To 1975 ο Christopher D’Arcangelo (1955-1979) επιχείρησε μια σειρά από μη εγκεκριμένες δράσεις σε μεγάλα μουσεία της Νέας Υόρκης. Η αναρχική δήλωση που τις συνόδευε, όπως και όλες τις μεταγενέστερες παρεμβάσεις του D’Arcangelo μέχρι τον πρόωρο θάνατό του έσπασε ένα μακροχρόνιο ταμπού του αναρχισμού ως νομιμοποιημένης πολιτικής ιδεολογίας και θεωρίας, όπως επισημαινόταν από τη δημοφιλή επάνοδο του αναρχισμού στο πλαίσιο του πανκ. Ο D’Arcangelo όμως δεν ήταν outsider σε ό,τι αφορά τη σύγχρονη τέχνη. Μολονότι δεν είχε εκθέσει ποτέ ξανά τη δουλειά του, εκείνη την εποχή ήταν βοηθός των καλλιτεχνών Stephen Antonakos και Daniel Buren, καθώς και βοηθός στην John Weber Gallery που τότε είχε ανοίξει πρόσφατα, εκπροσωπώντας μεταμινιμαλιστικούς και εννοιολογικούς καλλιτέχνες τόσο από τη Βόρεια Αμερική όσο και από την Ευρώπη. Η δουλειά του D’Arcangelo, την οποία τεκμηρίωσε επιμελώς ο ίδιος, μαρτυρεί τη μοναδικότητά του ως καλλιτέχνη και τον έντονο διάλογο και την αντιπαράθεσή του με τον κόσμο της τέχνης ενόψει της αυξανόμενης θεσμοποίησής του στα μέσα της δεκαετίας του 1970.

—Dean Inkster

Functional Constructions (με τον Peter Nadin), 1977-78

Τον Σεπτέμβριο του 1977 ο Christopher D’Arcangelo συνδέθηκε με στενή φιλία και συνεργάστηκε με τον Βρετανό καλλιτέχνη Peter Nadin, που έφτασε στη Νέα Υόρκη αφού ολοκλήρωσε τις καλλιτεχνικές σπουδές του στο University of Newcastle-Upon-Tyne τον προηγούμενο χρόνο. Οι δύο καλλιτέχνες γνωρίστηκαν όταν έτυχε να δουλεύουν στο PS1. Το ερειπωμένο κτίριο του δημόσιου σχολείου στη συνοικία Κουίνς είχε ξανανοίξει τις πύλες του έναν χρόνο νωρίτερα ως κέντρο πειραματικών τεχνών, υπό την αιγίδα του Institute for Art and Urban Resources, Inc. Το έργο των D’Arcangelo και Nadin συνίστατο στην κατασκευή ενός εκθεσιακού χώρου με λευκούς τοίχους (σαν δωμάτιο μέσα σε δωμάτιο) στο πρώην αμφιθέατρο του σχολείου για την επικείμενη έκθεση των καλλιτεχνών Bob Stanley και Bart Wasserman. Το εγχείρημα αποδείχτηκε κάπως αντίθετο με το πνεύμα με το οποίο το PS1 είχε προκύψει ως εναλλακτικός χώρος τέχνης. Μάλιστα, η εναρκτήρια ομαδική έκθεση με τίτλο Rooms (Δωμάτια) αψηφούσε τον καθιερωμένο τύπο μουσειακής έκθεσης, αλλά παρουσίαζε έναν εντυπωσιακό κατάλογο καλλιτεχνών όχι ως ουδέτερος περιέκτης αλλά –παρότι ήταν ερείπιο– ως ευρεθέν υλικό προς ένταξη στο έργο κάθε καλλιτέχνη. Αυτό ίσως εν μέρει ενέπνευσε τον D’Arcangelo και τον Nadin να πραγματευτούν την αξία της συμβατικής εργασίας τους. Όταν είχαν ολοκληρώσει πλέον τη δουλειά, αυτό που ξεκίνησε σαν ευχάριστη διαδικασία ανταλλαγής εξελίχτηκε σε συμβόλαιο που οι ίδιοι συνέταξαν και παρουσίασαν (σε συνεργασία με τον συνάδελφό τους Steve Smulka) στους εργοδότες τους για να το υπογράψουν. Το συμβόλαιο παρουσίαζε αναλυτικά την εργασία που διεκπεραιώθηκε και τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν. Το δακτυλόγραφο φωτοτυπημένο φλάιερ με τίτλο «Seventeen days work» (Δεκαεφτά μέρες δουλειά) εξυπηρετούσε τον ίδιο σκοπό, καλώντας το δυνητικό κοινό να δει τα αποτελέσματα των κατά τα άλλα ανώνυμων κόπων τους κατά τη διάρκεια του ωραρίου της έκθεσης.

Προβάλλοντας τη δουλειά τους κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο D’Arcangelo και ο Nadin δεν είχαν στόχο να παρουσιάσουν τη χειρωνακτική εργασία ως τέχνη, αλλά να αμφισβητήσουν –αν όχι να καταργήσουν– τον διαχωρισμό μεταξύ των δύο. Εξού και χρησιμοποίησαν τον όρο «λειτουργική κατασκευή», παραπέμποντας σε προσπάθειες της προηγούμενης αβανγκάρντ να υπερβεί αυτόν τον διαχωρισμό. Ο όρος αυτός, μαζί με την έμφαση στη συνεργατική διεργασία της δουλειάς τους, εμφανίστηκε σε ανακοίνωση στο συμβόλαιο και στο φλάιερ: «Έχουμε ενώσει τις δυνάμεις μας για να εκτελέσουμε λειτουργικές κατασκευές και να αλλάξουμε ή να ανακαινίσουμε υπάρχουσες δομές ως μέσο επιβίωσης σε μια καπιταλιστική οικονομία». Τον επόμενο χρόνο ο D’Arcangelo και ο Nadin συνέχισαν τη συνεργατική πρακτική τους, μερικές φορές σε συνεργασία και με άλλους, επεκτείνοντας τις κατασκευές τους σε γκαλερί και ζωντανούς χώρους στο Κάτω Μανχάταν. Η συνεργασία τους κορυφώθηκε με το έργο Thirty days work (Τριάντα μέρες δουλειά), το οποίο ανέλαβαν μαζί με τον συνοδοιπόρο Nick Lawson τον Νοέμβριο του 1978. Αυτή τη φορά το πρότζεκτ ήταν ο διαχωρισμός του λοφτ στο οποίο έμενε ο Nadin στην οδό West Broadway 84, για να ανοίξει μη εμπορική γκαλερί. Το αποτέλεσμα της δουλειάς τους σκόπιμα αντέγραψε τις συμβάσεις της εκθεσιακής πρακτικής. Πρώτα απ’ όλα αποτέλεσε το κίνητρο για μια αθροιστική ομαδική έκθεση όπου κάθε καλλιτέχνης προσκλήθηκε, κατά σειρά, να ανταποκριθεί «στις υφιστάμενες συνθήκες και/ή σε δουλειά που εκτέθηκε προηγουμένως στον χώρο».

—Dean Inkster