Ο Λιμός της Βεγγάλης το 1943-44 στοίχισε τη ζωή σε περισσότερους από τρία εκατομμύρια ανθρώπους στην ενιαία ακόμη Ινδία κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, ενόσω οι υπήκοοι των αποικιοκρατών παρείχαν υποστήριξη στον πόλεμο της Δύσης. Το γεγονός αυτό οδήγησε σε ελλείψεις λόγω εκτροπής τροφίμων και αποστράγγισε την οικονομία, αφού η βιομηχανική παραγωγή διοχετεύτηκε στην πολεμική μηχανή και χιλιάδες ντόπιοι πολέμησαν στο πλευρό των Συμμάχων.

Υπό την απειλή ιαπωνικής εισβολής στη Βιρμανία το βρετανικό αποικιοκρατικό καθεστώς εφάρμοσε την πολιτική της καμένης γης και την πολιτική άρνησης πλοίων, που είχε αποτέλεσμα τη μαζική ασιτία, τον εκτοπισμό, τις χρόνιες ασθένειες καθώς και την αποθησαύριση και την κερδοσκοπία από την πλευρά της ελίτ των γαιοκτημόνων στην επαρχία της Βεγγάλης. Παρά τις ολέθριες συνθήκες στις οποίες οδήγησαν η πολιτική της αυτοκρατορίας, η εχθρική κυβέρνηση Churchill συνέχισε να εμποδίζει την εισαγωγή σιτηρών και άλλης ξένης βοήθειας.

Το 1945, ο Sunil Janah, μαζί με την Αμερικανίδα φωτογράφο Margaret Bourke-White, κατέγραψε την εξάπλωση του λιμού στη νότια Ινδία για το περιοδικό Life. Απαθανάτισε τη ζωή των πολιτικών ηγετών της σύγχρονης Ινδίας, την πολυποίκιλη κοινωνία των πολιτών –περιλαμβάνοντας τους αγρότες και τις κοινότητες των διάφορων φυλών–, καθώς και τη βιομηχανική ανάπτυξη της χώρας κατά την εποχή του Nehru, με εμβληματικές εικόνες από τα εργοστάσια ατσαλιού, τα μεταλλεία και τους εργάτες.