Από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 ο γλύπτης Θόδωρος φέρνει συστηματικά σε διάλογο τη γλυπτική με άλλα μέσα, συμπεριλαμβανομένων και των μέσων μαζικής ενημέρωσης, όπως και στο έργο του «αντιθεαματικές οθόνες». Στο πλαίσιο της τηλεόρασης της εποχής αυτής, ένα μέσο που στην Ελλάδα απέκτησε μαζικότητα μόνο αφότου το καθεστώς των συνταγματαρχών αναγνώρισε το προπαγανδιστικό δυναμικό του, αλλά και σε σχέση με τα σημερινά αυτοαναφορικά και παρακμιακά τηλεοπτικά προγράμματα, αυτές οι οθόνες θέτουν ερωτήματα και απαιτούν αμφίδρομη επικοινωνία. Για να ενισχυθεί η δυνατότητα επικοινωνίας ανάμεσα στον καλλιτέχνη και στο κοινό μέσω του έργου τέχνης, ο Θόδωρος εξέθεσε τις οθόνες μαζί με ένα ερωτηματολόγιο στο οποίο καλούνταν να απαντήσουν οι θεατές, αναθεωρώντας τη διαδικασία και τους κανόνες που διέπουν τη δημιουργία και την πρόσληψη της τέχνης, καθώς και το θεσμικό πλαίσιο γύρω από αυτές.

Παραλλαγές για ένα μνημείο στον Γνωστό… (φωτιά) είναι ο τίτλος μέρους μιας σειράς αντιμνημείων στη στρατιωτική βία όπου ο Θόδωρος υποβάλλει σε βασανιστήρια τη Ματράκ-Φαλλό, ένα σύμβολο επινόημά του το οποίο δηλώνει τη σχέση της κρατικής, σεξουαλικής και καλλιτεχνικής εξουσίας.