Δευτέρα 6 Μαρτίου 2017, 24:00 στην ΕΡΤ2
Krisis (Κρίση), 2016, Ρωσία, 32′
Σκηνοθεσία: Dimitri Venkov
Η Κρίση του Dimitri Venkov βασίζεται σε μια συζήτηση στο Facebook στις 8 Δεκεμβρίου 2013, την ημέρα που ξεκίνησε στην Ουκρανία το «Λενινοπάντ», η εκτεταμένη κατεδάφιση μνημείων του Λένιν. Το πρώτο μνημείο που έπεσε στο Κίεβο ήταν έργο του Σοβιετικού γλύπτη Sergei Merkurov. Είχε ανεγερθεί το 1946, όσο ήταν ακόμη στην εξουσία ο Στάλιν. Την ευθύνη ανέλαβε το ουκρανικό υπερεθνικιστικό κόμμα της Ελευθερίας (Svoboda).
Η κατεδάφιση έγινε κατά τη διάρκεια του «Ευρωμαϊντάν», των διαδηλώσεων κατά του καθεστώτος του προέδρου Βίκτορ Γιανουκόβιτς. Ο Γιανουκόβιτς είχε απορρίψει την ενσωμάτωση στην ΕΕ, στρεφόμενος προς τον Βλαντιμίρ Πούτιν και συνεχίζοντας έτσι την εξάρτηση της χώρας του από τη Ρωσική Ομοσπονδία. Η αστυνομία, πιστή στον Γιανουκόβιτς, προσπάθησε επανειλημμένα να διαλύσει το Ευρωμαϊντάν – αποτελούμενο από φιλελεύθερες, δεξιές και αριστερίστικες ομάδες. Ωστόσο, λίγο πριν από την κατεδάφιση του μνημείου, οι υπερδεξιοί προσπάθησαν να αποβάλουν τους αριστερούς ακτιβιστές από το Ευρωμαϊντάν, κατηγορώντας τους για κομμουνιστικές τάσεις.
Το Ευρωμαϊντάν οδήγησε σε αλλαγή καθεστώτος στην Ουκρανία. Ο Γιανουκόβιτς κατέφυγε στη Ρωσία και έγιναν βουλευτικές και προεδρικές εκλογές. Η Ουκρανία έχει πλέον υιοθετήσει έναν νόμο «αποκομμουνιστοποίησης», μια πολιτική απομάκρυνσης των συμβόλων της σοβιετικής περιόδου. Η οικονομία της χώρας βρίσκεται σε κακή κατάσταση.
Ο Venkov εξετάζει τον ρόλο που παίζουν στην πολιτική το ανεπίλυτο και το ανεξήγητο – πράγματα που πυροδοτούν διενέξεις, διαφωνίες και υποψίες, αλλά παραμένουν θολά. Η ιστορική περιπλοκότητα γύρω από την κατεδάφιση των μνημείων του Λένιν εκδηλώνεται με δύο διαμεσολαβήσεις στο γεγονός, με δύο χάσματα. Το πρώτο βρίσκεται ανάμεσα στο γεγονός του Κιέβου και σε όσους γράφουν στο Facebook – κυρίως Ρώσοι πολίτες εκτός Ουκρανίας. Το δεύτερο προκύπτει μεταξύ της συζήτησης στο Facebook και της δραματοποίησής της στην ταινία που θυμίζει κλασικό δράμα. Η ταινία εκτυλίσσεται ανάμεσα σε αυτά τα χάσματα σαν μια ατέλειωτη δικαστική υπόθεση, χωρίς πιθανότητα ομόφωνης ετυμηγορίας.
—Gleb Napreenko, κριτικός και ιστορικός τέχνης