Ο Λιμός της Βεγγάλης το 1943-44 στοίχισε τη ζωή σε περισσότερους από τρία εκατομμύρια ανθρώπους στην ενιαία ακόμη Ινδία κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, ενόσω οι υπήκοοι των αποικιοκρατών παρείχαν υποστήριξη στον πόλεμο της Δύσης. Το γεγονός αυτό οδήγησε σε ελλείψεις λόγω εκτροπής τροφίμων και αποστράγγισε την οικονομία, αφού η βιομηχανική παραγωγή διοχετεύτηκε στην πολεμική μηχανή και χιλιάδες ντόπιοι πολέμησαν στο πλευρό των Συμμάχων.

Υπό την απειλή ιαπωνικής εισβολής στη Βιρμανία το βρετανικό αποικιοκρατικό καθεστώς εφάρμοσε την πολιτική της καμένης γης και την πολιτική άρνησης πλοίων, που είχε αποτέλεσμα τη μαζική ασιτία, τον εκτοπισμό, τις χρόνιες ασθένειες καθώς και την αποθησαύριση και την κερδοσκοπία από την πλευρά της ελίτ των γαιοκτημόνων στην επαρχία της Βεγγάλης. Παρά τις ολέθριες συνθήκες στις οποίες οδήγησε η πολιτική της αυτοκρατορίας, η εχθρική κυβέρνηση Churchill συνέχισε να εμποδίζει την εισαγωγή σιτηρών και άλλης ξένης βοήθειας.

Ο Zainul Abedin εγκατέλειψε τη διδασκαλία στην Κρατική Σχολή Καλών Τεχνών στην Καλκούτα και βάλθηκε να αποκαλύψει τη φρίκη στα σχέδια λιμού. Τα σκίτσα του, φιλοτεχνημένα με γρήγορες πινελιές, όχι μόνο προβάλλουν μια συγκλονιστική εκδοχή της ταχύτατης εξάπλωσης του λιμού, αποκαλύπτοντας τις δομικές διασυνδέσεις ανάμεσα στην πείνα και στη βία της αυτοκρατορίας, αλλά επίσης μαζί με τα έργα των Chittaprosad, Sunil Janah και άλλων αφηγούνται τον κοινό αγώνα της πρωτοπορίας της τέχνης υπό τον αποικιοκρατικό ζυγό στην ινδική υποήπειρο. Ο Abedin παρέμεινε ταγμένος στην πολιτιστική οργάνωση, παιδαγωγός-ακτιβιστής εργαζόμενος στην περιοχή, για να εδραιώσει την καλλιτεχνική εκπαίδευση στο πλαίσιο του δημόσιου σχολικού συστήματος στο Μπανγκλαντές (τότε Ανατολικό Πακιστάν), και συμμετείχε στο κίνημα του Απελευθερωτικού Πολέμου του Μπανγκλαντές.