Στο έργο Self-Portrait as a Tahitian (Αυτοπροσωπογραφία ως Ταϊτινής) η Amrita Sher-Gil επιτελεί τη σωματικότητα ως πεδίο αναφοράς. Ως μια από τις πιο εντυπωσιακές αυτοπροσωπογραφίες από τις αρκετές που φιλοτέχνησε στη διάρκεια του σύντομου βίου της, αυτός ο πίνακας υπόρρητα καταγράφει τη γενεαλογική πορεία της Sher-Gil ως πολίτη του κόσμου – ήταν κόρη ενός Σιχ αριστοκράτη και μιας Ουγγαρέζας. Ο πίνακας τελείωσε έναν χρόνο αφότου η καλλιτέχνις ολοκλήρωσε τις σπουδές της στην École des Beaux-Arts στο Παρίσι. Θέτοντας εκ νέου την εικονιστική διεκδίκηση της «εξωτικής σεξουαλικότητας» στις νήσους της Νότιας Θάλασσας από τον Paul Gauguin και τη μετανάστευση των ανατολικών τεχνοτροπιών στην ευρωπαϊκή τέχνη, μας παρουσιάζει ένα εναλλακτικό πλαίσιο: αντί για την άκακη μούσα, η καλλιτέχνις αναλαμβάνει τον ρόλο και του υποκειμένου και του δημιουργού, διαπερνώντας το βλέμμα των λευκών αποικιοκρατών. Στα μεταγενέστερα χρόνια της ζωής της, τα οποία πέρασε στο οικογενειακό κτήμα στο βόρεια Ινδία, και σε μια μεγάλης διάρκειας επίσκεψη στην Ουγγαρία (1938-39) η Sher-Gil ζωγράφισε οικογενειακές σκηνές από την αγροτική ζωή, λοφώδη τοπία, τοπικές τελετουργίες και ζώα σε έντονα χρώματα, εμπνευσμένα τόσο από τις βουκολικές σκηνές του Brueghel όσο και από τις ζωγραφικές παραδόσεις των μικρογραφιών Mughal και Pahari, σε συνδυασμό με εντυπώσεις από επισκέψεις σε μνημεία όπως τα σπήλαια της Αγιάντα και της Ελόρα.