Κατά τον μακρό αιώνα της συντηρητικής ενδοευρωπαϊκής ειρήνης (1815-1914), ο Nietzsche έγραψε το βιβλίο Η γέννηση της τραγωδίας, ή ελληνισμός και απαισιοδοξία, το πρώτο έργο της ωριμότητάς του ως φιλοσόφου, όπου επινόησε μια μέθοδο που αντλούσε από τα βάθη του παρελθόντος για καθοδηγητικά στοιχεία σχετικά με το εγγύς μέλλον. Έτσι, έγραψε ως Νεοέλληνας προφήτης της νεωτερικότητας ο οποίος διδάσκεται από τον ελληνικό κόσμο. Η γέννηση της παράδοσης ακολουθεί μια πρωτότυπη στρωματογραφική προσέγγιση για να αποκαλύψει πώς το ελληνικό ιδεώδες που προέκυψε στη βόρεια Ευρώπη τον δέκατο όγδοο και τον δέκατο ένατο αιώνα ήταν μια περίπλοκη δημιουργία: πηγή έμπνευσης αλλά και τόπος κατάκτησης. Αποκαλύπτοντας αυτή την αμφισημία του απαράμιλλου κόσμου του παρελθόντος, από τη μητριαρχική θεωρία για τη λατρεία της Αριάδνης έως την αφροκεντρική άποψη για την καταγωγή των Ελλήνων, από την ταύτιση της Κρήτης της Εποχής του Χαλκού με την προ-οιδιπόδεια φάση ολόκληρης της λευκής φυλής έως την εικόνα των αρχαιολογικών χώρων την οποία κατασκεύασαν οι Ευρωπαίοι περιηγητές τους τελευταίους αιώνες, ρίχνουμε φως στην επινόηση παραδόσεων που βασίζονται σε εκκεντρικές ανακατασκευές, πράξεις αναγνώρισης, απροκάλυπτες πλαστογραφίες, αμφίβολη αυθεντικότητα και ψευδείς αναμνήσεις κατά τη σύγχρονη εποχή.