Το έργο Private Song προτείνει την πλαισίωση ως οπτική στρατηγική για να αμφισβητήσει, να υπογραμμίσει ή να εξουδετερώσει τη σχέση του θεατή με τα κινούμενα σώματα στη σκηνή. Αυτές οι πράξεις επαναπλαισίωσης παράγουν μια εξωπραγματική σκηνοθεσία η οποία λειτουργεί σαν τέχνασμα για να καναλιζάρει την οπτική και συναισθηματική αντίληψη που τελικά μεταμορφώνει τη θέση του θεατή.