David Perlov, Untitled (Άτιτλο, περ. 2000-03), φωτογραφία φιλμ, 30 × 46 εκ., ευγενική παραχώρηση της οικογένειας του καλλιτέχνη
David Perlov, Untitled (Άτιτλο, περ. 2000-03), φωτογραφία φιλμ, 30 × 46 εκ., ευγενική παραχώρηση της οικογένειας του καλλιτέχνη
Ο Ισραηλινός κινηματογραφιστής David Perlov πέθανε αφήνοντας πίσω του δεκάδες Hefte (τετράδια) γεμάτα επιγράμματα, κείμενα για ταινίες, βιογραφικά σημειώματα, εικόνες περιπλεγμένες με κείμενα και κείμενα εικονογραφημένα. Ήδη στις αρχές της δεκαετία του 1970, καθώς σπάνιζαν οι αναθέσεις για ταινίες και άρχισε να βρίσκεται σε ολοένα βαθύτερο δημιουργικό αδιέξοδο, ο Perlov είχε μια εναλλακτική σύλληψη με τον δικό του νέο, ηθικό και αισθητικό τρόπο: ένα Tagebuch, δηλαδή Ημερολόγιο – όχι λογοτεχνικό, αλλά κινηματογραφικό. Η ζήτηση τότε ήταν για σιωνιστικά μηνύματα χωρίς περιπλοκότητα, και ο Perlov ανταποκρίθηκε με μια παρατεταμένη αυτοβιογραφία, ανολοκλήρωτη κατ’ αρχήν. Στην αφαιρετικότητα από το προσωπικό στοιχείο απάντησε με ένα γκρο-πλαν του προσωπικού ως σημείο εκκίνησης. Σε ένα τετράδιο έγραψε:
Αγοράζω μια κάμερα
Θέλω να τραβήξω
μόνος μου και για μένα
Προπάντων με ανωνυμία
Θα περάσει καιρός ώσπου να μάθω
Πώς να το κάνω
Εδώ η προσωπική κρίση ενός καλλιτέχνη αγγίζει τη συλλογική ρωγμή: την εποχή όπου ο Perlov ξεκίνησε την ταινία του, τον Οκτώβριο του 1973, ξέσπασε ο πόλεμος του Γιομ Κιπούρ. Η κάμερά του απαθανάτισε πρώτα σημάδια από ένα παράθυρο: η ανησυχία των πιστών καθώς βγαίνουν από τη συναγωγή στον δρόμο και ακούν από τα τρανζίστορ τους την κλήση σε επιστράτευση των εφέδρων. Στην ιστορία του κινηματογράφου δεν υπάρχει προηγούμενο δείγμα προσωπικού ημερολογίου όπου ο πόλεμος είναι το θεμελιώδες στοιχείο· εδώ το στενά ιδιωτικό –συνήθως ο προσωπικός χώρος του ατόμου και το σπίτι του– γίνεται ριζοσπαστικό, δημόσιο, πολιτικό.
Το 2013, ο κινηματογραφιστής και ερευνητής Anan Barakat αφιέρωσε το βιβλίο του με θέμα το νέο κύμα στον παλαιστινιακό κινηματογράφο στον Perlov, καθώς επίσης στους Mustafa Abu Ali, Mahmoud Darwish και Jean-Luc Godard, ενώ σε συνέντευξη δήλωσε πως αυτοί οι καλλιτέχνες, μολονότι μιλούσαν πολιτικά και σκέφτονταν πολιτικά, δημιούργησαν τέχνη υψηλής ποιότητας.
David Perlov, Tagebuch (Ημερολόγιο, 1973-1983), απόσπασμα, πηγή: Re-Voir
Ο Perlov ήταν σαράντα τριών ετών όταν άρχισε να γυρίζει το Ημερολόγιο και σχεδόν εβδομήντα όταν ολοκλήρωσε την ταινία αυτή. Το έργο του, όπως εκείνο του Marcel Proust ή του Robert Musil, εκτείνεται σε βάθος χρόνου, δημιουργώντας κόσμους μέσα σε κόσμους, περίπλοκες πραγματικότητες, ενσωματώνοντας το περιβάλλον. Ο Perlov δεν απαρνήθηκε το υποκειμενικό στοιχείο· εξάλλου, η ιστορία της ζωής του διατρέχει την ταινία και η φωνή του τη συνοδεύει σε όλη τη διάρκεια. Όμως αλλού είναι η ουσία. Ο τίτλος Ημερολόγιο επισημαίνει το καθημερινό, την επανάληψη, όχι το δράμα. Πρόκειται για ένα ταξιδιωτικό ημερολόγιο εργασίας που αποκαλύπτει ολοένα περισσότερες πραγματικότητες, και μόνο μέσω αυτής της συσσώρευσης το πολιτικό στοιχείο αποκαλύπτεται ως μια νέα μορφή και επιλογή υπέρβασης.
—Galia Bar Or
