«Εσένα όµως, Terre, σ’ ενοχλούν τα πάντα». Αυτό το σχόλιο ακούστηκε στην Tate Modern το 2013, κατά τη διάρκεια ενός συνεδρίου µε τον µάλλον παράδοξο τίτλο «Charming for the Revolution: A Congress for Gender Talents and Wildness» (Σαγήνη για την Επανάσταση: Ένα Συνέδριο για τα Ταλέντα του Φύλου και τις Ακρότητες). Η Thaemlitz, που γεννήθηκε στη Μινεσότα το 1968 και ζει τώρα στο Καβασάκι της Ιαπωνίας, είχε µόλις εκφράσει τους ενδοιασµούς της –στο πλαίσιο των ερωταποκρίσεων του συνεδρίου– σε σχέση µε τα πρότυπα (από την ποπ µουσική και την αβανγκάρντ τέχνη) που είχαν χρησιµοποιηθεί σε ένα διάσηµο queer µανιφέστο. Η Thaemlitz, µε τη σειρά της, για να αντικρούσει το σχόλιο, ανέλυσε περαιτέρω την αντίδρασή της και, όπως έχει ξανακάνει στο παρελθόν, διακήρυξε: «Επισηµαίνω την ανάγκη για στρατηγικές αρνητικότητας, κόντρα σε αυτό το πολιτιστικό κλίµα του επιβεβληµένου οπτιµισµού και στο γεγονός ότι έχω στη διάθεσή µου απειροελάχιστα εργαλεία για διάλογο, πόσο µάλλον για δράση». Είναι προφανές πως στη συγκεκριµένη περίσταση η Thaemlitz δεν αναγνωρίζει αυτές τις στρατηγικές και τα εργαλεία στο πλαίσιο ενός queer µανιφέστου ή στη σφαίρα των σπουδών queer. Διότι πιστεύει ότι η λέξη «queer» αποκτά τη στρατηγική της χρησιµότητα ακριβώς επειδή παραµένει όρος στο φρασεολόγιο
των οµοφοβικών.

Κατά τα πρότυπα των κλασικών σπουδών από τις οποίες προέκυψαν τη δεκαετία του 1980, οι σπουδές queer βασίζονται πλέον σε µεγάλο βαθµό σε µια βαθιά πίστη στην «αισθητική» ως υπόδειγµα ευγένειας και καλλιέργειας. Ωστόσο, συχνά ξεχνάµε πως η αισθητική παιδεία, έτσι όπως την αντιλαµβανόταν ο Γερµανός θεατρικός συγγραφέας Friedrich Schiller, είχε ως πρωταρχική της επιδίωξη την εξουδετέρωση του επαναστατικού ενστίκτου το οποίο άνοιγε τον δρόµο για ταξικά αντίποινα και βία. Για πολύ καιρό αυτό το µοντέλο κατόρθωνε να µετριάζει την ανατρεπτική δυναµική των λέξεων – αδρανοποιούσε, δηλαδή, τη σίγουρα αρνητική και πιθανώς απορρυθµιστική παρόρµηση προς την κριτική σκέψη και την αµφισβήτηση. Χαρακτηριστικό παράδειγµα, στην περίπτωση των σπουδών queer, είναι ο ισχυρισµός του Jack Halberstam ότι «ορισµένες φορές η αποτυχία οδηγεί σε δηµιουργικότερους, συλλογικότερους και περισσότερο απρόσµενους τρόπους διαβίωσης στον κόσµο». Ως έννοια της queer ρητορικής, η αποτυχία προφανώς χάνει την ανατρεπτική της δυναµική και την αρνητική της συνδήλωση όταν της αποδίδονται τέτοια χαρακτηριστικά. Στο έργο της η Thaemlitz, κατά κύριο λόγο όσον αφορά τον ήχο και ιδίως στην ηλεκτροακουστική µουσική της την οποία «επενδύει» µε κριτικό σχολιασµό (ειδικότερα στα έργα της Lovebomb, 2003 και Soulnessless, 2012), αποκαθηλώνει οριστικά τις τόσο δηµοφιλείς ψευδαισθήσεις περί καλοσύνης και πνευµατικότητας –την «αγάπη» και την «ψυχή» [«love» και «soul»]– για τη δυσαρµονία που προκαλούν µέσω της συγκάλυψης και της διάχυσης. Εντούτοις, η κυριαρχία της αισθητικής ως προτύπου είναι τέτοια που συχνά παραβλέπουµε την ασυνέπεια ή τη δυσαρµονία ακόµη και σε κάτι τόσο απλό όσο ένα σύνθετο ουσιαστικό: «Gender Talents», ή ακόµα και «Queer Pride».

Dean Inkster