Δεν υπάρχει µοναδικό γεγονός. Όλα συνδέονται µε όλα.

Η καταγραφή κάποιου γεγονότος δεν είναι παρά ένα φευγαλέο βλέµµα, ένα θραύσµα χρόνου.

Τι µέρα έχουµε σήµερα; Έχει σηµασία; Η γη, έτσι κι αλλιώς, είναι εδώ πολύ περισσότερο καιρό.

Ποια ίχνη έµειναν στη γη τις τελευταίες µέρες, χρόνια, αιώνες, χιλιετίες;

Η Otobong Nkanga αποζητά να διεισδύσει στα πολυσύνθετα στρώµατα από ίχνη που αφήνει η φύση, που αφήνουν οι άνθρωποι. Εξετάζει ιδέες περί γης, πατρίδας και εκτοπισµού. Ερευνά πώς συνδέονται αυτές οι έννοιες µε τη µνήµη. Σκάβει τον ιστό του χρόνου. Αναδιφά στα πλατιά ιστορικά συµφραζόµενα και στις τρέχουσες πραγµατικότητες. Ασχολείται µε ευρύ φάσµα τοµέων και µεθόδων. Καταδύεται σε αρχεία, µελετά πρώτες ύλες, συµβουλεύεται ειδικούς. Χρησιµοποιεί κάθε µέσο: ζωγραφική, εγκατάσταση, βίντεο, περφόρµανς. Τα κάνει όλα αυτά προκειµένου να κατανοήσει πώς η γη και οι φυσικοί της πόροι συµπλέκονται µε την απληστία, τον πόνο, την ελπίδα, τη γνώση. Πώς αντανακλάται αυτό τόσο στα υλικά αντικείµενα όσο και στα άυλα στοιχεία, αυτά που περιβάλλονται από περίπλοκες έννοιες αξίας και θύµησης;

Τι έτος έχουµε σήµερα; Έχει σηµασία; Η γη, έτσι κι αλλιώς, είναι εδώ πολύ περισσότερο καιρό.

Πώς να διανοηθούµε την αρχή και το τέλος της αφήγησης της γης, αυτού που είµαστε;

Για τη Nkanga, που γεννήθηκε στο Κάνο της Νιγηρίας το 1974, αντικείµενα και τοπία κατοικούνται από τη µνήµη και το συναίσθηµα. Φυτά, πέτρες, σκόνη, µαρµαρυγή, αρχειακό υλικό: αυτά τα στοιχεία επαναλαµβάνονται στις περίτεχνες εγκαταστάσεις της. Οι εγκαταστάσεις αυτές συνιστούν τεκµήριο για το υλικό από το οποίο είναι φτιαγµένα τα περιβάλλοντά µας. Στις περφόρµανς της αφηγείται τον αντίκτυπό τους στο παρελθόν, στο παρόν και σε ένα πιθανό µέλλον. Σε πολλά της έργα αφήνει πληθώρα άλλων να αφηγηθούν τις ιστορίες τους µε τη γη: Ήταν πατρίδα; Ήταν ξένος τόπος; Η γη τούς έκανε αυτούς που είναι;

Τι αιώνα έχουµε σήµερα; Έχει σηµασία; Η γη, έτσι κι αλλιώς, είναι εδώ πολύ περισσότερο καιρό.

Η αποικιακή λεηλασία ορυκτών όπως ο µαρµαρυγίας, ο χαλκός και ο µαλαχίτης έχει προκαλέσει βαθύ και µόνιµο τραύµα σε πλουτοπαραγωγικά περιβάλλοντα. Η βία του παρελθόντος αντηχεί εκκωφαντικά στο παρόν: από τους πρασινοχάλκινους τρούλους που κοσµούν τον αστικό ιστό των ευρωπαϊκών πρωτευουσών ως τη χρήση των υλικών αυτών σε πολλά βιοµηχανικά προϊόντα. Η Nkanga δηµιουργεί αντιµνηµεία. Εστιάζει το βλέµµα της σε ιδιαίτερα στοιχεία του περιβάλλοντος χώρου µας για να απεικονίσει πειστικά την κοπιώδη προσπάθεια (επαν)ορισµού των περιβαλλοντικών συνθηκών στις οποίες ζούµε.

Τι χιλιετία έχουµε σήµερα; Έχει σηµασία; Η γη, έτσι κι αλλιώς, είναι εδώ πολύ περισσότερο καιρό.

Yvette Mutumba