Άντζελα Μπρούσκου ‒ Θέατρο Δωματίου και MiniMaximum ImproVision, Επιτάφιος 2, περφόρμανς, 2016, φωτογραφία: Στάθης Μαμαλάκης
O Επιτάφιος 2 είναι μια συνεργασία ανάμεσα σε επαγγελματίες ηθοποιούς, μουσικούς, φοιτητές, καλλιτέχνες και στο κοινό. Ένα στρώμα από ανθρώπινα σώματα και αντικείμενα καλύπτει το δάπεδο του πρώην αρχηγείου της ελληνικής στρατιωτικής αστυνομίας ΕΑΤ/ΕΣΑ. Σε μια εποχή όπου κυριαρχεί οικονομική, πολιτική και κοινωνική απόγνωση, η περφόρμανς συνθέτει μια ωδή, μια μουσική εγκατάσταση, σε διάλογο με τον Επιτάφιο του Περικλή, από την Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου του Θουκυδίδη –που θα τον διαβάσει δημόσια ένας έντιμος πολίτης της σύγχρονης Αθήνας– μαζί με αποσπάσματα από το κείμενο του Κορνήλιου Καστοριάδη Το πρόβλημα της δημοκρατίας σήμερα (1990).
Η συμμετοχή στον Επιτάφιο 2 είναι ανοικτή σε όποιον επιθυμεί να συμμετάσχει για προσωπικούς ή κοινούς λόγους. Θέτει ερωτήματα σχετικά με την έννοια της δημόσιας θλίψης και πώς αυτή εκφράζεται, σχετικά με τον θάνατο, το τέλος των σεξουαλικών και οικογενειακών σχέσεων, την καθημερινή εγκληματικότητα, τις πολιτικές και κοινωνικοπολιτικές αναταραχές, τις βίαιες εκτοπίσεις και τα υπαρξιακά αδιέξοδα, ή απλώς τον χρόνο που περνά ανεπιστρεπτί. Επιτρέπει να εκφράσει ο καθένας και να ομολογήσει, μαζί με το σύνολο και ξεχωριστά, αδιανόητες δημόσιες ή ιδιωτικές απώλειες. Η πρώτη έκδοση του Επιταφίου παρουσιάστηκε στην Kunsthalle Athena το 2012.
Το Θέατρο Δωματίου ιδρύθηκε το 1993 από την Άντζελα Μπρούσκου (ηθοποιός-σκηνοθέτις) και την Παρθενόπη Μπουζούρη (ηθοποιός) στην Αθήνα. Αποτελείται από πυρήνα ηθοποιών και άλλων συνεργατών πού δουλεύουν συστηματικά υπό μορφή εργαστηρίων με στόχο τη διεύρυνση των υποκριτικών μεθόδων και πρακτικών για την κατάκτηση ενός κοινού κώδικα απέναντι στις απαιτήσεις της σύγχρονης θεατρικής αναζήτησης. Ο χαρακτήρας της ομάδας είναι καθαρά ερευνητικός και πειραματικός με την ευρύτερη έννοια του όρου, καθώς βασική της ανάγκη είναι να συνδέσει το θέατρο με την ακραία πραγματικότητα που βιώνεται καθημερινά. Ο συμβατικός χώρος της παράστασης, μέσα από αυτή την προσέγγιση, μετατρέπεται σε πεδίο σύγκρουσης, ανοιχτού διαλόγου και σκέψης ανάμεσα σε ηθοποιούς και κοινό, καθώς η τέχνη τοποθετείται στο κέντρο μιας βίαιης επικαιρότητας. Υλικό για τη δουλειά τους συνιστούν κείμενα από τη σύγχρονη και κλασική δραματουργία αλλά και την αρχαία τραγωδία, που αποτελεί βασικό άξονα της έρευνάς τους.
Οι MiniMaximum ImproVision είναι μουσικοί, αρχιτέκτονες και εικαστικοί καλλιτέχνες που επεξεργάζονται αφηγηματικές έννοιες χρησιμοποιώντας ακουστικά και ηλεκτρικά όργανα, ηχογραφημένους ήχους, φωνές, κείμενα, αντικείμενα και εικόνες. Ο αυτοσχεδιασμός εξελίσσεται σε ροή ήχου-εικόνας, που τα στοιχεία της χτίζονται γύρω από ένα βασικό αφηγηματικό θέμα. Τον τελευταίο καιρό, η δουλειά τους επικεντρώνεται στο πώς μπορούν να ενσωματώσουν ζωντανές οπτικοακουστικές εγκαταστάσεις σε θεατρικές παραστάσεις και περφόρμανς. Δημιουργούν χώρους μέσω της τρισδιάστατης εγκατάστασης ηχητικών πηγών, εξερευνώντας τη χρήση της μουσικής ως βασικού στοιχείου της σκηνογραφίας και της δραματουργίας. Οι MiniMaximum ImproVision επεκτάθηκαν από ντουέτο (2005) σε σεξτέτο (2011 - συμπεριλαμβανομένου και του ηχολήπτη) και έχουν πραγματοποιήσει παραστάσεις στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας.