Ο Wang Bing, αναγνωρισµένος πλέον ως ένας από τους διαπρεπέστερους κινηµατογραφιστές που εργάζονται στην Κίνα, αρχικά τράβηξε την προσοχή της παγκόσµιας κινηµατογραφικής κοινότητας µε το Tie Xi Qu: West of the Tracks (Tie Xi Qu: Δυτικά των γραµµών), ένα ντοκιµαντέρ διάρκειας εννέα ωρών που γυριζόταν πάνω από τέσσερα χρόνια (1999-2003), εποποιία όσον αφορά τόσο το πνεύµα όσο και την έκταση. Έκτοτε έχει δηµιουργήσει ένα χαρτοφυλάκιο που αποτελείται από 12 ταινίες µεγάλου µήκους, ντοκιµαντέρ και µυθοπλασίας, καθώς και βίντεο και φωτογραφικές δουλειές.

Το Tie Xi Qu: West of the Tracks αποκαλύπτει µια ταραχώδη περίοδο στην Κίνα καταγράφοντας τη σταδιακή παρακµή της βιοµηχανικής περιοχής Τιέξι στη Σενιάνγκ. Με αυτή την αφετηρία, ο Wang εξερευνά την καρδιά της σύγχρονης κινεζικής κοινωνίας. Αυτό το έργο, όπως και όλα τα άλλα του, είναι µια αφήγηση που ευνοεί την ιστορική εµβάθυνση, καθώς θεµατολογία του είναι αυτοί που παγιδεύτηκαν, παρασύρθηκαν ή εγκαταλείφθηκαν από το ανυποχώρητο παλιρροϊκό κύµα της αλλαγής. Είναι όλοι τους όµηροι της ιστορίας.

Ο Wang αναπτύσσει εναλλακτικές αφηγήσεις, βασισµένες στην εικόνα, οι οποίες αντιτίθενται στις κυρίαρχες συζητήσεις περί σύγχρονης Κίνας. Οι µέθοδοι αυτές εκφράζουν την ιστορική αντίληψή του καθώς και την πολιτική του στάση, αλλά δεν µειώνουν τη βαθιά συναισθηµατική υφή των ταινιών. Η υφή αυτή, συνυφασµένη µε βαθύτατη ιστορική συνείδηση, διαµορφώνει την κινηµατογραφική αισθητική του Wang.

Ο Wang Bing γεννήθηκε το 1967 στην Επαρχία Σάνξι της βορειοδυτικής Κίνας και θυµάται τις κοινωνικοπολιτικές αναταραχές στα τέλη του 20ού αιώνα. Πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια, που σηµαδεύτηκαν από τον θάνατο του πατέρα του όταν ήταν 14 ετών. Εγκατέλειψε το σχολείο και έπιασε δουλειά, επωµιζόµενος την ευθύνη της στήριξης της οικογένειάς του. Όταν η αδελφή του τελείωσε το πανεπιστήµιο, ο Wang γράφτηκε στη Σχολή Καλών Τεχνών Λου Ξουν στη Σενιάνγκ, όπου ξεκίνησε µαθήµατα φωτογραφίας. Την ίδια περίπου εποχή έτυχε να πέσουν στα χέρια του οι Διαλέξεις περί αισθητικής (1818-29) του Hegel, που ενδέχεται να συνεισέφεραν σε αυτό που ο ίδιος χαρακτήρισε «συντηρητισµό» στην περί αισθητικής προσέγγισή του.

Κι όµως, αυτή η κλασική ευαισθησία, εκτεινόµενη στη σύγχρονη συνθήκη, έχει µετασχηµατιστεί σε ένα εκσυγχρονισµένο αισθητικό ορµέµφυτο. Εκµεταλλευόµενος τις εκδηµοκρατικές δυνατότητες του ψηφιακού φιλµ, ο Wang Bing δοκιµάζει τα όρια της γλώσσας του ντοκιµαντέρ. Και αυτή η διάσπαση των ορίων του ντοκιµαντέρ ως είδους ορίζει εκ νέου και διευρύνει τη σχέση του µε το φιλµ. Το πέρασµα του χρόνου απλώς επιβεβαιώνει τη βαρύτητα του κινηµατογραφικού έργου του Wang.

Zhang Yaxuan