Είναι η αλήθεια της θάλασσας μέσα σε ένα μουσειακό χώρο. Είναι η μετάγγιση ενός χώρου σε έναν άλλο, η ταυτόχρονη παρουσίαση μιας πραγματικότητας μέσα σε μια άλλη. Αυτή η ιδέα, που εμφανώς απασχολεί τον Γιάννη Κουνέλλη σε όλο του το έργο, έτσι ώστε να «ζωγραφίζει» με τη φτωχή αλλά απτή αλήθεια ενός σακιού, ενός κάρβουνου, ενός πεταμένου κομματιού ξύλου, μιας πέτρας, ενός γύψινου αντιγράφου αρχαίου κεφαλιού κλπ., τον οδηγεί στη δημιουργία εικόνων πραγματικών, κάτι σαν, εγκαταλείποντας τη ζωγραφική του τελάρου, να επιστρέφει ξανά σ' αυτήν, τοποθετώντας σε ένα πλαίσιο την ίδια την πραγματικότητα για να φτιάξει τον «πίνακά» του.

Αυτή η ίδια ζωγραφική αναζήτηση μέσα από δραματικούς διαλόγους και ερωτήματα, από πράξεις ποιητικές και ανατρεπτικές και από υποχρεωτικές στρατηγικές άμυνας και επίθεσης, τον οδήγησε και στον τελευταίο και σημαντικότερο θαλάσσιο σταθμό του, την έκθεση του Πειραιά, το 1994.

Κατερίνα Κοσκινά, απόσπασμα από το κείμενο «Cargo Vessel Ionion, Piraeus, Athens, 1994», στο Kounellis–Mistral (Bergamo: Edizione Bolis, 1996)