Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά αποτελεί υπόδειγμα ελληνικής δημόσιας αρχιτεκτονικής του 19ου αιώνα. Σχεδιάστηκε από τον Ιωάννη Λαζαρίμο και το νεοκλασικό αυτό κτίριο έγινε σημείο συνάντησης της καλλιτεχνικής ζωής της πόλης από το 1895. Έπειτα από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο το θέατρο χρησιμοποιήθηκε ως φρουραρχείο· οι αίθουσές του στέγασαν το Εργατικό Κέντρο Πειραιά και άλλα σωματεία. Το 1922, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, το θέατρο μετατράπηκε σε σχολείο και οι πρόσφυγες χρησιμοποιούσαν τα θεωρεία ως αυτοσχέδιους χώρους διαμονής. Σε αυτόν τον χώρο η Αλεξάνδρα Μπαχτσετζή παρουσιάζει την περφόρμανς Private Song (Ιδιωτικό τραγούδι, 2017) η οποία στοχάζεται πάνω στις μεταλλασσόμενες κατασκευές της ταυτότητας του φύλου και της επίδρασής του στο πλαίσιο της ποπ κουλτούρας. Χρησιμοποιεί την πλαισίωση ως οπτική στρατηγική για να αμφισβητήσει την αποκωδικοποίηση του φύλου και του συναισθήματος επί σκηνής όπως διενεργείται από τον θεατή. Διαφορετικές πράξεις επαναπλαισίωσης παράγουν μια εξωπραγματική σκηνοθεσία που καταλήγει να μεταμορφώνει τη θέση του ίδιου του θεατή.