Ο Λιμός της Βεγγάλης το 1943-44 στοίχισε τη ζωή σε περισσότερους από τρία εκατομμύρια ανθρώπους στην ενιαία ακόμη Ινδία κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, ενόσω οι υπήκοοι των αποικιοκρατών παρείχαν υποστήριξη στον πόλεμο της Δύσης. Το γεγονός αυτό οδήγησε σε ελλείψεις λόγω εκτροπής τροφίμων και αποστράγγισε την οικονομία, αφού η βιομηχανική παραγωγή διοχετεύτηκε στην πολεμική μηχανή και χιλιάδες ντόπιοι πολέμησαν στο πλευρό των Συμμάχων.

Υπό την απειλή ιαπωνικής εισβολής στη Βιρμανία το βρετανικό αποικιοκρατικό καθεστώς εφάρμοσε την πολιτική της καμένης γης και την πολιτική άρνησης πλοίων, που είχε αποτέλεσμα τη μαζική ασιτία, τον εκτοπισμό, τις χρόνιες ασθένειες καθώς και την αποθησαύριση και την κερδοσκοπία από την πλευρά της ελίτ των γαιοκτημόνων στην επαρχία της Βεγγάλης. Παρά τις ολέθριες συνθήκες στις οποίες οδήγησαν η πολιτική της αυτοκρατορίας, η εχθρική κυβέρνηση Churchill συνέχισε να εμποδίζει την εισαγωγή σιτηρών και άλλης ξένης βοήθειας.

Η εικονογραφική τέχνη του Chittaprosad εκφράζει τον αγώνα κατά της αποικιοκρατικής καταπίεσης και την επαναστατική συνείδηση που διατηρεί την επιτακτική σημασία της και σήμερα. Παρότι ο Chittaprosad δεν έλαβε επίσημη καλλιτεχνική παιδεία, την εποχή που γιγαντωνόταν το Απελευθερωτικό Κίνημα της Ινδίας, κατά τις δεκαετίες του 1930 και του 1940, ο Puran Chand Joshi, γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ινδίας, τον ενθάρρυνε να ασχοληθεί με την τέχνη και την πολιτικοποίησή του στην Αριστερά. Ως ενεργό μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος ο Chittaprosad συνέβαλε στην εβδομαδιαία εφημερίδα με τίτλο People’s War (Ο πόλεμος του λαού, αργότερα People’s Age, Η ώρα του λαού), μαζί με καλλιτέχνες όπως ο Zainul Abedin και ο φωτογράφος Sunil Janah, με τους οποίους ταξίδεψε την εποχή του Λιμού της Βεγγάλης το 1943-44. Ενώ οι φωτογραφίες του Janah που απαθανάτισαν την ασιτία του πλήθους κυκλοφόρησαν σε όλο τον κόσμο, βοηθώντας τις αποστολές βοήθειας παρά την αποικιοκρατική λογοκρισία, το υποδειγματικό εικονογραφημένο ρεπορτάζ του Chittaprosad με τη μορφή της έκδοσης Hungry Bengal (1943) εξελίχθηκε σε προσωπικό οδοιπορικό στην περιοχή Μιντναπόρ. Ο Chittaprosad έκανε λεπτομερείς έρευνες για τις εκτοπισμένες και διαλυμένες οικογένειες, την πολιτική απάθεια της ελίτ των γαιοκτημόνων και τα πτώματα που αποσυντίθεντο στα χωράφια. Κινούμενοι μεταξύ πόλεων, παραλιακού δέλτα και επαρχίας της ενιαίας Βεγγάλης, ο Chittaprosad και ο Janah είδαν με τα μάτια τους τον θάνατο και την αρρώστια στις αγροτικές περιοχές και στους δρόμους και στις αγορές της Καλκούτας. Ο εκδοτικός οίκος People’s Publishing House στη Βομβάη δημοσίευσε την επιφυλλίδα Hungry Bengal. Με εξαίρεση ένα, και τα 5.000 αντίτυπα κατασχέθηκαν άμεσα και καταστράφηκαν από το βρετανικό καθεστώς την εποχή του πολέμου.

Στα χρόνια μετά την ανεξαρτητοποίηση ο Chittaprosad αποστασιοποιήθηκε από το Κομμουνιστικό Κόμμα, έφυγε από την Καλκούτα και άρχισε να ασχολείται με ειρηνευτικές και εκπαιδευτικές δράσεις. Έστησε ένα κουκλοθέατρο και σκηνοθέτησε έργα με μαριονέτες για παιδιά στις φτωχές συνοικίες της Βομβάης.