Ο Nabil Ahmed είναι ερευνητής, συγγραφέας και εκπαιδευτικός και εργάζεται στα πεδία της περιβαλλοντικής βίας και της ιατροδικαστικής αρχιτεκτονικής. Πρόσφατα έλαβε μέρος στο “Anthropocene Project” (2013-14) στο Haus der Kulturen der Welt του Βερολίνου και επί του παρόντος συνδιευθύνει το πρότζεκτ “Nature, Labour, Land” στην Triennale Αρχιτεκτονικής 2016 στο Όσλο. Τα γραπτά του έχουν δημοσιευτεί σε ακαδημαϊκά έντυπα, περιοδικά και σε ποικίλες εικαστικές και αρχιτεκτονικές εκδόσεις όπως οι εξής: Forensis: The Architecture of Public Truth (Sternberg, 2014) και Architecture and the Paradox of Dissidence (Routledge, 2014).

Η Nairy Baghramian είναι Γερμανίδα καλλιτέχνις γεννημένη στο Ισφαχάν το 1971. Ζει και εργάζεται στο Βερολίνο. Οι ατομικές εκθέσεις της παρουσιάστηκαν πρόσφατα στο Art Institute του Σικάγου (2014), στο Museu Serralves, στο Πόρτο (2014), και στο Museo Tamayo, στην Πόλη του Μεξικού (2015). Στις διεθνείς ομαδικές εκθέσεις που έχει συμμετάσχει περιλαμβάνονται η 54η Μπιενάλε Βενετίας (2011) και η 8η Μπιενάλε Βερολίνου (2014). Η Baghramian θα εγκαινιάσει στο τέλος του χρόνου την έκθεση στο Stedelijk Museum voor Actuele Kunst (S.M.A.K.), η οποία στη συνέχεια θα ταξιδέψει στο Museum der Moderne, στο Ζάλτσμπουργκ, και στο Walker Art Center, στη Μινεάπολις, το 2017. Έχει βραβευτεί με το Hector Prize (2012), το Arnold Bode Prize (2014) και το Zurich Art Prize (2016). 

Ο Stefan Benchoam είναι καλλιτέχνης και δημιουργός εκθέσεων, γεννημένος στην Πόλη της Γουατεμάλας το 1983. Έχει παρουσιάσει ατομικές εκθέσεις στην White Cubicle Toilet Gallery, στο Λονδίνο (2011), στη La Loseta, στο Σαν Χουάν (2011), στη La Casa Encendida, στη Μαδρίτη (2013), και η δουλειά του έχει παρουσιαστεί σε πολλές ομαδικές εκθέσεις. Είναι συνιδρυτής του Buró de Intervenciones Públicas (BIP), το οποίο διοργανώνει δημόσιες δράσεις παγκοσμίως. Είναι επίσης συνιδρυτής και διευθυντής του Proyectos Ultravioleta, μιας πολυμορφικής πλατφόρμας για τη σύγχρονη τέχνη, είναι ιδρυτής του Nuevo Museo de Arte Contemporáneo (NuMu), του πρώτου μουσείου της Γουατεμάλας αποκλειστικά αφιερωμένου στη σύγχρονη τέχνη, και συνιδρυτής του Joaquín Orellana Legacy Project.

Ο Ross Birrell είναι καλλιτέχνης, συγγραφέας και λέκτορας στη Σχολή Καλών Τεχνών της Γλασκόβης. Το έργο του περιστρέφεται γύρω από τον χώρο, την πολιτική, την ποίηση και τη μουσική. Σε συνεργασία με τον David Harding έχει εκθέσει στις Americas Society, στη Νέα Υόρκη (2010), Portikus, στη Φρανκφούρτη (2011), Kunsthalle Βασιλείας (2014) και Talbot Rice Gallery, στο Εδιμβούργο (2015). Το πρότζεκτ του με τίτλο ‟Envoyˮ και θέμα παρεμβάσεις σε συγκεκριμένους χώρους έχει παρουσιαστεί στην 4η Μπιενάλε του Γκουάνγκτζου (2002) και ως μέρος του Romantic Conceptualism στην Kunsthalle Νιρεμβέργης και στο BAWAG Foundation της Βιέννης το 2007, και έχει δημοσιευτεί στον κατάλογο An Envoy Reader (LemonMelon, 2014). Εκπροσωπείται από το Ellen de Bruijne Projects, στο Άμστερνταμ.

Η Moyra Davey γεννήθηκε στο Τορόντο και ζει και εργάζεται στη Νέα Υόρκη από το 1988. Φωτογράφος, κινηματογραφίστρια και συγγραφέας, η Davey έχει γυρίσει έξι αφηγηματικά βίντεο μεταξύ των οποίων το Hemlock Forest (2016), μια εξερεύνηση της μητρικής ταυτότητας και της απώλειας, της ζωής και του έργου της πρόσφατα χαμένης Chantal Akerman, και του εθισμού. Οι φωτογραφίες και τα βίντεό της βρίσκονται σε σημαντικές δημόσιες συλλογές, μεταξύ των οποίων και στα Museum of Modern Art, Guggenheim Museum, The Metropolitan Museum of Art, στη Νέα Υόρκη, και Tate Modern, στο Λονδίνο.

Ο Hendrik Folkerts είναι επιμελητής της documenta 14. Από το 2010 ως το 2015 ήταν επιμελητής των Προγραμμάτων Performance και Film στο Μουσείο Stedelijk του Άμστερνταμ. Γράφει τακτικά στα Mousse Magazine, Artforum, The Exhibitionist, Metropolis M, Art & the Public Sphere και για καταλόγους εκθέσεων και artist books. Είναι συνεπιμελητής του πρόσφατου τεύχους του Stedelijk Studies: The Place of Performance (Stedelijk Museum, 2016), φιλοξενούμενος επιμελητής του The Shadowfiles #3-Curatorial Education (de Appel arts centre, 2013) και συνεπιμελητής του Facing Forward: Art and Theory from a Future Perspective (Amsterdam University Press, 2015).

Η Gauri Gill είναι φωτογράφος που ζει και εργάζεται στο Νέο Δελχί. Το έργο της εστιάζει στις περιθωριοποιημένες κοινότητες του αγροτικού Ρατζαστάν, εξετάζοντας την κοινωνική τάξη και την κοινότητα ως δείκτες ινδικής ταυτότητας και κοινωνικής συμπεριφοράς. Το έργο της έχει παρουσιαστεί εκτενώς σε χώρους όπως η Whitechapel Gallery, στο Λονδίνο, το Philadelphia Museum of Art, το JNU School of Art and Aesthetics, στο Νέο Δελχί, και η Εθνική Πινακοθήκη της Βαρσοβίας. Το 2011 η Gill βραβεύτηκε με το Grange Prize, το πιο σημαντικό βραβείο φωτογραφίας στον Καναδά. Η σειρά της με τίτλο “Fields of Sight” αποτελεί μια συνεργασία με τον καταξιωμένο λαϊκό καλλιτέχνη Rajesh Chaitya Vangad, συνδυάζοντας τη σύγχρονη γλώσσα της φωτογραφίας με την αρχαία τέχνη της ζωγραφικής Warli. 

Η Natasha Ginwala είναι επιμελήτρια, ερευνήτρια και συγγραφέας. Είναι επιμελήτρια της 8ης Μπιενάλε Contour (2017). Στα πρόσφατα πρότζεκτ της περιλαμβάνονται και τα My East Is Your West στην 56η Μπιενάλε Βενετίας (2015) και Corruption: Everybody Knows ... ως τμήμα του πρότζεκτ του  e-flux journal SUPERCOMMUNITY. Ήταν μέλος της καλλιτεχνικής ομάδας της 8ης Μπιενάλε Βερολίνου (2014) και από το 2013 ως το 2015 ηγήθηκε του επιμελητικού πρότζεκτ “Landings” με τη Vivian Ziherl, που, μεταξύ άλλων ιδρυμάτων, παρουσιάστηκε στο Witte de With Center for Contemporary Art, στο Ρότερνταμ, και στο David Roberts Art Foundation, στο Λονδίνο. Είναι σύμβουλος επιμέλειας της documenta 14.

Ο Gordon Hookey είναι αυτόχθονας Αυστραλός καλλιτέχνης ο οποίος ανήκει στη φυλή των Waanyi. Είναι μέλος της καλλιτεχνικής ομάδας Αβοριγίνων proppaNOW με έδρα το Μπρίσμπεϊν. Επί του παρόντος δουλεύει σε μια μεγάλη σειρά πρότζεκτ με τίτλο “MURRILAND!”, μια εικαστική ιστορία του Κουίνσλαντ από την οπτική των Murri. Το έργο του Hookey βρίσκεται στις δημόσιες συλλογές των πιο σημαντικών αυστραλιανών γκαλερί αλλά και σε δημόσιες συλλογές διεθνώς.

Ο Χρήστος Καρακέπελης είναι σκηνοθέτης. Γεννήθηκε στις Σέρρες το 1962 και σπούδασε Κοινωνικές Επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και σκηνοθεσία στη Σχολή Σταυράκου. Αφού εργάστηκε για χρόνια ως σκηνοθέτης διαφημίσεων, άρχισε να γράφει και να σκηνοθετεί ντοκιμαντέρ για την ελληνική τηλεόραση. Το σπίτι του Κάιν (2000) ήταν η πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους, την οποία ακολούθησε το ντοκιμαντέρ Πρώτη Ύλη το 2011.

Η Quinn Latimer είναι ποιήτρια, κριτικός και επιμελήτρια των εκδόσεων της documenta 14. Ανάμεσα στα βιβλία της περιλαμβάνονται και τα εξής: Rumored Animals (Dream Horse Press, 2012), Sarah Lucas: Describe This Distance (Mousse Publishing, 2013), Film as a Form of Writing: Quinn Latimer Talks to Akram Zaatari (Wiels/Motto Books, 2014), Stories, Myths, Ironies, and Other Songs: Conceived, Directed, Edited, and Produced by M. Auder (Sternberg Press, 2014) και Live from the West (Mousse Publishing, 2016). Το γραπτό έργο και οι αναγνώσεις της έχουν παρουσιαστεί μεταξύ άλλων στο REDCAT, στο Λος Άντζελες, στην Chisenhale Gallery και στη Serpentine Gallery, στο Λονδίνο, στην Kunsthalle Ζυρίχης, στην Qalandiya International (Ραμάλα/Ιερουσαλήμ) και στην Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής της Βενετίας.

Ο Σωτήρης Μπαχτσετζής είναι συγγραφέας, επιμελητής και εκπαιδευτικός με έδρα το Βερολίνο και την Αθήνα, όπου διδάσκει στο Αμερικανικό Κολλέγιο και στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο. Επί του παρόντος συνδιευθύνει το δημιουργικό γραφείο του ευρωπαϊκού πρότζεκτ “Artecitya: Envisioning the City of Tomorrow” (υπό την αιγίδα του Goethe-Institut της Θεσσαλονίκης, σε συνεργασία με την ArtBOX, Θεσσαλονίκη, 2014-18). Συνεργάζεται με πειραματικές, συλλογικής μάθησης και ερευνητικές πρωτοβουλίες, όπως η Αυτόνομη Ακαδημία και η Ύλη[matter]HYLE, και με περιοδικά όπως το e-flux journal και το Afterimage.

Ο Tshibumba Kanda Matulu (1947-1981) ήταν ζωγράφος από το Λουμούμπασι του Ζαΐρ, πιο γνωστός για τη σειρά 101 καμβάδων, που φιλοτεχνήθηκαν από το 1973 ως το 1974 και αφηγούνται τις εξεγέρσεις στο πρώην Κονγκό, τόσο στην αποικιακή όσο και στη μετααποικιακή περίοδο. Τα έργα ανήκουν στη Σχολή του Ζαΐρ και έχουν συγκεντρωθεί στο βιβλίο Remembering the Present: Painting and Popular History in Zaire (University of California Press, 1996) από τον ανθρωπολόγο Johannes Fabian. Ο καλλιτέχνης δηλώθηκε ως αγνοούμενος αφότου εγκατέλειψε το Λουμούμπασι το 1981.

Η Tina Modotti (1896-1942) ήταν Ιταλίδα φωτογράφος, ηθοποιός, μοντέλο και πολιτική ακτιβίστρια. Μετανάστευσε από την Ιταλία στο Σαν Φρανσίσκο, όπου ξεκίνησε να εμφανίζεται σε θεατρικές παραστάσεις και σε βωβές ταινίες, για να καταλήξει στο Λος Άντζελες, όπου επιχείρησε να κάνει κινηματογραφική καριέρα. Στις αρχές της δεκαετίας του 1920 μετακόμισε στην Πόλη του Μεξικού με τον σύντροφο και δάσκαλό της στη φωτογραφία Edward Weston. Εκεί γρήγορα συνδέθηκε με την καλλιτεχνική και πολιτική πρωτοπορία και έγινε η φωτογράφος του κινήματος της μεξικανικής τοιχογραφίας, καθώς και ηγετικό στέλεχος του Μεξικανικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Αφού εξορίστηκε από τη χώρα, συμμετείχε σε πρωτοβουλίες των κομμουνιστών στη Γερμανία, στην Ισπανία και στη Ρωσία. Πέθανε το 1942, αμέσως μετά την επιστροφή της στο Μεξικό.

Ο Joaquín Orellana γεννήθηκε στη Γουατεμάλα το 1930. Σπούδασε βιολί και μουσική σύνθεση στο Εθνικό Ωδείο της Γουατεμάλας και ακολούθως σπούδασε και παρουσίασε συνθέσεις του στο Centro Latinoamericano de Altos Estudios Musicales (CLAEM), στο Instituto Torcuato Di Tella του Μπουένος Άιρες. Ο Orellana έχει συνθέσει πάνω από πενήντα έργα και έχει συμπεριλάβει τα ηλεκτροακουστικά μέσα στη μουσική του από τις αρχές της δεκαετίας του ’60. Το έργο του αντανακλά την ενασχόλησή του με την κοινωνική κατάσταση των φτωχότερων τάξεων της Γουατεμάλας, εστιάζοντας στην παραδοσιακή λαϊκή κουλτούρα, στην ντόπια έκφραση και στο ηχητικό περιβάλλον. Τη δεκαετία του ’70 δημιούργησε τα «ηχητικά εργαλεία» του – πρωτότυπα όργανα-γλυπτά τα οποία χρησιμοποιεί στις πιο εμβληματικές συνθέσεις του.

Η Νένη Πανουργιά διδάσκει ανθρωπολογία στο New School for Social Research, στη Νέα Υόρκη. Είναι επίσης ερευνητική εταίρος στο Institute for Comparative Literature and Society του Πανεπιστημίου Columbia, στη Νέα Υόρκη, και μέσω του προγράμματος φυλακών του Τμήματος Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Columbia διδάσκει σε κρατουμένους του σωφρονιστικού καταστήματος Sing Sing. Μεταξύ των βιβλίων της περιλαμβάνονται τα εξής: Fragments of Death, Fables of Identity: An Athenian Anthropography (University of Wisconsin Press, 1995), Ethnographica Moralia: Experiments in Interpretive Anthropology μαζί με τον George E. Marcus (Fordham University Press, 2008) και Dangerous Citizens: The Greek Left and the Terror of the State (Fordham University Press, 2009). Επί του παρόντος ετοιμάζει ένα βιβλίο σχετικά με το έργο της Lee Miller στην Ελλάδα, σε συνεργασία με τα Αρχεία Lee Miller.

Η Synnøve Persen είναι Σάμι ποιήτρια και εικαστικός. Γεννήθηκε στο Φίνμαρκ το 1950 και ήταν υποψήφια για το βραβείο λογοτεχνίας του Nordic Council το 1993 και το 2008. Έχει τιμηθεί με το Biret Elle Memorial Prize το 2000 και με το λογοτεχνικό βραβείο του Συμβουλίου των Saami το 2006. Στα βιβλία της περιλαμβάνονται τα εξής: Alit lottit girdilit (Τα γαλάζια πουλιά πετάνε, 1981), Biekkakeahtes bálggis (Απάνεμο μονοπάτι, 1992), Ábiid eadni (Η μητέρα του ωκεανού, 1994) και Meahci sˇuvas bohciidit ságat (Οι ιστορίες βγαίνουν από την ορμή της φύσης, 2005). Το 1977 δημιούργησε μια σημαία των Σάμι, ενώ από το 1978 ως το 1983 υπήρξε μέλος της Ομάδας Σάμι Καλλιτεχνών, γνωστής ως Máze-Group. 

Ο Pope.L είναι εικαστικός, θεατρικός περφόρμερ και εκπαιδευτικός. Στις ατομικές εκθέσεις του περιλαμβάνονται οι εξής: Colored Waiting Room, Mitchell-Innes & Nash, στη Νέα Υόρκη (2013), Gold People Shit in their Valet, Galerie Catherine Bastide, στις Βρυξέλλες (2014), και William Pope.L: Trinket, Geffen Contemporary at MOCA, στο Λος Άντζελες (2015). Πρόσφατα συμμετείχε στην έκθεση The Freedom Principle: Experiments in Art and Music, 1965 to Now, Museum of Contemporary Art, στο Σικάγο (2015), και ήταν επιμελητής του Flux This!, Museum of Modern Art, στη Νέα Υόρκη (2011). Το 2016, ο Pope.L συμμετείχε στην 32η Μπιενάλε του Σάο Πάολο και το πιο πρόσφατο διαδικτυακό πρότζεκτ του ήταν το The Limner Performance το 2014.

Ο Gene Ray είναι βοηθός καθηγητή Κριτικών Σπουδών στο CCC Research-based Master’s Program της Σχολής Καλών Τεχνών και Design της Γενεύης (HEAD – Genève). Είναι ο συγγραφέας του Terror and the Sublime in Art and Critical Theory (Palgrave Macmillan, 2005). Τα δοκίμιά του για τις διασταυρώσεις της τέχνης, των ριζοσπαστικών πολιτικών και της οικολογίας έχουν δημοσιευτεί στα Third Text, Brumaria, Nordic Journal of Aesthetics, Historical Materialism, Left Curve και Yale Journal of Criticism, καθώς και σε άλλα περιοδικά και βιβλία.

Η Lisa Robertson είναι Καναδή ποιήτρια. Οι πιο πρόσφατες από τις εννέα ποιητικές συλλογές της είναι οι Cinema of the Present (Coach House, 2014) και 3 Summers (Coach House, 2016), την εικονογράφηση των οποίων έχουν επιμεληθεί οι Hadley+Maxwell. Τα αρχιτεκτονικά της δοκίμια φιλοξενούνται στο Occasional Work and Seven Walks from the Office for Soft Architecture (1993, ανατύπ., Coach House, 2011), ενώ άλλα δοκίμιά της με θέμα τα τοπία, τον Λουκρήτιο, το πορνό και το βίντεο έχουν συγκεντρωθεί στο Nilling (BookThug, 2012). Έχει συνεργαστεί με το Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ, το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Μπέρκλεϊ, το Princeton και το California College of the Arts. Ζει στη Γαλλία.

Ο Glauber Rocha (1938-1981) ήταν Βραζιλιάνος, σκηνοθέτης και συγγραφέας. Είναι από τους πιο σημαντικούς εκπροσώπους του λατινοαμερικάνικου σινεμά, έχοντας θέσει τις θεωρητικές βάσεις για το Cinema Novo της δεκαετίας του ’60 με το κείμενο «Η αισθητική της πείνας». Ανάμεσα στις βραβευμένες ταινίες του περιλαμβάνονται οι Terra em Transe (1967), Antonio das Mortes (1969) και το μικρού μήκους φιλμ Di Cavalcanti (1977). 

Ο Dieter Roelstraete είναι επιμελητής της documenta 14. Από το 2012 ως το 2015 είχε τη θέση του Manilow Senior Curator στο Museum of Contemporary Art του Σικάγου, όπου επιμελήθηκε τις εκθέσεις The Way of the Shovel: Art as Archaeology (2013), The Freedom Principle: Experiments in Art and Music, 1965 to Now (2015) και Kerry James Marshall: Mastry (2016). Από το 2003 ως το 2012 ήταν επιμελητής στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στην Αμβέρσα (MuHKA). Ο Roelstraete, πρώην συντάκτης του Afterall και συνιδρυτής του περιοδικού F. R. DAVID, έχει δημοσιεύσει επίσης στα Artforum, e-flux journal, Frieze, Mousse Magazine και Texte zur Kunst.

Ο Roee Rosen είναι καλλιτέχνης, συγγραφέας και κινηματογραφιστής. Τα πιο πρόσφατα βιβλία του είναι τα Maxim Komar-Myshkin: Vladimir’s Night (Sternberg Press, 2014), The Blind Merchant, 1989-1991 (Sternberg Press, 2016) και μια συλλογή μικρότερων κειμένων με τίτλο Live & Die as Eva Braun and Other Intimate Stories (Sternberg Press, υπό έκδοση). Ο Rosen είναι καθηγητής στο HaMidrasha School of Art at Beit Berl College και στο Bezalel Academy of Arts and Design, αμφότερα στο Ισραήλ.

Η Lala Rukh είναι καλλιτέχνις, ακτιβίστρια στο πεδίο του φεμινισμού και εκπαιδευτικός που ζει και εργάζεται στη Λαχόρη. Στις ατομικές εκθέσεις της περιλαμβάνεται και η έκθεση Drawings 2010, Koel Gallery, στο Καράτσι (2010). Εκθέσεις της έχουν παρουσιαστεί επίσης στη Zahoor ul Akhlaq Gallery, στη Λαχόρη, και στην VM Art Gallery, στο Καράτσι, το 2004. Στις πρόσφατες ομαδικές εκθέσεις της περιλαμβάνονται οι In Order to Join, Museum Abteiberg, στο Μεχενγκλάντμπαχ (2013), The Importance of Staying Quiet, Yallay Gallery, στο Χονγκ Κονγκ (2014), και Approaching Abstraction, Jhaveri Contemporary, στο Μουμπάι (2015). Η δουλειά της έχει παρουσιαστεί επίσης στην Μπιενάλε της Σάρτζα (2015), στην Εθνική Πινακοθήκη, στο Ισλαμαμπάντ, στο Pacific Asia Museum, στην Πασαντίνα, στο Hammer Museum, στο Λος Άντζελες, και στην 1η Μπιενάλε του Γιντσουάν (2016).

Ο Julio Santos γεννήθηκε στη Γουατεμάλα το 1959. Είναι καθηγητής κρουστών στο Εθνικό Ωδείο της Γουατεμάλας, ιδρυτής και διευθυντής των χορωδιών Victoria και Club Centro Español, διευθυντής του Normal School for Music Education Teachers και αρχιτυμπανιστής και προσκεκλημένος διευθυντής της Εθνικής Συμφωνικής Ορχήστρας της Γουατεμάλας. Ο Maestro Santos έχει συμμετάσχει σε πολυάριθμες διεθνείς περιοδείες και έχει συνεργαστεί με τον Maestro Joaquín Orellana για πάνω από είκοσι πέντε χρόνια.

Η Savitri Sawhney γεννήθηκε στην Γκουανταλαχάρα το 1938, είναι παιδίατρος και συγγραφέας, με έδρα το Νέο Δελχί. Σταμάτησε να εργάζεται ως ιδιώτης γιατρός στο Νέο Δελχί για να αφοσιωθεί αποκλειστικά στη συγγραφή της ιστορίας του πατέρα της, Pandurang Khankhoje, και των επιτευγμάτων του ως πολιτικού ακτιβιστή στην Ινδία και ως επιστήμονα γεωπόνου στο Μεξικό. Το βιβλίο της I Shall Never Ask For Pardon: A Memoir of Pandurang Khankhoje κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Penguin Books το 2008. Το βιβλίο αργότερα μεταφράστηκε στη διάλεκτο των Marathi με τον τίτλο Mee Kadhee Mafi Magnar Nahi (Mehta Publications, 2016).

Η Monika Szewczyk είναι επιμελήτρια της documenta 14. Προηγουμένως ήταν επιμελήτρια του προγράμματος εικαστικών τεχνών στο Reva and David Logan Center for the Arts, στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου (2012-14), όπου επίσης ήταν λέκτορας στα τμήματα εικαστικών τεχνών και ιστορίας της τέχνης. Η τελευταία της έκθεση στο Logan Center, με τίτλο Szalon (2014), συνδύαζε τους ετερογενείς χώρους του στούντιο και της γκαλερί φέρνοντας στο προσκήνιο προφορικές παραδόσεις και τεχνικές. Η Szewczyk ήταν διευθύντρια εκδόσεων στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Witte de With στο Ρότερνταμ (2008-11), ενώ κείμενά της έχουν δημοσιευτεί σε πολυάριθμους καταλόγους, καθώς και σε περιοδικά όπως τα Afterall, Artforum, The Exhibitionist και e-flux journal.

Ο Adam Szymczyk είναι ο καλλιτεχνικός διευθυντής της documenta 14. Ήταν ο διευθυντής και επικεφαλής επιμελητής της Kunsthalle Βασιλείας από το 2003 ως το 2014 και συνεπιμελητής της 5ης Μπιενάλε του Βερολίνου το 2008. Υπήρξε ιδρυτής του Ιδρύματος Foksal Gallery στη Βαρσοβία και το 2011 έλαβε το βραβείο Walter Hopps για το επιμελητικό του έργο από το Ίδρυμα Menil στο Χιούστον.

Ο Alejandro Torún γεννήθηκε στη Γουατεμάλα το 1977. Είναι μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Sistema de Orquestas de Guatemala, ίδρυμα στο οποίο υπήρξε πρόεδρος από το 2009 ως το 2106. Ο Torún σπούδασε οικονομικά και λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο του Τέξας στο Όστιν, όπου συμμετείχε στο εργαστήριο γραπτού λόγου της Liliana Heker. Επί του παρόντος διευθύνει την κοινωνική πρωτοβουλία Baobab, την οποία ίδρυσε το 2013, και είναι συνιδρυτής του Joaquín Orellana Legacy Project.

Ο Rajesh Chaitya Vangad είναι παραδοσιακός Warli καλλιτέχνης. Κάτοικος του Dahanu, της πολιτείας Μαχαράστρα στην Ινδία, ο Vangad είναι σε μεγάλο βαθμό αυτοδίδακτος. Οι Warli είναι αυτόχθονες που προέρχονται από τη Μαχαράστρα και η ζωγραφική τους έχει τις ρίζες της σε παραδόσεις που ξεκινάνε από το 2500 π.Χ. Έργα του Vangad έχουν ευρέως παρουσιαστεί σε ολόκληρη την Ινδία, καθώς και σε διεθνείς εκθέσεις, όπως η Kalpa Vriksha: Contemporary Indigenous and Vernacular Art of India, η 8η Asia Pacific Triennial of Contemporary Art, Queensland Art Gallery, στο Μπρίσμπεϊν, και στη Σακούρα της Ιαπωνίας στο Wall Art Festival. Ανάμεσα στα εικονογραφημένα βιβλία του περιλαμβάνεται το My Gandhi Story, μαζί με τους Ankit Chadha και Nina Sabnani (Tulika Publishers, 2014).

Η Cecilia Vicuña είναι ποιήτρια, καλλιτέχνις και κινηματογραφίστρια, γεννημένη στο Σαντιάγκο της Χιλής. Το έργο της έχει παρουσιαστεί στο Museu de Arte Moderna του Ρίο, στο Institute of Contemporary Arts, στο Λονδίνο, στο Whitney Museum of American Art, στη Νέα Υόρκη, και στο Museum of Modern Art, στη Νέα Υόρκη. Η Vicuña έχει εκδώσει πολλά βιβλία τέχνης και ποίησης, μεταξύ των οποίων και τα εξής: Cloud-Net (Art in General, 1999), Spit Temple: The Selected Performances of Cecilia Vicuña (Ugly Duckling Presse, 2012) και Kuntur Ko (Torn Sound, 2015). Η ποιητική της συλλογή Selected Poems θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Kelsey Street Press το 2017. 

Η Vivian Ziherl είναι κριτικός και επιμελήτρια από το Μπρίσμπεϊν, με έδρα το Άμστερνταμ. Το 2015 ξεκίνησε το ερευνητικό και εικαστικό πρότζεκτ “Frontier Imaginaries”, που μέσα από εκθέσεις, συνέδρια και εκδοτικές δραστηριότητες έχει στόχο τη χαρτογράφηση της αυξανόμενης σημασίας του σχηματισμού συνόρων στην εποχή της παγκοσμιότητας. Συνεργάζεται επίσης με την πλατφόρμα If I Can’t Dance I Don’t Want To Be Part Of Your Revolution και είναι υποψήφια διδάκτωρ στην επιμελητική πρακτική από το Πανεπιστήμιο Monash της Μελβούρνης.