Το Άουσβιτς, το στρατόπεδο Ντρανσί κοντά στο Παρίσι, το Γκέτο της Βαρσοβίας: η ιστορία του διωγμού των Εβραίων κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου έχει εγγραφεί σε γνωστές τοποθεσίες όπως τα γκέτο και τα στρατόπεδα εξόντωσης ή διαμετακομιδής. Αυτές οι τοποθεσίες, εξαιρετικά συμβολικές, αποτελούν μόνο εν μέρει μαρτυρίες του πώς πραγματοποιήθηκαν τέτοιες αθλιότητες. Όπως στην περίπτωση των περισσότερων γενοκτονιών, το Ολοκαύτωμα βρίσκεται ριζωμένο σε συνηθισμένους τόπους – στις πόλεις και στους δρόμους τους.
Στο Παρίσι, τα διαμερίσματα των Εβραίων είναι οι πρωταρχικοί μάρτυρες του Ολοκαυτώματος ακόμη και σήμερα. Οι περισσότεροι Εβραίοι κάτοικοι του Παρισιού συνελήφθησαν στα σπίτια τους. Η αναχώρησή τους με προορισμό την εξόντωση, ως κοινό μυστικό, οδήγησε στη λεηλασία των προσωπικών τους περιουσιών μέσα στα ίδια τα διαμερίσματά τους. Και η οριστική εξαφάνισή τους διευκόλυνε την κατάληψη των σπιτιών τους από νέους, μη Εβραίους ενοίκους. Το συνέδριο θα ασχοληθεί με τον τρόπο με τον οποίο τα διαμερίσματα στο Παρίσι αποτελούν μαρτυρίες των κατεστραμμένων βίων των Εβραίων πρώην ενοίκων τους, της καθημερινότητάς τους και της σχέσης τους με τους μη Εβραίους γείτονες.
Το συνέδριο έχει οργανωθεί από το Rose Valland Institute, που ιδρύθηκε από τη Maria Eichhorn στο πλαίσιο της documenta 14 και θα βρίσκεται στη Neue Galerie στο Κάσελ από τις 10 Ιουνίου έως τις 17 Σεπτεμβρίου 2017.
Δείγμα επίσημου εγγράφου (άνοιξη/καλοκαίρι του 1944) το οποίο οι ιδιοκτήτες ακινήτων στο Παρίσι ήταν υποχρεωμένοι να συμπληρώσουν παρέχοντας πληροφορίες για τους Εβραίους ενοίκους. Στο συγκεκριμένο έγγραφο αναγράφονται τα στοιχεία μιας οικογένειας που μεταφέρθηκε στο Άουσβιτς τον Μάιο του 1944. Ευγενική παραχώρηση: Archives de Paris
Η Isabelle Backouche (γενν. 1959) είναι διευθύντρια σπουδών στη Σχολή Προηγμένων Μελετών στο Κέντρο Ιστορικών Σπουδών (EHESS-CRH) στο Παρίσι. Είναι πτυχιούχος της École normale supérieure και καθηγήτρια ιστορίας. Στη μεταπτυχιακή διατριβή της ερεύνησε τη σχέση ανάμεσα στο Παρίσι και στον Σηκουάνα (La trace du fleuve. La Seine et Paris, 1750-1850, [Παρίσι: EHESS, 2000, νέα έκδοση το 2016]) και στη μεταδιδακτορική διατριβή της ανέλυσε τη μεταμόρφωση κατά το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα των πόλεων της Γαλλίας που έχουν ιστορικό κέντρο (Aménager la ville. Les centres urbains français entre conservation et rénovation de 1943 à nos jours, [Παρίσι: A. Colin, 2013]). Η δουλειά της Backouche επικεντρώνεται στην ιστορία των πόλεων, με ιδιαίτερη έμφαση στην περιοχή του Παρισιού και μελετά τη σύνδεση ανάμεσα στις υλικές αλλαγές της πόλης και στη μεταλλασσόμενη κοινωνική της σύνθεση. Η μελέτη της Backouche για το οικοδομικό τετράγωνο «Îlot 16» στη νότια πλευρά της συνοικίας Μαρέ εστιάζεται στην αστική ιστορία και στην ιστορία του Ολοκαυτώματος (Paris transformé: Le Marais 1900-1980: de l’îlot insalubre au secteur sauvegardé, [Paris: Créaphis, 2016]). Η ανάλυση των κινήτρων αυτού του πολεοδομικού έργου την εποχή του καθεστώτος του Βισί την οδήγησε στο κεντρικό θέμα της στέγασης την εποχή της γερμανικής κατοχής. Από το 2014 διεξάγει μια ευρύτατη εμπειρική έρευνα σχετικά με αυτό το θέμα, μαζί με την κοινωνιολόγο Sarah Gensburger και τον ιστορικό Eric Le Bourhis.
Η Sarah Gensburger (γενν. 1976) είναι ανώτερη ερευνήτρια στο Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών της Γαλλίας (CNRS) και μέλος του Ινστιτούτου για τις Πολιτικές Κοινωνικές Επιστήμες (Université Paris Nanterre). Είναι κοινωνιολόγος της μνήμης και κοινωνική ιστορικός του Ολοκαυτώματος στο σημείο τομής της ιστορίας, της κοινωνιολογίας και της πολιτικής επιστήμης. Έχει γράψει τα βιβλία National Policy, Global Memory. The Commemoration of the Righteous from Jerusalem to Paris 1942-2007 (Νέα Υόρκη: Berghahn Books, 2016) και Witnessing the Robbing of the Jews: A Photographic Album, Paris 1940-1944, (Μπλούμινγκτον: Indiana University Press, 2015) και έχει συνεπιμεληθεί το βιβλίο Resisting Genocide: The Multiple Forms of Rescue (Νέα Υόρκη: Columbia University Press, 2011). Έχει επιμεληθεί αρκετές εκθέσεις και έχει αναπτύξει νέους τρόπους γραφής με θέμα τη μνήμη.
Ο Eric Le Bourhis (γενν. 1981) είναι ιστορικός και συγγραφέας μιας διατριβής με θέμα την ανοικοδόμηση της Ρίγας στη Σοβιετική Ένωση μετά το 1945, βραβευμένη ως η καλύτερη διατριβή από τη Γαλλική Ένωση για την Αστική Ιστορία το 2016. Τώρα εργάζεται στο Ινστιτούτο για τις Πολιτικές Κοινωνικές Επιστήμες στο Université Paris-Saclay. Είναι επίκουρος ερευνητής στο Κέντρο Marc Bloch στο Βερολίνο και μεταδιδακτορικός υπότροφος στο Ίδρυμα για τη Μνήμη της Σοά στο Παρίσι. Το 2016 έλαβε υποτροφία από το Διεπιστημονικό Κέντρο Γερμανικών Σπουδών (CIERA, Παρίσι) και από το Ευρωπαϊκό Κέντρο Ερευνητικής Υποδομής για το Ολοκαύτωμα. Διεξάγει έρευνα για τη λεηλασία των εβραϊκών περιουσιών στη Ρίγα το 1941-1942 και συμμετέχει σε δύο συλλογικά ερευνητικά πρότζεκτ: το ένα, στο οποίο συνεργάζεται με την Isabelle Backouche και τη Sarah Gensburger, αφορά ζητήματα στέγασης στο Παρίσι την εποχή της γερμανικής κατοχής και το άλλο έχει τίτλο «Εγκλήματα πολέμου από τους ναζί στο δικαστήριο – Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη 1943-1991», σε συντονισμό της Vanessa Voisin και χρηματοδότηση από την Εθνική Αρχή Ερευνών της Γαλλίας (ANR).