Το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (ΕΜΣΤ), που από το 2000 έχει συγκεντρώσει ελληνικά και διεθνή έργα τέχνης από τη μεταπολεμική περίοδο μέχρι και σήμερα και τα παρουσιάζει σε διάφορους προσωρινούς χώρους, απέκτησε το 2014 μόνιμη στέγη επί της Λεωφόρου Συγγρού, στο κτίριο της Ζυθοποιίας Φιξ, η οποία ήταν η πρώτη μάρκα μπίρας στην Ελλάδα. Η Ζυθοποιία Φιξ ιδρύθηκε το 1864 από τον Ιωάννη Φιξ (το γένος Fuchs), του οποίου ο πατέρας, μεταλλειολόγος στο επάγγελμα, είχε έρθει στην Αθήνα από τη Βαυαρία στα μέσα του 19ου αιώνα. Το κτίριο ολοκληρώθηκε το 1961 από τον οραματιστή Έλληνα αρχιτέκτονα Τάκη Ζενέτο (1926-1977) σε συνεργασία με τον Μαργαρίτη Αποστολίδη (1922-2005), ο οποίος το σχεδίασε έτσι ώστε το εσωτερικό του να είναι ορατό στους περαστικούς· ακόμη πιο φαντασμαγορικό φαινόταν τη νύχτα που ήταν φωταγωγημένο. Επιπλέον, ο σχεδιασμός έγινε κατά τέτοιο τρόπο ώστε να επιτρέπεται η οριζόντια επέκταση του κτιρίου χωρίς να διακόπτεται η παραγωγή.

Ωστόσο, η παραγωγή σταμάτησε. Το 1982 το ζυθοποιείο εγκαταλείφθηκε. Το 1994 το κτίριο προσαρμόστηκε για τις ανάγκες της Αττικό Μετρό Α.Ε. και το βορινό τμήμα κατεδαφίστηκε προκειμένου να δημιουργηθεί χώρος για τον σταθμό του μετρό που λειτούργησε το 2000. Το 2002 υπογράφτηκε συμβόλαιο μίσθωσης για 50 χρόνια και προκηρύχθηκε διαγωνισμός για τη μετατροπή του εργοστασίου σε μουσείο. Τον διαγωνισμό τον κέρδισε το γραφείο 3SK Στυλιανίδης Αρχιτέκτονες, και με τη συνεργασία των γραφείων Ι. Μουζάκης και Συνεργάτες Αρχιτέκτονες Ε.Π.Ε., Tim Ronalds Architects και της Κ. Κοντόζογλου διαμορφώθηκε περαιτέρω η ανατολική όψη και το εσωτερικό του κτιρίου.

Σε διάλογο με το προσωπικό του ΕΜΣΤ, οι επιμελητές της documenta 14 φαντάστηκαν μια έκθεση που ενισχύει στο έπακρο καθ’ ύψος το κτίριο με μια λιβιδινική οικονομία. Ανεβαίνοντας τους ορόφους του, δίνεται μια αίσθηση ζεύξης της τράπεζας και του μουσείου (και τα δύο μηχανισμοί συσσώρευσης υπεραξίας), των φύλων και των ειδών (ή της πειθάρχησης πολύτιμων δυνάμεων), και της εργασίας και της αγάπης (συμπεριλαμβανομένου του έργου του ήλιου). Για να είναι αυτός ο δημόσιος θεσμός πραγματικά δημόσιος, ο στόχος της documenta 14 είναι να διατηρήσει μια αίσθηση πολυσθένειας. Καθώς, όμως, πλησιάζει κανείς στην κορυφή του κτιρίου και αντικρίζει τον πυκνό αστικό ιστό, όπου αναπόφευκτα η θέα της Ακρόπολης αποτελεί ορόσημο, βρίσκει καλλιτέχνες που διατυπώνουν την αφαίρεση και την ασάφεια.

Μπορούμε επίσης να ρωτήσουμε λοιπόν, τι (λογής πολίτες) μπορεί ακόμη να παράγει αυτό το εργοστάσιο. Η μορφή του Διογένη –του Κυνικού και κοσμοπολίτη, διωγμένου από τη Σινώπη με την κατηγορία της παραχάραξης και αυτοανακηρυχθέντος πολίτη του κόσμου– είναι μαζί μας.Τον συναντάμε στο ισόγειο, στην κάτω δεξιά πλευρά της χαλκογραφίας του Nicolas Poussin που τιτλοφορείται Landscape with Diogenes (Ο Διογένης και η πήλινη κούπα). Ο πλατύς ποταμός που απεικονίζεται είναι πιθανότατα ο αρχαίος Ιλισός, που κάποτε περνούσε από τη σημερινή ανατολική πλευρά του ΕΜΣΤ. Ψηλά στον λόφο, αντί για τον Παρθενώνα που κατασκεύασε ο Περικλής με τους φόρους που καταβάλλονταν στη Συμμαχία της Δήλου –σωρευμένο ελεφαντόδοντο και χρυσός που κοσμούσαν το τεράστιο άγαλμα της θεάς Αθηνάς–, ο Poussin ζωγράφισε το Ανάκτορο Μπελβεντέρε της Ρώμης, που το Βατικανό το χρησιμοποιούσε για την αποθήκευση πλήθους αρχαιοτήτων. Στο μεταξύ, ο Διογένης, παρατηρώντας έναν νεαρό να πίνει νερό με τις χούφτες του, πετάει ακόμη και την κούπα του.