Το έργο της Annie Sprinkle και της Beth Stephens εκφράζει δύο δυναµικούς άξονες της ριζοσπαστικής φεµινιστικής τέχνης. Ενώ η Stephens (που γεννήθηκε το 1960 στο Μοντγκόµερι της δυτικής Βιρτζίνια) έκανε τις παρεµβάσεις της στον εκθεσιακό χώρο και στη video art από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 για να εισαγάγει αναπαραστάσεις της λεσβιακής και queer κουλτούρας, στόχος της Sprinkle (που γεννήθηκε το 1954 στη Φιλαδέλφεια) ήταν να ανατρέψει τους κυρίαρχους κώδικες αναπαράστασης στην πορνογραφία, ως ηθοποιός σε ταινίες πορνό και ακτιβίστρια από τη δεκαετία του 1970, καθώς δραστηριοποιήθηκε σε εκστρατείες για την υπεράσπιση των δικαιωµάτων των εργαζοµένων στη βιοµηχανία του σεξ. Η συνεργασία τους ως καλλιτεχνικού διδύµου στις αρχές της δεκαετίας του 2000 αντιπροσωπεύει τη συµµαχία αυτών των αποκλινόντων λόγων [discourses], η οποία µετασχηµατίζεται σε τέχνη και ακτιβισµό του «οικοσέξ» (ecosex).

Αντλώντας έµπνευση από το έργο της Linda Montano, η Sprinkle και η Stephens εγκαινίασαν το 2005 ένα επταετές πρότζεκτ δηµόσιων γαµήλιων τελετουργιών. Έκτοτε, έχουν συνάψει γάµο µε τη Γη, τα Απαλάχια Όρη, τη θάλασσα στη Βενετία, τον άνθρακα στην Ισπανία, τη λίµνη Καλάβεσι στη Φινλανδία, τη Σελήνη, τον Ήλιο… Με αυτούς τους γάµους, που συγκέντρωσαν πολύ κόσµο, διατρανώνουν τον κυριολεκτικό έρωτά τους για τη Γη, δηλώνοντας «υδρόφιλες, γαιόφιλες, πυρόφιλες και αερόφιλες» που υπερβαίνουν τις ιατρικο-νοµικές κατηγορίες της σεξουαλικότητας (οµοφυλοφιλία/ετεροφυλοφιλία, για παράδειγµα). Ερωτικοποιούν εκ νέου το σύµπαν, αµφισβητώντας την ιεραρχία των ειδών, τους ορισµούς της σεξουαλικότητας και την πολιτική διαστρωµάτωση του σώµατος. Το Οικοσεξουαλικό Μανιφέστο τους διακηρύσσει: «Χαϊδεύουµε τους βράχους, προσφέρουµε ηδονή στους καταρράκτες, συχνά θαυµάζουµε τις καµπύλες της Γης. Κάνουµε έρωτα µε τη Γη διά µέσου των αισθήσεών µας…». Αυτή η τρυφερή επέκταση, που αγγίζει τους πάντες και τα πάντα, συνιστά άσκηση όχι µόνο στην απο-ετεροσεξουαλικοποίηση των σχέσεων αλλά και στην απο-ανθρωποποίηση των κοινωνικών δεσµών: αντί να ορίζει τον έρωτα µε τη γλώσσα του ροµαντισµού, της θρησκείας ή των θεσµών, επιδιώκει έναν ορισµό µε πολιτικούς, οικολογικούς και καλλιτεχνικούς όρους.

Οι οικοσεξουαλικές πρακτικές επιχειρούν, όπως προέβλεψε ο Félix Guattari, να προκαλέσουν επανάσταση στη «µοριακή κυριαρχία του συνετού, της ευφυΐας και της επιθυµίας». Τα εργαστήρια και οι δράσεις οικοσέξ της Sprinkle και της Stephens επιχειρούν να µετασχηµατίσουν την υποκειµενικότητα. Η πρόταση γάµου στη Γη από τη Sprinkle και τη Stephens συνιστά πρόταση ένταξής της στο νοµικό σύστηµα, προκειµένου να αποκτήσει τα ίδια δικαιώµατα που αποκτά ένας ή µια σύντροφος σε έναν συµβατικό γάµο. Αυτή η ώθηση συνδέεται µε το αίτηµα των ιθαγενών ακτιβιστών της Βολιβίας και του Αµαζονίου να αναγνωριστούν το Νερό και η Γη ως υποκείµενα δικαίου στο Constitución del Buen Vivir [Σύνταγµα του Ευ Ζην], καθώς συµβαδίζει µε την κατασκευή σχέσεων και δεσµών της Sprinkle και της Stephens που ξεφεύγουν από τις δυαδικές συµµαχίες δύο ανθρώπινων σωµάτων διαφορετικού (ή και του ίδιου) φύλου.

Paul B. Preciado