Στα τέλη της δεκαετίας του 1960 η Μπία Ντάβου υιοθέτησε μια σειριακή μεθοδολογία ως την κεντρική αρχή της πρακτικής της. Ανέπτυξε ένα μοναδικό σύνολο έργων στο οποίο συνδυάζονται η κυβερνητική, τα μαθηματικά, οι Ομηρικοί μύθοι με τα ταξίδια του Οδυσσέα και το πέπλο της Πηνελόπης, η ποίηση αλλά και η προσωπική τραγωδία. Η καλλιτεχνική της πρακτική διαμορφώθηκε μέσα από κοπιώδη και σχολαστική δημιουργία βασισμένη στον συνδυασμό χειροτεχνίας και βιομηχανικής παραγωγής: εκτύπωνε κυκλώματα πάνω σε χαλκό και βακελίτη, σχεδίαζε σε χαρτί μιλιμετρέ και έφτιαχνε εγκαταστάσεις από τριγωνικά υφάσματα εν είδει ιστίων όπου είχαν κεντηθεί στίχοι του Ομήρου και μαθηματικές ακολουθίες.

Το έργο Σειριακές από-ανά-δομές, που απαρτίζεται από 367 σχέδια που φιλοτεχνήθηκαν σε διάστημα ενός έτους, ένα την ημέρα, αποτελεί την κορύφωση της πρακτικής της. Πραγματώνοντας το ρητό «nulla dies sine linea» (ούτε μέρα χωρίς γραμμή), η Ντάβου αναδομεί και αποδομεί τα γλωσσικά και εικονογραφικά στοιχεία του εικαστικού ιδιώματός της σε μια διαλεκτική σχέση με τις ομηρικές έννοιες του «νόστου» και του «θανάτου» ως καταγραφή της ύπαρξης.