Η Annie Vigier & ο Franck Apertet, που γεννήθηκαν το 1965 και 1966 αντίστοιχα, εργάζονται έξω από το Παρίσι από το 1994, µε την ονοµασία les gens d’Uterpan. Είναι χορογράφοι που χτίζουν έναν δηµιουργικό διάλογο ανάµεσα σε περιβάλλοντα που σχετίζονται µε περφόρµανς, συστήµατα ζωντανού θεάµατος, αλλά και χώρους και πρακτικές που είναι συνυφασµένα µε την πλαστική τέχνη.

Παρεµβαίνουν σε διαφορετικά πλαίσια εκθέσεων ή προσαρµόζουν το έργο τους σε αυτά και διαµορφώνουν καινούριες συνθήκες παρουσίασης, παραγωγής και ερµηνείας του χορού (οι les gens d’Uterpan το αποκαλούν αυτό διαδικασία αντί|δρασης). Ο τρόπος µε τον οποίο στη διάρκεια αυτής της διαδικασίας οι καλλιτέχνες ερµηνεύουν τη φυσική παρουσία του σώµατος αµφισβητεί τις θέσεις που καταλαµβάνουν τόσο το σώµα του θεατή (Parterre, 2009) όσο και αυτό του χορογράφου (Caster, 2009). Επιπλέον, µε συνεργασίες ανάµεσα σε άτοµα που απασχολούνται σε διαφορετικούς τοµείς του πολιτισµού, η προσέγγισή τους ενσωµατώνει επίσης τις οικονοµικές δοµές ως καλλιτεχνικό συστατικό στοιχείο του έργου.

Ας αναφερθούµε, λόγου χάρη, στο έργο Imposteurs (2013), το οποίο αποτελεί καλλιτεχνική απάντηση στην αναδροµική µονογραφία. Πρόκειται για βιβλίο, αλλά και για σηµαντικό µέσο µετάδοσης πληροφοριών, ενώ η πρόσβαση στο έργο καθορίζεται από ένα πρωτόκολλο που µεταµορφώνει την έκδοση σε «ζωντανό» αρχείο. Εκτυπωµένη σε ένα επίµηκες, ενιαίο κοµµάτι ύφασµα (260 x 305 εκ.), η έκδοση συµπεριλαµβάνει καίριους σχολιασµούς και σηµειώσεις που έγραψαν διάφοροι συγγραφείς, ηθοποιοί και θεατές από τον κόσµο του χορού και των εικαστικών τεχνών, καθώς επίσης και στοιχεία που συνδέονται µε τη διαδικασία δουλειάς των καλλιτεχνών, αλλά και των les gens d’Uterpan ως οντότητας. Για να δει κανείς τα κείµενα, πρέπει να ξεδιπλώσει όλο το ύφασµα, γεγονός που προσδίδει στο έργο µια ξεχωριστή ιδιότητα ως προς τον χώρο. Οι πιθανές λειτουργίες αυτού του αντικειµένου, χώρια από την ανάγνωσή του, είναι πολυάριθµες: µπορεί να χρησιµοποιηθεί ως χαλάκι, κουρτίνα, σεντόνι, κάλυµµα, περιτύλιγµα, ρούχο… Επειδή το ύφασµα δεν πλένεται, κάθε φορά που χρησιµοποιείται µένουν ίχνη, σχηµατίζοντας στρώµατα ακόµη µιας παρουσίας από ένα ζωντανό σώµα, γεγονός που µας στρέφει και πάλι στο πεδίο του χορού. Η σχέση µε το σώµα ενισχύεται περαιτέρω από τις συνθήκες απόκτησης του έργου. Ο ιδιοκτήτης µπορεί να διατηρήσει την έκδοση ως έχει ή να κανονίσει µια συνάντηση µε τους χορογράφους για να ερµηνεύσουν µπροστά του τη µονογραφία. Έτσι, ένας ενδιαφερόµενος µπορεί να έχει πρόσβαση στην εικονογραφική διάσταση του έργου µέσα από την άµεση σχέση µε τους χορογράφους, οι οποίοι προσωρινά ενσαρκώνουν το οπτικό υλικό, µεταµορφώνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο το έντυπο σε εκδήλωση.

Pierre Bal-Blanc