Terre Thaemlitz, Deproduction, 2017, video still
NAMES HAVE BEEN CHANGED: Ήχος/ανάγνωση για αιμομικτικό πορνό (43΄) και ADMIT IT’S KILLING YOU (AND LEAVE): Ήχος/ανάγνωση για γκέι πορνό (43΄)
Δεν έχουμε πολύ χρόνο, γι’ αυτό θα παρακάμψουμε τα προκαταρκτικά. Κάποιοι από σας θα χρειαστεί να ξεπεράσετε τη δυσπιστία σας, αλλά σας παρακαλώ να παραμείνετε ανοιχτοί στις παρακάτω θέσεις: Πρώτον, είναι ανήθικο να φέρνεις στον κόσμο παιδιά. Δεύτερον, η δημοκρατία καθίσταται ανέφικτη εξαιτίας της οικογένειας.
Ζούμε σε μια εποχή όπου η κυρίαρχη ημερήσια διάταξη των ΛΟΑΤ περιστρέφεται όλο και περισσότερο γύρω από τα θέματα της οικογένειας, του γάμου, της αναπαραγωγής και της στρατιωτικής θητείας. Οι πολιτιστικοί όροι για τις κοινωνικές αναλύσεις και την οργάνωση γύρω από αυτά τα θέματα απαιτούν επιθετική συνθηκολόγηση στις κατεξοχήν δυτικές ανθρωπιστικές έννοιες της πυρηνικής οικογένειας και του ιδιωτικού και δημόσιου χώρου. Συνεπώς, σπανίζει ολοένα η απόρριψη των οικογενειακών δομών από φεμινίστριες και queer. Καθίσταται σχεδόν αδύνατο να κατανοήσουμε τις καταχρήσεις της οικογενειακής και οικιακής βίας ως συμπτώματα ευρύτερης θεσμοποιημένης κυριαρχικότητας.
Στο πλαίσιο της χαρακτηριστικά οικείας ετεροκανονικότητας, η προσδοκώμενη υπόσχεση για τις οικογένειες των queer σήμερα δεν είναι παρά η εγωκεντρική αντίληψη ότι τα μέλη αυτής της γενιάς θα επιλύσουν το πρόβλημα της ενδοοικογενειακής βίας με το να γίνουν καλύτεροι γονείς από τους προηγούμενους. Αυτό που απουσιάζει πάντα είναι η συζήτηση για το τι σημαίνει η συνειδητή άρνηση αναπαραγωγής. Παραμένει τόσο ταμπού όσο το να επιχαίρει κανείς για την ανακούφιση μέσω της έκτρωσης. Στο πολυμεσικό πρότζεκτ Deproduction (Αποπαραγωγή), που περιλαμβάνει ήχο, κείμενο και βίντεο, η Terre Thaemlitz εξερευνά τις αδέξιες, δυσάρεστες και υποκριτικές δυναμικές ισχύος που κρύβουν οι δυτικές ανθρωπιστικές έννοιες της οικογένειας και το πώς λειτουργούν διεθνώς μέσω των διαδικασιών της παγκοσμιοποίησης.
Από αισθητική άποψη, το πρότζεκτ Deproduction είναι μια συνέχεια της δουλειάς της Thaemlitz στα πεδία της ηλεκτροακουστικής παραγωγής, της συγγραφής, των εικόνων, της «μη επιτελεστικής» περφόρμανς και των συναυλιών, όπως και των βίντεο σε μορφή κολάζ που συγχέουν/συνδυάζουν τις γλώσσες ντοκιμαντέρ/πολιτιστικής ανάλυσης/προφορικής ιστορίας/προσωπικού αφηγήματος. Το πρότζεκτ είναι σχεδιασμένο έτσι ώστε να παρουσιάζεται σε μεγάλη ποικιλία από περιβάλλοντα, όπως ως εγκατάσταση σε γκαλερί, περφόρμανς, διάλεξη, συναυλία και κυκλοφορία σε πολυμεσική μορφή.
Από ηχητική άποψη, η επένδυση εντάσσεται στις παραδόσεις του ηλεκτροακουστικού ήχου, της musique concrète και του ambient. Οι ήχοι είναι ψηφιακά επεξεργασμένοι από ηχογραφήσεις επιτόπου και ευρεθέντα samples. Η σχέση ανάμεσα σε αυτά τα ηχητικά είδη που δίνουν έμφαση στον περιφερειακό ήχο και όχι στην κεντρική μελωδία και στην πολιτιστικά σημαντική πρακτική συνοψίζεται στη φράση του Jacques Attali από το βιβλίο του Noise: A Political Economy of Music (Θόρυβοι. Δοκίμιο Πολιτικής Οικονομίας της Μουσικής): «Η τάξη της [μουσικής] απομιμείται την κοινωνική τάξη, και οι παραφωνίες της εκφράζουν τις περιθωριακότητες». Η περφόρμανς ενσωματώνει διάλεξη, παρουσίαση με ήχο/βίντεο και συζήτηση με το κοινό. Αυτή η στρατηγική της περφόρμανς έχει αναπτυχθεί κατά τη διάρκεια δύο δεκαετιών με τρόπο που εσκεμμένα περιπλέκει τις καθιερωμένες προσδοκίες για ψυχαγωγία τόσο των επιμελητών όσο και του κοινού.
Σε προηγούμενα έργα, η Thaemlitz είκαζε ότι στην εποχή μας βιώνουμε το τέλος των δημοκρατικών κοινωνικών προγραμμάτων στην ιστορία. Οι ψυχροπολεμικές παραδοχές ότι ο καπιταλισμός και η δημοκρατία συνδέονταν εγγενώς ανήκουν στο παρελθόν. Ο καπιταλισμός λειτουργεί καλύτερα με βάση τη δουλεία παρά την ισότητα εργασίας, όπως έχει αποδείξει η ίδια η ιστορία της δουλείας στη Δύση και η σύγχρονη εξάπλωση των καπιταλιστικών επιχειρηματικών πρακτικών σε μη δημοκρατικές χώρες. Αυτή η εξάπλωση του καπιταλισμού συνοδεύεται παράλληλα από την ηχηρή απουσία νεοϊδρυθέντων δημοκρατικών κρατών. Στο μεταξύ, οι παραδοσιακοί εχθροί του κράτους και του έθνους έχουν εν πολλοίς αντικατασταθεί από τους εχθρούς της φατρίας και της πίστης. Και όλα αυτά με επανεγγραφή της πολιτισμικής ισχύος της οικογένειας, της δυναστείας και του κληρονομικού δικαιώματος.
Στα δημοκρατικά κράτη, αυτή η τάση αντικατοπτρίζεται στην πρακτική της νομοθετικής θέσπισης δικαιωμάτων ΛΟΑΤ βάσει ουσιοκρατικών επιχειρημάτων ότι ο σεξουαλικός και έμφυλος προσανατολισμός είναι ζητήματα βιολογικού προκαθορισμού. Όπως οι παλιοί αριστοκράτες, καταλήγουμε να δικαιολογούμε τη διεκδίκησή μας για δικαιώματα με βάση το αίμα που κυλά στις φλέβες μας. Στο πλαίσιο των διεμφυλικών κοινοτήτων, αυτή η διεκδίκηση δικαιωμάτων –συμπεριλαμβανομένης της πρόσβασης σε ιατρική περίθαλψη– συχνά συνοδεύεται από επίσημη διάγνωση Διαταραχής Ταυτότητας Φύλου. Η ταύτιση με τους ψυχωτικούς και τους νοσούντες γίνεται τελετουργικό πολιτισμικής μύησης και αποδοχής. Επίσης, γίνεται απαραίτητη για πολιτισμικό κεκτημένο και κανονικοποίηση.
Η Thaemlitz προτείνει ότι αυτή η σχέση μεταξύ του πολιτισμικού κεκτημένου και της ψύχωσης στους κόλπους των διεμφυλικών κοινοτήτων παραλληλίζεται με την παγκόσμια επίγνωση του πόσο αλλόκοτες είναι οι δυτικές ανθρωπιστικές αξίες, ιδιαίτερα δεδομένου του προφανούς ανταγωνισμού τους με τις συμβατικές δομές της φατρίας και της εκτεταμένης οικογένειας – παρά τη νευρωτική άρνηση και εθελοτυφλία απέναντι σε αυτές τις αντιφάσεις στην ίδια τη Δύση. Επιπλέον, οι πολιτισμικοί και αντιφεμινιστικοί συμβιβασμοί που απαιτούνται από την έμφυλη μετάβαση ως πράξη έμφυλης συμμόρφωσης στην εποχή της πατριαρχίας παραλληλίζονται με τους πολιτισμικούς και αντιδημοκρατικούς συμβιβασμούς που απαιτεί η καπιταλιστική επέκταση. Η λογοκρισία των ριζοσπαστικών queer συνάδει με τη λογοκρισία της δημοκρατικής οργάνωσης τόσο εντός όσο και εκτός των συνόρων της Δύσης. Και στο επίκεντρο και των δύο ζητημάτων βρίσκεται η οικογένεια ως εγκεκριμένο πολιτισμικό πεδίο για την έκφραση της σεξουαλικότητας, την αναπαραγωγή, τη διαιώνιση της κοινότητας και του εαυτού.
Το πρότζεκτ Deproduction εξερευνά αυτές τις εντάσεις μεταξύ πολιτισμικής παραγωγής και βιολογικής αναπαραγωγής, και παρουσιάζει μια πολιτισμική άμυνα για όσους επιλέγουν να μην αναπαραχθούν. Οι αναλύσεις προκύπτουν από την ενασχόληση της καλλιτέχνιδας με το μη ουσιοκρατικό, πανσεξουαλικό queerness και τη διεμφυλικότητα χωρίς μετάβαση. Η Thaemlitz αναπτύσσει το πρότζεκτ στην Ιαπωνία, όπου κατοικεί μόνιμα και όπου βρίσκεται το στούντιό της. Η πρεμιέρα θα γίνει στην Αθήνα το 2017, με την υποστήριξη της documenta 14.
—comatonse recordings
Η Terre Thaemlitz (1968) είναι βραβευμένη παραγωγός πολυμεσικών δημιουργιών, συγγραφέας, δημόσια ομιλήτρια, εκπαιδευτικός, ηχολήπτρια, DJ και ιδιοκτήτρια της δισκογραφικής εταιρείας Comatonse Recordings. Η δουλειά της συνδυάζει την κριτική ματιά στην πολιτική του φύλου –περιλαμβάνοντας θέματα φύλου, σεξουαλικότητας, ταξικότητας, γλωσσολογίας, εθνικότητας και φυλής– με διαρκή ανάλυση της κοινωνικοοικονομικής κατάστασης στα εμπορικά μέσα επικοινωνίας. Έχει βγάλει πάνω από 15 δίσκους καθώς και πολλά 12ιντσα σινγκλ και έργα βίντεο. Τα γραπτά της για τη μουσική και τον πολιτισμό έχουν δημοσιευτεί διεθνώς σε πολλά βιβλία, ακαδημαϊκές επιθεωρήσεις και περιοδικά. Ως ομιλήτρια και εκπαιδευτικός για θέματα μη ουσιοκρατικής διεμφυλικότητας και queerness, η Thaemlitz έχει δώσει διαλέξεις και έχει συμμετάσχει σε συζητήσεις στρογγυλής τραπέζης ανά την Ευρώπη και την Ιαπωνία. Από τον Ιανουάριο του 2001 ζει στο Καβασάκι της Ιαπωνίας.
Ανάθεση της documenta 14, συμπαραγωγή με την Akademie der Künste der Welt στην Κολονία και την comatonse recordings
