Η Maria Thereza Alves γεννήθηκε το 1961 στο Σάο Πάολο και είναι εικαστικός. Έργα της έχουν εκτεθεί στην dOCUMENTA 13 (2012), στην 29η Μπιενάλε του Σάο Πάολο (2010), στη 10η Μπιενάλε της Λιόν (2009), στη Manifesta 7 (2008), στην 3η Triennial της Γκουανγκζού (2008) και στην 49η Μπιενάλε Βενετίας (2001).

Ο Ανδρέας Αγγελιδάκης είναι κάτοχος BA στην αρχιτεκτονική από το Ινστιτούτο Αρχιτεκτονικής της Νότιας Καλιφόρνια στη Σάντα Μόνικα και MSc στο αρχιτεκτονικό σχέδιο από το Πανεπιστήμιο Columbia στη Νέα Υόρκη. Ανάμεσα στις πρόσφατες ατομικές εκθέσεις του περιλαμβάνονται οι εξής: Soft Ruin, ALT Art Space, Κωνσταντινούπολη (2016), 1:1 Period Rooms, Ινστιτούτο Het Nieuwe, Ρότερνταμ (2015) και Every End is a Beginning, η αναδρομική του έκθεση στο ΕΜΣΤ της Αθήνας (2014). Το 2015 συμμετείχε στην 1η Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής του Σικάγο και στη 12η Triennial Βαλτικής στο Βίλνιους. Πρόσφατα επιμελήθηκε και σχεδίασε τις εκθέσεις Fin de Siècle, Ελβετικό Ινστιτούτο, Νέα Υόρκη (2014), και The System of Objects, Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ, Αθήνα (2013).

Ο Mustapha Benfodil είναι Αλγερινός λογοτέχνης και θεατρικός συγγραφέας. Στα βιβλία του περιλαμβάνονται τα Zarta ! (Barzakh, 2000), Les bavardages du seul (Barzakh, 2003) και Archéologie du chaos (amoureux) (Barzakh, 2007· Al Dante, 2012). Έχει γράψει πολλά θεατρικά έργα, ανάμεσά τους τα εξής: Clandestinopolis, Les Borgnes και End/Igné. Η κάλυψη που έκανε το 2003 στον πόλεμο στο Ιράκ δημοσιεύτηκε στην έκδοση Les six derniers jours de Baghdad (Casbah, 2003).

Η María Magdalena Campos-Pons είναι εικαστικός. Γεννήθηκε το 1959 στην Κούβα και ζει στη Βοστόνη. Έργα της έχουν παρουσιαστεί σε πολλές ομαδικές και ατομικές εκθέσεις ανά τον κόσμο, όπως στο Μουσείο Τέχνης Bass, στο Μαϊάμι (2007), στο Μουσείο Τέχνης της Ιντιανάπολις (2007), στο Ινστιτούτο Smithsonian της Ουάσινγκτον (2006), στο El Museo del Barrio της Νέας Υόρκης (2005), στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης του Σαλβαντόρ (2005), στην Dak’Art Biennale (2004), στην Echigo-Tsumari Art Triennial, Χόντσο, Ιαπωνία (2003), στην Μπιενάλε του Λίβερπουλ (1999), στο Νέο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Νέας Υόρκης (1993) και στο Riverside Studios του Λονδίνου (1989).

Η Barbara Casavecchia είναι κριτικός τέχνης, δημοσιογράφος και ανεξάρτητη επιμελήτρια με έδρα το Μιλάνο. Γράφει τακτικά στα frieze, La Repubblica, Flash Art, Review, Work και Kaleidoscope. Ανάμεσα στα πρόσφατα project της περιλαμβάνονται το My Private, με την περιοδεία εκθέσεων έργων των Gregor Schneider (2003), Patrick Tuttofuoco (2004), Michael Sailstorfer (2005), Pietro Roccasalva (2006), Kris Martin (2007), η ομαδική έκθεση My Private: Escaped from Italy, Centre international d’art et du paysage, Île de Vassivière (2006), και το δημόσιο εικαστικό project All’aperto στο Fondazione Zegna, Τρίβερο, με μόνιμες εγκαταστάσεις του Daniel Buren.

Η Mariana Castillo Deball είναι εικαστικός, έχει γεννηθεί στην Πόλη του Μεξικού το 1975 και αυτή την περίοδο ζει και εργάζεται στο Βερολίνο. Πρόσφατες ατομικές εκθέσεις της έχουν παρουσιαστεί στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (MACO) στην Οαχάκα (2015), στο CCA της Γλασκόβης (2013) και στην Kunst Halle Sankt Gallen (2009). Ανάμεσα στις ομαδικές εκθέσεις στις οποίες έχει συμμετάσχει περιλαμβάνονται οι εξής: dOCUMENTA 13 (2012), ILLUMInations, 54η Μπιενάλε Βενετίας (2011), 2η Μπιενάλε της Αθήνας (2009) και Manifesta 7 (2008). Έχει βραβευτεί με το Art Prize Ζυρίχης το 2012 και με το Preis der Nationalgalerie für junge Kunst στο Βερολίνο (2013).

Η Clémentine Deliss είναι ανεξάρτητη επιμελήτρια και μέλος του Ινστιτούτου Προηγμένων Μελετών (Wissenschaftskolleg) στο Βερολίνο. Σπούδασε σύγχρονη τέχνη και ανθρωπολογία στη Βιένη, στο Παρίσι και στο Λονδίνο. Από το 2010 ως το 2015 υπήρξε διευθύντρια του Weltkulturen Museum στη Φρανκφούρτη, ενώ από το 2002 ως το 2009 ήταν διευθύντρια του διεπιστημονικού ερευνητικού εργαστηρίου “Future Academy” με φοιτητικά παραρτήματα στο Λονδίνο, στο Εδιμβούργο, στο Ντακάρ, στην Μπανγκαλόρ, στη Μελβούρνη, στο Τόκιο και στο Γιαμαγκούτσι. Υπήρξε επίσης η εκδότρια του έντυπου οργάνου των νομάδων καλλιτεχνών και συγγραφέων Metronome (1996-2007), το οποίο παρουσιάστηκε στην documenta 10 και στην documenta 12.

H Mahasweta Devi γεννήθηκε στην Ντάκα του Μπανγκλαντές το 1926 και είναι κοινωνική ακτιβίστρια και συγγραφέας. Ανάμεσα στα έργα της που έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά περιλαμβάνονται τα εξής: Bashai Tudu (South Asia Books, 1992), Imaginary Maps (Routledge, 1994), Dust on the Road (Seagull Books, 1997), Breast Stories (Seagull Books, 1997), The Book of the Hunter (Seagull Books, 2002) και Chotti Munda and His Arrow (Wiley-Blackwell, 2003). Επίσης, μια επιλογή από διηγήματά της αποτελεί μέρος της ανθολογίας Of Women, Outcastes, Peasants, and Rebels (University of California Press, 1990).

Η Elsa Dorlin είναι καθηγήτρια πολιτικής και κοινωνικής φιλοσοφίας στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών ενώ επίσης συμμετέχει στο Κέντρο Γυναικείων Σπουδών και Σπουδών Φύλου στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού. Μεταξύ άλλων έχουν εκδοθεί τα έργα της La Matrice de la race: généalogie sexuelle et coloniale de la nation française (La Découverte, 2006) και Sexe, genre et sexualités (PUF, 2008). Έχει επιμεληθεί την έκδοση των Black Feminism: Anthologie du féminisme africain-américain 1975-2000 (L’Harmattan, 2008) και Sexe, race, classe, pour une épistémologie de la domination (PUF, 2009).

Ο Hendrik Folkerts είναι επιμελητής της documenta 14. Από το 2010 ως το 2015 ήταν επιμελητής των Προγραμμάτων Περφόρμανς και Φιλμ στο Μουσείο Stedelijk του Άμστερνταμ. Γράφει τακτικά στα The Exhibitionist, Metropolis M, Art & the Public Sphere, Afterall Online, Tubelight και στις εκδόσεις του Μουσείου Stedelijk. Ήταν φιλοξενούμενος επιμελητής του The Shadowfiles #3—Curatorial Education (de Appel arts centre, 2013) και συνεπιμελητής του Facing Forward: Art and Theory from a Future Perspective (Amsterdam University Press, 2015).

Η Regina José Galindo γεννήθηκε στην Πόλη της Γουατεμάλας, όπου ζει και εργάζεται. Έργα της έχουν παρουσιαστεί σε πολλές διεθνείς εκθέσεις, όπως στην 49η (2001), στην 51η (2005), στην 53η (2009) και στην 54η (2011) Μπιενάλε της Βενετίας, στη 10η Μπιενάλε της Αβάνας (2009), στην 3η Triennial του Όκλαντ (2007) και στη 2η Μπιενάλε της Πράγας (2005). Το 2005 πήρε τον Χρυσό Λέοντα της 51ης Μπιενάλε Βενετίας στην κατηγορία νέου καλλιτέχνη.

Ο Στάθης Γουργουρής είναι καθηγητής κλασικών σπουδών, αγγλικής φιλολογίας και συγκριτικής λογοτεχνίας, καθώς και διευθυντής του Ινστιτούτου Συγκριτικής Λογοτεχνίας και Κοινωνικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Columbia της Νέας Υόρκης. Είναι συγγραφέας των βιβλίων Dream Nation (Stanford University Press, 1996), Does Literature Think? (Stanford University Press, 2003), Lessons in Secular Criticism (Fordham University Press, 2013) και επιμελητής του Freud and Fundamentalism (Fordham University Press, 2010). Έχουν δημοσιευτεί πολλά άρθρα του με θέμα την αρχαία ελληνική φιλοσοφία, την πολιτική θεωρία, τη σύγχρονη ποιητική, τον κινηματογράφο, τη σύγχρονη μουσική και την ψυχανάλυση.

Ο John Hejduk (1929-2000) ήταν Αμερικανός αρχιτέκτονας, καλλιτέχνης, ποιητής και εκπαιδευτικός. Από το 1964 ως το 2000 ήταν καθηγητής αρχιτεκτονικής στην Ένωση Cooper για την Προαγωγή της Επιστήμης και της Τέχνης, της Αρχιτεκτονικής Σχολής της Νέας Υόρκης. Ανάμεσα στα πολλά βιβλία του στα οποία παρουσιάζεται το αρχιτεκτονικό του έργο μέσα από γραπτά, σχέδια, ζωγραφική και ποίηση περιλαμβάνονται τα εξής: Victims (Architectural Association, 1986), Mask of Medusa (Rizzoli, 1989), Vladivostok (Rizzoli, 1989), Lancaster/Hanover Masque (Architectural Association, 1992) και Architectures in Love (Rizzoli, 1995).

Η Candice Hopkins αυτή την περίοδο είναι επικεφαλής επιμελήτρια του Μουσείου Σύγχρονων Αυτόχθονων Τεχνών (ΙΑΙΑ) στη Σάντα Φε και σύμβουλος επιμέλειας για την documenta 14, ενώ στο παρελθόν έχει εργαστεί ως επιμελήτρια στην Εθνική Πινακοθήκη του Καναδά στην Οτάβα, στο Western Front του Βανκούβερ και στη Walter Phillips Gallery στο Μπανφ. Το γραπτό έργο της με θέμα την ιστορία, την τέχνη και τη λαϊκή αρχιτεκτονική έχει εκδοθεί, μεταξύ άλλων, από φορείς όπως τα MIT Press, Black Dog Publishing, Revolver, New York University Press και το Εθνικό Μουσείο του Αμερικανού Ινδιάνου. Έχει δώσει πολλές διαλέξεις, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνεται η εισαγωγική της παρουσίαση, μαζί με τη Hetti Perkins, στην dOCUMENTA 13.

H Joan Naviyuk Kane είναι Αμερικανίδα-Inupiaq ποιήτρια με έδρα το Άνκορατζ. Αποφοίτησε από το Κολέγιο του Harvard και από τη Σχολή Τεχνών του Πανεπιστημίου Columbia στη Νέα Υόρκη και ως μεταπτυχιακή υπότροφος (MFA) είναι μέλος του εκπαιδευτικού προσωπικού στο Ινστιτούτο Αμερικανοϊνδιανικών Τεχνών στη Σάντα Φε. Έχει εκδώσει ποιητικές συλλογές, μεταξύ των οποίων τις εξής: The Cormorant Hunter’s Wife (University of Alaska Press, 2012) και Hyperboreal (University of Pittsburgh Press, 2013).

Ο Frédéric Keck είναι ερευνητής στο Εργαστήριο Κοινωνικής Ανθρωπολογίας και διευθυντής του ερευνητικού τμήματος του Museé du quai Branly στο Παρίσι. Αφού σπούδασε φιλοσοφία στην École normale supérieure του Παρισιού και ανθρωπολογία στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Μπέρκλεϊ, ξεκίνησε τις έρευνές του στην ιστορία της ανθρωπολογίας και σε σύγχρονα βιοπολιτικά ζητήματα. Έχουν εκδοθεί τα έργα του Claude Lévi-Strauss, une introduction (Pocket La découverte, 2005), Lucien Lévy-Bruhl: Entre philosophie et anthropologie (CNRS Éditions, 2008) και Un monde grippé (Flammarion, 2010). Είναι επίσης συνεπιμελητής του Des hommes malades des animaux (L’Herne, 2012) και του Sentinel Devices (Limn, 2013).

Η Quinn Latimer είναι ποιήτρια και κριτικός και επιμελήτρια των εκδόσεων της documenta 14. Είναι συγγραφέας της ποιητικής συλλογής Rumored Animals (Dream Horse Press, 2012), η οποία κέρδισε το American Poetry Journal Book Prize, του Sarah Lucas: Describe This Distance (Mousse Publishing, 2013) και του Film as a Form of Writing: Quinn Latimer Talks to Akram Zaatari (Wiels/Motto Books, 2014). Το γραπτό έργο και οι αναγνώσεις της έχουν παρουσιαστεί μεταξύ άλλων στην Chisenhale Gallery του Λονδίνου, στην Kunsthalle Zürich, στην Qalandiya International (Ραμάλα/Ιερουσαλήμ) και στην Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής στη Βενετία.

Η Alejandra Pizarnik (1936-1972) ήταν Αργεντινή ποιήτρια, κόρη Εβραίων (ρωσικής και σλοβακικής καταγωγής) που μετανάστευσαν στο Μπουένος Άιρες. Ανάμεσα στις πολλές ποιητικές συλλογές της περιλαμβάνονται οι εξής: Η πιο ξένη χώρα (La tierra más ajena, 1955), Η τελική αθωότητα (La última inocencia, 1956), Οι χαμένες περιπέτειες (Las aventuras perdidas, 1958), Το δέντρο της Διάνας (Árbol de Diana, 1962), Έργα και νύχτες (Los trabajos y las noches, 1965), Αποσπώντας την πέτρα της τρέλας (Extracción de la piedra de locura, 1968), Μια μουσική κόλαση (El infierno musical, 1971) και Η ματωμένη κοντέσα (La condesa sangrienta, 1971).

Η Jolene Rickard είναι ιστορικός, εικαστικός και επιμελήτρια με ειδικό ενδιαφέρον σε ζητήματα αυτόχθονων πληθυσμών σε παγκόσμιο πλαίσιο. Είναι βοηθός καθηγήτρια και διευθύντρια του Προγράμματος Αμερικανών Ινδιάνων στο Πανεπιστήμιο Cornell. Είναι υπότροφος του Ιδρύματος Ford και πραγματοποιεί ερευνητικά ταξίδια στην Αμερική, στην Ευρώπη, στη Νέα Ζηλανδία και στην Αυστραλία, συλλέγοντας υλικό για μια νέα περιοδική έκδοση αφιερωμένη στην αισθητική των αυτοχθόνων.

Ο Léopold Sédar Senghor (1906-2001) ήταν Σενεγαλέζος ποιητής και πολιτικός. Από το 1960 ως το 1980 ήταν πρόεδρος της Σενεγάλης. Ήταν ο πρώτος Αφρικανός που εξελέγη μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας και κέρδισε πολλούς επαίνους για το φιλολογικό έργο του, μεταξύ των οποίων και το Βραβείο Ειρήνης του Γερμανικού Εμπορίου Βιβλίου το 1968. Ανάμεσα στις ποιητικές συλλογές του περιλαμβάνονται οι εξής: Chants d’ombre (Shadow Songs, 1945), Hosties noires (Black Hosts, 1948), Ethiopiques (1956) και Nocturnes (1961).

Η Gayatri Chakravorty Spivak γεννήθηκε στην Καλκούτα της Ινδίας το 1942. Είναι καθηγήτρια και ιδρυτικό μέλος του Ινστιτούτου Συγκριτικής Λογοτεχνίας και Κοινωνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Columbia της Νέας Υόρκης. Ανάμεσα στα γραπτά της περιλαμβάνονται τα εξής: In Other Worlds: Essays in Cultural Politics (Routledge, 1987), The Post-Colonial Critic (Routledge, 1990), A Critique of Post-Colonial Reason: Toward a History of the Vanishing Present (Harvard University Press, 1999), Death of a Discipline (Columbia University Press, 2003) και Other Asias (Wiley-Blackwell, 2007).

Υποδιοικητής (Subcomandante) Marcos ήταν το ψευδώνυμο του κύριου ιδεολογικού καθοδηγητή και εκπροσώπου του εθνικοαπελευθερωτικού στρατού των Ζαπατίστας, του μεξικανικού επαναστατικού κινήματος που μάχεται για τα δικαιώματα των αυτοχθόνων του Μεξικού. Λόγω της δημοτικότητάς του, θεωρήθηκε ότι αποσπά την προσοχή από τους πολιτικούς στόχους του κινήματος και πραγματοποίησε την τελευταία δημόσια εμφάνισή του στα τέλη Μαΐου του 2014. Από τότε έχει υιοθετήσει τη νέα ταυτότητα του Υποδιοικητή Αντιστασιακού (Subcomandante Insurgente) Γκαλεάνο.

Ο Adam Szymczyk είναι ο καλλιτεχνικός διευθυντής της documenta 14. Ήταν διευθυντής και επικεφαλής επιμελητής της Kunsthalle Βασιλείας από το 2003 μέχρι το 2014 και συνεπιμελητής της 5ης Μπιενάλε του Βερολίνου το 2008. Υπήρξε ιδρυτής του Ιδρύματος Foksal Gallery στη Βαρσοβία και το 2011 έλαβε το βραβείο Walter Hopps για το επιμελητικό του έργο από το Ίδρυμα Menil.