Οκτώβριος 2016, κάπου στο Λονδίνο: Η Βασίλισσα είχε προσκαλέσει φίλους το βράδυ για φαγητό. Ως διακεκριµένη οικοδέσποινα ενός φιλόξενου σπιτιού, στεκόταν στο κατώφλι και χαιρετούσε έναν προς έναν τους καλεσµένους της. Η Βασίλισσα λάτρευε τις ιεροτελεστίες· φρόντιζε κάθε περίσταση να εµπλουτίζεται µε το τελετουργικό της. Εκείνο το βράδυ φορούσε µια εκθαµβωτική µπλε ιαπωνική τουαλέτα, την οποία αποφάσισε πως όλοι θα έπρεπε να δοκιµάσουν. Ακολούθησε ένας λόγος που ακούστηκε σαν προσευχή. Μιλούσε για την αγάπη, τη ζωή, τη γη, τις αναµνήσεις και τα µελλούµενα. Έπειτα όλοι κάθισαν, έφαγαν και χόρεψαν.
Μάιος 2014, Ντακάρ: Σ’ ένα µικρό εστιατόριο δίπλα στη θάλασσα, το οποίο δεν απείχε και πολύ από το µικρό λιµάνι απ’ όπου οι άνθρωποι έφευγαν για το νησί Γκορέ της Σενεγάλης, κοντά στο µέρος όπου γεννήθηκε το 1965, η Βασίλισσα διάβαζε τις σκέψεις των φίλων της. Τους µιλούσε για τη ζωή τους και για πράγµατα που πίστευαν πως µόνο οι ίδιοι γνώριζαν χωρίς να κάνει το παραµικρό λάθος. Οι πάντες την κοιτούσαν µισοφοβισµένοι, µισογοητευµένοι. Ο τόνος της φωνής της ήταν φυσικός και οι λέξεις κυλούσαν απρόσκοπτα. Δεν έµοιαζε να έχει περιέλθει σε έκσταση ή να επικοινωνεί µε κάποια θεότητα. Όσα ακούγονταν προέρχονταν από την ίδια. Από βαθιά µέσα της. Από την άχρονη µνήµη στην οποία καταφεύγει για να δηµιουργήσει τις µορφές που, στη συνέχεια, ο υπόλοιπος κόσµος αποκαλεί τέχνη.
Μάρτιος 2014, Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης, Φρανκφούρτη: Η Βασίλισσα παρευρέθηκε στα εγκαίνια µιας έκθεσης µαζί µε την οικογένειά της: µητέρα, θείες, ξαδέρφια… Ακτινοβολούσε. Με σύστησε στον κόσµο γύρω της, όλοι έµοιαζαν να αιωρούνται στον χώρο, µεταξύ παραδείσου και κόλασης. Δεν ξέρω αν ερµήνευαν τον πίνακα µήκους δέκα µέτρων έτσι όπως τον αντιλαµβανόµουν εγώ, ή έστω έτσι όπως θα ήθελε η καλλιτέχνιδα, αλλά δεν είχε καµία σηµασία.
Είναι ανώφελο να προσπαθήσουµε ν’ αναλύσουµε το έργο της Pélagie Gbaguidi· βασίζεται ολόκληρο στην αντίληψη και στις αισθήσεις. Οι λέξεις καθίστανται άχρηστες. Η Gbaguidi επεξεργάζεται τα πάντα σωµατικά, όχι διανοητικά. Μας προσφέρει µυστικά έτοιµα να δράσουν µε κάθε µύηση. Στην τέχνη της µας ρωτά για τον εαυτό µας, αρθρώνει αινίγµατα για τις ρίζες ή για το µέλλον µας. Ταυτόχρονα, επιµένει σε ένα µοναδικό αλλά σηµαντικότατο στοιχείο: πως οτιδήποτε έχουµε κοινό, όσα έχουµε να µοιραστούµε και να διαφυλάξουµε θα ήταν απολύτως µάταια αν δεν στόχευαν να µας µεταµορφώσουν σε καλύτερα όντα.
Άνοιξη/καλοκαίρι 2017: Η Βασίλισσα παρουσιάζει δουλειά της στην Αθήνα και στο Κάσελ.
Simon Njami