση, τη γραφή, την ανάμιξη των πάντων. Η δουλειά του παραμένει σε συνεχή ανάπτυξη, σαν ένα εργοτάξιο. Τα κύρια θέματα του έργου του είναι η διαπολιτισμική ταυτότητα, το φύλο και οι αντιφάσεις στη σχέση μεταξύ ατόμων και εξουσίας ή μεταξύ ιδιωτικής και δημόσιας σφαίρας