Το παιχνίδι Beş taş Oyunu (γνωστό ως πεντόβολα στα ελληνικά) είναι παιχνίδι επιδεξιότητας και πιθανότατα προήλθε από την Κεντρική Ασία, λέγεται μάλιστα ότι είναι τουλάχιστον δύο χιλιάδων ετών. Σε αυτό το παιχνίδι κάθε παίκτης έχει πέντε μικρές πέτρες. Τις απλώνει στο έδαφος ή τις τοποθετεί σε συγκεκριμένο σχηματισμό. Πετάει τη μία πέτρα στον αέρα και ταυτόχρονα με το ίδιο χέρι πρέπει να πιάσει άλλες πέτρες από κάτω, μετά να ξαναπετάξει μια πέτρα στον αέρα και ούτω καθεξής. Το παιχνίδι έχει περίπου δέκα επίπεδα δυσκολίας. Στο τέλος, κερδίζει όποιος παίκτης έχει μαζέψει τις περισσότερες πέτρες. Το Σάββατο 8 Απριλίου, από τις 15:00, παίζουμε αυτό το συναρπαστικό παιχνίδι με την καλλιτέχνιδα Nevin Aladağ. Ελάτε κι εσείς!
Μύθοι και άλλοι ταξιδευτές
Όταν οι Jacob και Wilhelm Grimm, που έζησαν στα τέλη του δέκατου όγδοου και στο πρώτο μισό του δέκατου ένατου αιώνα άρχισαν να συγκεντρώνουν, να καταγράφουν και να δημοσιεύουν υλικό που άντλησαν από τη γερμανική προφορική παράδοση ενώσο αναζητούσαν το γερμανικό Volksgeist, καθυπέταξαν στη γραπτή γλώσσα τα δημοτικά τραγούδια, τις παροιμίες και τους θρύλους που είχαν κληροδοτηθεί μέσω της προφορικής. Ο κανών του παραμυθιού μετατοπίστηκε από την προφορική στη γραπτή διάσταση και ανέθεσε στο αφήγημα το καθήκον να επαναδιαπραγματευτεί την κοινωνική μνήμη και στην παράδοση των διαλέκτων της γερμανικής γλώσσας το καθήκον να μορφοποιήσει την εθνική ταυτότητα. Όμως οι θρύλοι έχουν την ίδια μορφολογική δομή σε όλο τον κόσμο. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι θρύλοι ταξιδεύουν. Ανέκαθεν ταξίδευαν. Πετούν και περιηγούνται, «σαν σκόνη σκορπισμένη στις πατημασιές των ανθρώπων». Απορρίπτουν οποιαδήποτε τοπική προσαρμογή εκτός από τη βραχυλογία, το αφηγηματικό σχήμα μιας εποχής ή συγκεκριμένου πλαισίου· μπορούν να εντοπιστούν πανομοιότυποι και ανέγγιχτοι σε εντελώς διαφορετικά κοινωνικά ή πολιτισμικά περιβάλλοντα. Αρνούνται να χρησιμοποιηθούν ως ιστορικά τεκμήρια, τόσο ώστε το μια φορά και έναν καιρό δεν επιτρέπει τη χωροθέτησή του σε έναν μοναδικό χρόνο, έναν μοναδικό τόπο. Ο θρύλος καταπλήσσει και παραπλανά όσους προσπαθούν να τον καταστήσουν ακίνδυνο: το μόνο σίγουρο είναι ότι μια συγκεκριμένη ιστορία λέγεται σε έναν συγκεκριμένο τόπο, σε μια συγκεκριμένη στιγμή. Όλοι οι οι αφηγητές θρύλων και λαϊκών παραμυθιών στην ιστορία ήταν ζητιάνοι, πλανόδιοι πωλητές και γυναίκες των οποίων η κοινωνική προέλευση και θέση παραμένει άγνωστη ακόμα και σήμερα: αυτά τα πρόσωπα, συχνά αμόρφωτα, ταξίδευαν και αφηγούνταν ιστορίες ινκόγνιτο, ούτως ειπείν, μεταμορφώνοντας τη δομή του θρύλου και επενδύοντάς τον με νέα προθέσεις και παραλλαγές. Αρχικά ήταν αφηγήσεις για ενήλικες και μετά διασκευάστηκαν για τον κόσμο των παιδιών, θολώνοντας το σύνορο μεταξύ ώριμου και παιδικού κοινού. Παρομοίως, οι αναγνώσεις και οι ιστορίες που προτιμά το Studio 14 λειτουργούν στο δημόσιο σύνορο, όπου τα παιδιά παίζουν με τον χρόνο, την ιστορία και τη μνήμη, και οι ενήλικες τους προσφέρουν τις μινιατούρες και τα σύμβολα του παρελθόντος, περιγράφοντας πολλά σενάρια που αψηφούν την πραγματικότητα και αποκαλύπτουν τις πολλαπλές δυνατότητες τις οποίες αυτή εμπεριέχει.
