Οι ταινίες της Rosalind Nashashibi είναι γυρισµένες στο ύψος του ανθρώπινου βλέµµατος· η µατιά δεν εστιάζει ποτέ πιο ψηλά ή πιο χαµηλά. Κάθε λήψη είναι ένα τρεµοπαίξιµο των βλεφάρων. Οτιδήποτε κινηµατογραφείται γίνεται πρόσωπο: ζωντανή ύλη, ζωηρές επιφάνειες: η χρήση κάµερας των 16 mm από τη Nashashibi ενισχύει την εντύπωση του βλεφαρίσµατος, του παλµού. Κορµιά, αντικείµενα και µατιές µοιράζονται στα έργα της την ίδια οικονοµία αναπνοής. Για να το θέσουµε ακριβέστερα: η ανάσα είναι ο ρυθµός (και ο τόπος) της κινηµατογραφικής δραστηριότητάς της. Η Nashashibi, που γεννήθηκε στο Κρόιντον του Λονδίνου το 1973 και εξακολουθεί να ζει στο Λονδίνο, αντιµετωπίζει µε αυτόν τον τρόπο και το ζήτηµα του εγκλεισµού, της «περίφραξης». Οι πόλεις, οι γειτονιές, οι προσόψεις, τα σπίτια: οι χώροι και οι άνθρωποι που ζουν σε αυτούς είναι στριµωγµένοι. Δεν είναι εύκολο να µπει κανείς µέσα, µα ούτε και να φύγει.

Στο έργο της Nashashibi Electrical Gaza (Ηλεκτρική Γάζα, 2015) η στροφή της στη χρήση κινουµένων σχεδίων προσφέρει ένα διάλειµµα – µια ευκαιρία για µια δεύτερη µατιά. Ξαφνικά, η παραµικρή κίνηση µοιάζει µε δώρο, µε µια καινούρια αρχή. Ο εγκλεισµός εξακολουθεί να υφίσταται, αλλά η εικόνα παίρνει µια καινούρια ανάσα: διαχωρισµός, για ένα σύντοµο χρονικό διάστηµα, από το βάρος των εικόνων. Να ’ναι άραγε τα κινούµενα σχέδια σαν ένα µάτι ερµητικά κλειστό; Ένας άλλος τρόπος αναπνοής: στη µουσική επένδυση της ταινίας Electrical Gaza ακούγεται σε τακτά χρονικά διαστήµατα µια ανάσα. Σύντοµες αλλά συνεχόµενες ανάσες που δίνουν ρυθµό στην ταινία.

Clara Schulmann

Το 2013 ήµουν σε µια έκθεση στο Παρίσι δίπλα σε µια Ελβετίδα Εβραία ζωγράφο, τη Renée Levi. Αντέδρασε στην ταινία µου Carlo’s Vision (Το όραµα του Κάρλο, 2011) µε µεγάλες, οβάλ µουντζούρες, ζωγραφισµένες γρήγορα µε µια σφουγγαρίστρα. Αυτή η απροσδόκητη αντίδραση µου έφερε στον νου τις δυνατότητες που ανοίγονται όταν κανείς δουλεύει µε δύο µέσα: άλλωστε, οι αποφάσεις που παίρνω στη διάρκεια κάποιας ταινίας είναι παρεµφερείς µε το είδος του παρόντος χρόνου που αναγνωρίζω µπροστά στους πίνακες ζωγραφικής.

Δεν µπορεί να είναι απλή σύµπτωση που στην καινούρια µου ταινία για την documenta 14 πρωταγωνιστεί µια άλλη Εβραία ζωγράφος που δηµιουργεί αφαιρετικά έργα µεγάλης κλίµακας, άλλη µια κοκκινοµάλλα, που επίσης παλιά ήταν στη Βασιλεία και αποφοίτησε από την ίδια τάξη λίγα χρόνια νωρίτερα. Η Vivian Suter και η µητέρα της Elisabeth Wild είναι δύο καλλιτέχνιδες που ζουν αυτοεξόριστες στο Παναχατσέλ της Γουατεµάλας. Η σχέση τους είναι τόσο κοντινή, λες κι είναι άγαµες αδελφές, καθεµιά είναι µάνα και κόρη για την άλλη και πολλές φορές είναι η µάνα και η κόρη µου µαζί.

Rosalind Nashashibi

Η νέα συνεργατική µας δουλειά Why Are You Angry? (Γιατί είσαι θυµωµένη;) (Rosalind Nashashibi και Lucy Skaer, 2017) είναι µια καινούρια µατιά στους πίνακες του Gauguin µε τις γυναίκες από την Ταϊτή. Με τίτλο αλλά και πόζες από τους πίνακες του Gauguin, το έργο εξετάζει τα προβλήµατα καθώς και τις δυνατότητες απεικόνισης των γυναικών µέσα από την ιδιαίτερη µατιά του. Η ταινία αποτελείται από χορογραφηµένο υλικό αλλά και αµοντάριστα πλάνα µε Ταϊτινές γυναίκες µπροστά από τα σπίτια τους, στη δουλειά και στο νοικιασµένο διαµέρισµά µας.

Nashashibi/Skaer