Όταν δεχόμαστε τις αναγκαιότητες που προκύπτουν από την τεχνολογική πρόοδο και την εμπορευματοποίησή της, επανεπιβεβαιώνουμε τη μεταλλαγμένη κατάστασή μας ως αστικών οντοτήτων. Για παράδειγμα, ζούμε περιβαλλόμενοι από αδιόρατα ηλεκτρομαγνητικά πεδία που δημιουργούνται από τις τεχνολογίες επικοινωνίας. Τα αποδεχόμαστε ως φυσιολογικά στην καθημερινή ζωή μας, παρά τις επιπτώσεις τους στη φυσική μας κατάσταση. Ο Christian Galarreta παρουσιάζει μια σύνθεση που αποτελείται από ήχους της ηλεκτροαιθαλομίχλης: μονοφωνικές ηχογραφήσεις που έκανε στη διάρκεια διάφορων ερευνητικών πρότζεκτ, εργαστηρίων, ηχητικών περιπάτων και περφόρμανς συγκεκριμένης χωρικότητας στα τελευταία δεκατέσσερα χρόνια.
Αναφορές διάρκειας/ήχου στη σύνθεση:
0 λεπτά, 00 δευτερόλεπτα. Σκληρός δίσκος (Λίμα, 2004)
1 λεπτά, 34 δευτερόλεπτα. Ερμάρια σηματοδότησης της κυκλοφορίας και γραμμές του τραμ (περίχωρα του Rhiz Bar, Βιέννη, 17-18 Ιουλίου 2012)
3 λεπτά, 51 δευτερόλεπτα. Κουτί ηλεκτρικής γεννήτριας (δρόμος στη Βιέννη, 17 Ιουλίου 2012)
5 λεπτά, 35 δευτερόλεπτα. Μέσα στο τρένο (από τη Βιέννη στο Ίνσμπρουκ, 21 Ιουλίου 2012)
9 λεπτά, 41 δευτερόλεπτα. Λάμπα φθορίου που λειτουργεί με ηλιακή ενέργεια (ζούγκλα Λακαντόνα, 14 Αυγούστου 2010)
11 λεπτά, 24 δευτερόλεπτα. Κινητό φίλου (Μούρσκο Σρεντίσε, 9 Ιουλίου 2012)
12 λεπτά, 24 δευτερόλεπτα. CD player (Λίμα, 2004)
13 λεπτά, 40 δευτερόλεπτα. Λάιβ συναυλία (La Generale, Παρίσι, 2 Μαρτίου 2013)
32 λεπτά, 43 δευτερόλεπτα. Ανελκυστήρες (σταθμός Matzleinsdorfer Platz, Βιέννη, 10 Δεκεμβρίου 2013)
44 λεπτά, 49 δευτερόλεπτα. Λάμπες φθορίου που αναβοσβήνουν (Λιουμπλιάνα, 6 Δεκεμβρίου 2013)