Brenna Murphy, Lattice-Domain_Visualize, 2017, ΗΠΑ, video still
HALLUCINATIONS #6: ΠΡΟΣΟΜΟΙΩΣΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ
Η εικόνα είναι κόσμος είναι εικόνα, και συγχέεται εύκολα με τη δική μας. Για να το θέσουμε διαφορετικά, η κάμερα είναι προτζέκτορας είναι ακουστικά VR είναι όχημα και, με οποιοδήποτε μέσο, ο χωροχρόνος στον οποίο μόλις μπήκαμε είναι τόσο πραγματικός όσο αυτός τον οποίο μόλις αφήσαμε πίσω μας (MSHR). Εδώ έχουμε ένα δωμάτιο με ψηφιακούς τοίχους, ένα πλέγμα με περισσότερο υλικό απ’ ό,τι το αναλογικό δάπεδο στο οποίο στεκόμασταν όλη μέρα. Τα μάτια της διάνοιας προσαρμόζονται, τα αυτιά της διάνοιας ακούνε το σάουντρακ του χθες να εισβάλλει με αντηχήσεις σε αυτό του σήμερα (LUCKY DRAGONS). Μήπως η πραγματικότητα είναι μια ρωγμή στο πρόγραμμα της πραγματικότητας; Η αντίληψη είναι η αλήθεια την οποία παραισθανόμαστε (JACOBS).
- 5-12 μ.μ. Εκθεσιακός χώρος
Integrated Space Transducer από τους MSHR (εγκατάσταση εικονικής πραγματικότητας, σε εξέλιξη, 2017)
Ένα παραγωγικό / διαδραστικό σύστημα μουσικής μέσω ηλεκτρονικού υπολογιστή σε περιβάλλον εικονικής πραγματικότητας μέσα σε πραγματική εγκατάσταση.
- 5-12 μ.μ. Φουαγέ
MOS από τους Lucky Dragons (ηχητική εγκατάσταση, σε εξέλιξη, 2017)
Σάουντρακ, προφορικές εισαγωγές, κουβεντολόι κοινού και τρελοί ήχοι συλλέγονται, ερμηνεύονται και μεταδίδονται ως μεταχρονολογημένο σκιώδες τεκμήριο από άλλο ηχόχρονο, μέσα από τους εξωτερικούς τοίχους της Ταινιοθήκης.
Eternalisms του Ken Jacobs (βίντεο, σε εξέλιξη, 2015-2017)
Μονοφθαλμικές παρατηρήσεις της καθημερινότητας, που παρουσιάζονται σε στερεοσκοπική οπτική.
Rohan Shivkumar και Avijit Mukul Kishore, Nostalgia for the Future, 2016, Ινδία, film still
HALLUCINATIONS #7: ΑΥΤΟΣΚΟΠΙΑ
«Ο αέρας πρέπει να συμπυκνωθεί για να δημιουργηθεί ανάκλαση, μολονότι συχνά λειτουργεί κατ’ αυτόν τον τρόπο ακόμα και χωρίς πύκνωση, σε περίπτωση ασθενούς όρασης. Αυτό συνέβη με κάποιον του οποίου η όραση έπασχε. Έβλεπε πάντα ένα είδωλο μπροστά του, να τον αντικρίζει καθώς περπατούσε. Αυτό συνέβαινε επειδή η όψη του αντανακλάτο προς αυτόν (CUEVAS). Ο αέρας ήταν τόσο ασθενής και λεπτός, ώστε γύρω του δρούσε σαν κάτοπτρο, όπως ο συμπυκνωμένος αέρας σε απόσταση, και η όρασή του δεν μπορούσε να τον απωθήσει (JHAVERI)» – Αριστοτέλης, Μετεωρολογικά (384-322 π.Χ.).
- 5-8 μ.μ. Αίθουσα 1
Cinepolis, the Film Capital της Ximena Cuevas (22’, 34’, βίντεο, 2003)
Ένα δοκίμιο σε mash-up video που αποκαλύπτει τις καπιταλιστικές εικόνες της ηδονής και του εμπορίου στις πηγές τους, χρησιμοποιώντας τα εργαλεία του εχθρού για να θρυμματίσει την αντανάκλασή του.
“In Post Colonial India: Perceiving Transition”, πρόγραμμα σε επιμέλεια του Shanay Jhaveri, όπου παρουσιάζονται τα Nostalgia for the Future των Rohan Shivkumar και Avijit Mukul Kishore (2016) & TBA (150’, προβολή και συζήτηση, διάφορα φορμά)
Καθώς έχει ήδη εξερευνηθεί δεόντως η ψευδαισθητική εμπειρία της άφιξης σε έναν άγνωστο τόπο, εδώ έχουμε μια κινηματογραφική πρόσκληση να φανταστούμε τη δυσκολία της αναχώρησης από το αποικιακό περιβάλλον το οποίο έχουμε συνηθίσει…
Ulrike Ottinger, Chamisso’s Shadow, 2016, Γερμανία, film still
HALLUCINATIONS #8: ΜΑΚΡΟΨΙΑ
Για να καταλάβει κανείς τούτη τη Γη πρέπει να δει ποτάμια εκεί όπου υπάρχουν ρυάκια, βουνά εκεί όπου υπάρχουν λόφοι, πολυδιάστατους ορίζοντες εκεί όπου δεν υπάρχει παρά μόνο η άκρη ενός γκρεμού. Ο κόσμος είναι κάτι στο οποίο χανόμαστε, κατακλυζόμαστε, συρρικνωνόμαστε. Ένα σμήνος μύγες είναι κοπάδι ταράνδων είναι αιωνιότητα – γιγάντια κεράτα και βελούδινοι μανδύες, σώματα που ορθώνονται τεράστια πάνω από τη δική σου ασημαντότητα. Έτσι είναι με τα πάντα. Καθώς συναντάς το ένα νησί μετά το άλλο, τη μια χιονισμένη βουνοκορφή μετά την άλλη, τελικά βλέπεις τον εαυτό σου όπως πραγματικά είναι: ένας κόσμος σε μικρογραφία (OTTINGER).
- 5-7.45 μ.μ. Αίθουσα 2
Chamisso’s Shadow, Chapter Two/ Part Two: Chukotka and Wrangel Island της Ulrike Ottinger (155’, BluRay, 2016)
Αυτά τα απώτατα εδάφη της Αρκτικής, τα οποία έχουν περιγράψει ο Gogol, ο Chekhov και ο Cook, συνεχίζουν να μας παρέχουν ένα λαμπερό, μονίμως παγωμένο έδαφος για εθνογραφική έρευνα και ημερολογιακή παρατήρηση σε πραγματικές συνθήκες: το παρελθόν γίνεται παρόν γίνεται μέλλον διακοσμημένο με λαϊκούς χορούς και ραδιενεργά δέρματα ταράνδων.
- 9-12 μ.μ. Αίθουσα 1
Chamisso’s Shadow, Chapter Three: Kamtschatka and Bering-Island της Ulrike Ottinger (174’, DCP, 2016)
Εκεί όπου οι σκιές μας επιστρέφουν και οι χαρές του ταξιδιού, που εδώ και πολύ καιρό αποκαλείται σινεμά, φτάνουν στο προφανές τέλος τους.
Karrabing Film Collective, Wutharr, Saltwater Dreams, 2016, Αυστραλία, film still
HALLUCINATIONS #9: ΤΟ ΟΝΕΙΡΟΨΑΡΟ
Σε διάφορες θάλασσες είναι γνωστό ως «το ψάρι που σε μεθά», «ο αρχηγός των φαντασμάτων» (ABRAHAMS x BROUS x COATES) και «το ψάρι που φέρνει όνειρα»· το είδος sarpa salpa της συναγρίδας εντοπίζεται στη Μεσόγειο, στις ακτές της Ισπανίας και στις δυτικές και νότιες ακτές της Αφρικής. Διακρίνεται χάρη στις χρυσαφιές ρίγες κατά μήκος του σώματός του και στις παραισθήσεις που προκαλεί σε όποιον το καταναλώσει (HOLTHUIS). Την εποχή των Ρωμαίων προτιμούνταν για «ψυχαγωγικούς σκοπούς» και στις κοινότητες των Πολυνησίων στα νησιά Χαβάη, Νόρφολκ και Γκίλμπερτ χρησιμοποιείται για τελετουργικούς σκοπούς (KERRABING). Επίσης, θεωρήθηκε ότι ευθύνεται για τα οράματα με γιγάντια αρθρόποδα που κραυγάζουν (HILL) τα οποία είδε ένας αποπροσανατολισμένος σαραντάχρονος επιχειρηματίας γύρω από το αυτοκίνητό του ενώ παραθέριζε στις Κάννες (Απρίλιος του 1994) (CUEVAS).
- 9-11 μ.μ. Θερινός
Holding Ground των Leo Abrahams x Sophia Brous x Oliver Coates (40’, περφόρμανς, 2017)
Σε μια μοναδική συνεργασία αποκλειστικά για το HALLUCINATIONS τρεις οραματιστές μουσικοί ενώνουν τις δυνάμεις τους για να δημιουργήσουν ένα λάιβ σάουντρακ για μια ανύπαρκτη ταινία.
Marsa Abu Galawa του Gerard Holthuis (13’, 35 mm, 2004)
Μια ταινία για την Ερυθρά Θάλασσα που επενδύθηκε ασυναίσθητα με μουσική από τον Αιγύπτιο μουσικό Abdel Basset Hamouda.
Wutharr, Saltwater Dreams του Karrabing Film Collective (30’, DCP, 2016)
Σε μια σειρά υπναγωγικά φλασμπάκ μια οικογένεια Αυστραλών Αβορίγινων συζητούν για το πώς χάλασε η μηχανή του σκάφους τους και βρέθηκαν αποκλεισμένοι στον αγριότοπο.
It All Depends (On You) της Lyra Hill (10’, περφόρμανς, 2017)
Η πρώτη μιας σειράς από παρεμβάσεις ειδικά για συγκεκριμένο χώρο και κοινό, με σκοπό να δημιουργηθεί και/ή να εκτονωθεί ένταση μέσω άμεσης σωματικής παρέμβασης.
Λάκης και Άρης Ιωνάς, The Great Eastern, 2016, Ελλάδα, film still
HALLUCINATIONS #10: ΤΟ ΟΝΕΙΡΟΨΑΡΟ (συνεχίζεται)
Άλλο ένα ανέκδοτο-εν-είδει-μεταφοράς προκύπτει από το βιβλίο Sex, Drugs, Einstein, and Elves του Clifford Pickover από το 2005:
«Κάποιοι ρεπόρτερ έφαγαν το ονειρόψαρο και περιέγραψαν τις παράξενες επιπτώσεις. Ο πιο διάσημος χρήστης είναι ο Joe Roberts, φωτογράφος του περιοδικού National Geographic. Το 1960 έψησε στη σχάρα το ονειρόψαρο και, αφού το έφαγε, είχε έντονες παραισθήσεις επιστημονικής φαντασίας που περιλάμβαναν φουτουριστικά οχήματα, εικόνες από εξερεύνηση του Διαστήματος και μνημεία των πρώτων ταξιδιών του ανθρώπου στο Διάστημα [IONAS].»
- 11 μ.μ.-1 π.μ. Θερινός
The Great Eastern των Λάκη & Άρη Ιωνά / The Callas (120’, DCP και ζωντανή περφόρμανς, 2016)
Ένα πειραματικό αφήγημα όπου μια μικρή ομάδα περιμένει ένα υπερωκεάνιο να τη μεταφέρει σε μια νέα ουτοπία· μια πεταλούδα πετάει ανάμεσά τους και σκατώνει το σχέδιό τους.
Ο Leo Abrahams σπούδασε σύνθεση στο RAM πριν ξεκινήσει μια πολυδιάστατη καριέρα ως παραγωγός, κιθαρίστας και συνθέτης, συνεργαζόμενος στενά με καλλιτέχνες όπως ο Brian Eno, ο Jon Hopkins και η Marianne Faithful.
Η Sophia Brous είναι δημιουργικότατη μουσικός και πολυπράγμων περφόρμερ με έδρα τη Νέα Υόρκη και τη Μελβούρνη. Συνεργάζεται με καλλιτέχνες και συγκροτήματα διεθνώς σε νέα και εξαρχής επινοημένα έργα. Είναι μόνιμη συνεργάτρια στο National Sawdust New York, ενώ έχει ιδρύσει και επιμελείται το Supersense: Festival of the Ecstatic.
Ο Oliver Coates είναι τσελίστας, συνθέτης και παραγωγός με έδρα το Λονδίνο. Στις πρόσφατες δουλειές του περιλαμβάνονται ένας σόλο δίσκος χορευτικής μουσικής, με τίτλο Upstepping, από την εταιρεία PRAH Recordings, ο δίσκος Remain Calm, σε συνεργασία με τη Mica Levi από την εταιρεία Slip, και ένα ωριαίο έργο για κουαρτέτο εγχόρδων με τίτλο Shorelines, που έκανε πρεμιέρα στο Operadagen Rotterdam.
Η Basma Alsharif είναι καλλιτέχνις/κινηματογραφίστρια παλαιστινιακής καταγωγής, η οποία γεννήθηκε στο Κουβέιτ και μεγάλωσε μεταξύ Γαλλίας και ΗΠΑ. Εργάζεται στο πεδίο όπου το σινεμά συναντά την εγκατάσταση και επικεντρώνεται στην ανθρώπινη κατάσταση σε σχέση με τα μεταβαλλόμενα γεωπολιτικά τοπία και φυσικά περιβάλλοντα. Η δουλειά της έχει εκτεθεί σε μεγάλες εκθέσεις όπως οι Whitney Biennial, les Rencontres d’Arles, les Module στο Palais de Tokyo, Here and Elsewhere στο New Museum, Al Riwaq Biennial στην Παλαιστίνη, The Berlin Documentary Forum, Sharjah Biennial και Manifesta 8. Έλαβε το βραβείο κριτών στη Sharjah Biennial 9 και την υποτροφία Marcelino Botin Visual Arts. Η Basma τώρα ζει στο Λος Άντζελες.
Η Erika Balsom είναι λέκτορας Κινηματογραφικών και Κλασικών Σπουδών στο King’s College του Λονδίνου. Είναι τακτική συνεργάτρια του Artforum και έχει γράψει το βιβλίο Exhibiting Cinema in Contemporary Art και μια μονογραφία για τη διανομή και τη διακίνηση ταινιών από καλλιτέχνες, που θα κυκλοφορήσει από τον οίκο Columbia University Press. Δουλειά της έχει δημοσιευτεί σε πολλούς καταλόγους εκθέσεων, βιβλία και επιθεωρήσεις όπως τα Screen, Cinema Journal και Afterall. Κατέχει διδακτορικό τίτλο στον Σύγχρονο Πολιτισμό και Μέσα Ενημέρωσης από το Brown University και ήταν μεταδιδακτορική υπότροφος της έδρας Mellon στο University of California, Berkeley.
Ο Jean-Pierre Obama Bekolo, που γεννήθηκε στο Καμερούν, είναι ένας από τους πιο τολμηρούς σκηνοθέτες της Δυτικής Αφρικής. Ο Bekolo δημιουργεί μια γέφυρα ανάμεσα στην παλιά φρουρά, τους πρωτοπόρους του (δυτικο)αφρικανικού σινεμά –Ousmane Sembène, Djibril-Diop Mambety, Safi Faye (όλοι από τη Σενεγάλη) και Souleymane Cissé (Μάλι)–, και τη νέα γενιά ταλαντούχων κινηματογραφιστών – τους Abderrahmane Sissako (Μάλι), Moussa Touré (Σενεγάλη) και Mahamat Haroun Saleh (Τσαντ), μεταξύ άλλων. Η ευφάνταστη δουλειά του επικρίνει τόσο τη δικτατορία στην πατρίδα του όσο και τις δυτικές συμβάσεις του κινηματογράφου, προσφέροντας μια φρέσκια οπτική της Αφρικής, του κινηματογράφου, και ειδικά του αφρικανικού κινηματογράφου.
Ο Andrew Berardini είναι Αμερικανός συγγραφέας γνωστός για το έργο του ως εικαστικού κριτικού και επιμελητή στο Λος Άντζελες. Έχει δημοσιεύσει άρθρα και δοκίμια σε έντυπα όπως τα frieze, Mousse, Fillip, Artforum, ArtReview, Art-Agenda, Paper Monument, Art in America, Public Fiction, Rolling Stone (Ιταλίας) και LA Weekly. Παλαιότερα ήταν βοηθός επιμελητής στον εκδοτικό οίκο Semiotext(e) και τώρα είναι συντάκτης με έδρα το Λος Άντζελες για το Mousse, αρχισυντάκτης του Artslant, συνεργάτης των Momus και Art-Agenda και συνιδρυτής του Art Book Review. Ο Andrew έγραψε πρόσφατα το βιβλίο Danh Vo: Relics (Mousse, 2015) και τώρα τελειώνει άλλο ένα βιβλίο με θέμα το χρώμα. Είναι ο πατέρας της Stella.
Ο Peter Burr είναι καλλιτέχνης από το Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, ο οποίος ειδικεύεται στο animation και στις εγκαταστάσεις. Η πρόσφατη εργογραφία του εξερευνά την έννοια του αενάως μεταλλασσόμενου λαβυρίνθου και επεκτείνεται σε video game χάρη στην υποστήριξη των Creative Capital και Sundance. Παλαιότερα χρησιμοποιούσε το ψευδώνυμο Hooliganship και το 2006 ίδρυσε την εταιρεία βίντεο Cartune Xprez, με την οποία έκανε την παραγωγή για ζωντανές πολυμεσικές εκθέσεις προβάλλοντας καλλιτέχνες που δούλευαν στο πειραματικό animation.
The Callas ονομάζεται το καλλιτεχνικό εργοστάσιο που παράγει έργα τέχνης, μουσική, ταινίες, περιοδικά, εκδηλώσεις και δρώμενα τέχνης, από τους αδερφούς Λάκη και Άρη Ιωνά. Έχουν κάνει λάιβ σε εκκλησίες, σε γκαλερί, σε διαμερίσματα, σε μουσεία, σε πλοία, σε βουνά, σε τουαλέτες και σε χώρους και φεστιβάλ όπως τα Liverpool Psyche Festival (Λίβερπουλ, ΗΒ), The Great Escape Festival (Μπράιτον, ΗΒ), Indigenes Festival (Γαλλία), Reeperbahn Festival (Αμβούργο, Γερμανία) και με συγκροτήματα/καλλιτέχνες όπως οι Thurston Moore, Lee Ranaldo, The Brian Jonestown Massacre, Ty Segall και Grinderman. Τα τελευταία δέκα χρόνια έχουν εκδώσει αρκετά περιοδικά για την αθηναϊκή underground σκηνή της μουσικής/της τέχνης/του κινηματογράφου, όπως τα Velvet και Lust, και το στούντιό τους είναι ένας από τους πλέον δραστήριους χώρους πολιτισμού στην Αθήνα.
Η Ximena Cuevas είναι παγκοσμίως γνωστή Μεξικανή καλλιτέχνις που ασχολείται με το βίντεο και την περφόρμανς. Τα πειραματικά έργα της πραγματεύονται με λεπτή ειρωνεία και πνευματώδη τρόπο θέματα όπως η σεξουαλικότητα, η καθημερινή ζωή, η ετεροκανονικότητα, η ομορφιά, η ποπ κουλτούρα και αυτό που η ίδια περιγράφει ως «μισοψέματα» του συλλογικού φαντασιακού στο Μεξικό. Το 2011 εργάστηκε στο Γκερέρο για ένα πρότζεκτ με θέμα τη διάσωση της θαλάσσιας χελώνας. Τα βίντεο και οι ταινίες της έχουν προβληθεί διεθνώς σε χώρους όπως τα Sundance, Berlinale, Guggenheim (στη Νέα Υόρκη και στο Μπιλμπάο) και το περιοδεύον Mexperimental Cinema.
Οι βιντεοεγκαταστάσεις και οι προβολές του Alexandre Estrela ορίζουν την εικόνα ως οντότητα που δεν μπορεί να υποβαθμιστεί περιοριζόμενη στο πεδίο της απεικόνισης, αλλά τονίζουν τις δυνάμει υλικές και σωματικές επιπτώσεις. Ο Estrela προβληματίζεται διαρκώς για τα στοιχεία που συνιστούν τη διαδικασία της όρασης και την ενδεχόμενη διαίρεσης της οπτικής σε άλλες εύλογες διαστάσεις. Μερικές από τις πιο σημαντικές ατομικές εκθέσεις του είναι οι εξής: Roda Lume, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Αμβέρσα, Βέλγιο (2016)· Cápsulas de silencio, Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofía, Μαδρίτη (2015)· Um homem entre quarto paredes, Pinacoteca do Estado de Sao Paulo, Σάο Πάολο (2013)· The Sunspot Circle, The Flat Time House, Λονδίνο (2013), μεταξύ άλλων. Από το 2007 ο Alexandre Estrela διευθύνει το Oporto, ένα πρόγραμμα εκθέσεων και δρώμενων στη Λισαβόνα, όπου τώρα ζει και εργάζεται.
Η δυναμική και πολυκύμαντη καλλιτεχνική πρακτική της Lyra Hill περιλαμβάνει ταινίες 16 mm, εναλλακτικά κόμικς, περφόρμανς διάφορων ειδών και ραδιοφωνικές παραγωγές. Έχει ιδρύσει και οργανώσει τα Brain Frame (2011-2014), Magic Chats (2015) και Nothing Up My Sleeve (2016) και κατά καιρούς ασχολείται με τη διδασκαλία, την παρουσίαση εκδηλώσεων, τις τελετουργίες, τις δημοπρασίες, τις προβολές, τα αρχεία και την εκμάθηση πολεμικών τεχνών. Ζει στο Λος Άντζελες με τον σύντροφό της, Tyson Thurston.
Ο Ken Jacobs είναι σημαντική μορφή στην ιστορία του αμερικανικού αβανγκάρντ κινηματογράφου. Πρωτοπόρος στον κινηματογραφικό και πλέον ψηφιακό πειραματισμό ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1950, εξερευνά τη μηχανική της κινούμενης εικόνας και την ίδια την πράξη της παρακολούθησης μιας προβολής. Ο Jacobs μελετά την κινηματογραφική εμπειρία στην ολότητά της, από την παραγωγή έως την προβολή. Είτε αναλαμβάνει να ταξιδέψει ως αρχαιοδίφης στην απαρχή του σινεμά είτε εξερευνά τα διάκενα των νέων ψηφιακών τεχνολογιών, με το έργο του προκαλεί και αντλεί δύναμη από τα μυστήρια της φύσης της ανθρώπινης όρασης.
Ο Shanay Jhaveri, βοηθός επιμέλειας στο τμήμα Τέχνης της Νότιας Ασίας στο ΜΕΤ, αποφοίτησε από το Brown University και κατέχει διδακτορικό τίτλο από το Royal College of Art. Στις πρόσφατες εκθέσεις του περιλαμβάνονται το Companionable Silences (2013) στο Palais de Tokyo και κινηματογραφικά προγράμματα για τα Dhaka Art Summit, LUX/ICA Biennial of Moving Images και Tate Modern. Στα βιβλία του περιλαμβάνονται τα Western Artists and India: Creative Inspirations in Art and Design, Outsider Films on India: 1950–1990 και Chandigarh is in India. Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί σε πολλές επιθεωρήσεις τέχνης, ενώ συνεργάζεται ως αρθρογράφος και με το Frieze Magazine. Ο Jhaveri είναι επίτροπος του μη κερδοσκοπικού δημόσιου χώρου Mumbai Art Room.
Η Karrabing Film Collective, που ξεκίνησε το 2008, την επαύριο της επίθεσης που εξαπέλυσε το κράτος της Αυστραλίας εναντίον των αυτόχθονων κοινωνιών και της γης τους, είναι μια οργάνωση βάσης των αυτοχθόνων για την τέχνη και τον κινηματογράφο που χρησιμοποιεί την αισθητική πρακτική ως μέσο αυτοοργάνωσης και κοινωνικής ανάλυσης. Η κολεκτίβα έχει περίπου τριάντα μέλη, τα περισσότερα από τα οποία ζουν σε αγροτική κοινότητα αυτοχθόνων στη Βόρεια Επικράτεια με ελάχιστο έως μηδενικό εισόδημα. Οι ταινίες και τα έργα τέχνης εκπροσωπούν τη ζωή τους, δημιουργούν δεσμούς με τη γη τους και παρεμβαίνουν στην παγκόσμια εικόνα του αυτόχθονα. Το μέσο τους είναι μια μορφή επιβίωσης – άρνηση να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους και ένας τρόπος μελέτης των σύγχρονων κοινωνικών συνθηκών που προκύπτουν από την ανισότητα.
Η Kapwani Kiwanga σπούδασε ανθρωπολογία και συγκριτική θρησκειολογία στο McGill University του Μόντρεαλ προτού γίνει δεκτή στο École Nationale Supérieure des Beaux-Arts de Paris, όπου συμμετείχε στο πρόγραμμα La Seine. Η Kiwanga συνέχισε στο Fresnoy, Studio National d’Art Contemporain μεταξύ 2007 και 2009. Έκανε ατομικές εκθέσεις στα Esker Foundation του Κάλγκαρι, CLARK, Centre d’art et de diffusion του Μόντρεαλ (2018), Ar/ge kunst, Kunstverein di Bolzano, Goodman Gallery του Γιοχάνεσμπουργκ, Power Plant του Τορόντο, Stiftelsen 3,14 στο Μπέργκεν της Νορβηγίας, Viafarina του Μιλάνου, South London Gallery (2015) και Jeu de Paume (2014).
Οι Lucky Dragons, μια συνεργασία σε εξέλιξη μεταξύ των καλλιτεχνών Sarah Rara και Luke Fischbeck από το Λος Άντζελες, εξερευνούν μορφές συμμετοχής, αντίδρασης, αντίληψης και προσήλωσης μέσω περφόρμανς και δημόσιας τέχνης, εργαζόμενοι σταθερά για την καλύτερη κατανόηση των σύγχρονων οικολογιών μέσα από εργαστήρια, εκδόσεις και ηχογραφήσεις.
MSHR ονομάζεται η κολεκτίβα τέχνης των Birch Cooper και Brenna Murphy. Οι δύο συνεργάτες οικοδομούν και εξερευνούν συστήματα για να αποκαλύψουν μονοπάτια αισθητηριακών εμπειριών που οδηγούν στην έκσταση. Κινούνται στο μεταίχμιο της ψηφιακής γλυπτικής, των αναλογικών δικτύων και της τελετουργικής περφόρμανς. Τα υλικά πρότζεκτ τους έχουν ως επίκεντρο αναλογικά συστήματα ανάδρασης φωτός-ήχου, που δημιουργούνται από μακρο-συνδέσεις των γλυπτικών τους σινθεσάιζερ. Στο ψηφιακό κομμάτι δημιουργούν πορτρέτα μέσω υπολογιστή πολυδιάστατων πλασμάτων και ψυχεδελικών τόπων. Με αυτούς τους υλικούς και ψηφιακούς στόχους συνδέονται βαθιά μεταξύ τους, συνθέτοντας ένα υπερ-σχήμα που καλύπτει και τους δύο.
Οι ταινίες της Ulrike Ottinger διακρίνονται για τη γοητεία που τους ασκεί ένας τόπος και την τοπογραφική περιέργεια που οδηγεί τη φιλαποδημία σε επικράτειες φανταστικές και πραγματικές, από το απίθανα φασματικό Βερολίνο στο πρώιμο έργο Freak Orlando και τη νοσταλγία που περιβάλλει το βιεννέζικο πάρκο Prater έως τις αχανείς στέπες της Κεντρικής Ασίας στην ταινία Taiga και τις πολύβουες αίθουσες εκδηλώσεων στη σημερινή Σεούλ του έργου The Korean Wedding Chest. Η μυθοπλασία της Ottinger αποκαλύπτεται σε καλειδοσκοπικές ταινίες με μια καρναβαλική οπτική του κόσμου, όπου προκύπτουν απρόβλεπτες συναντήσεις με ένα ετερόκλητο καστ από «φρικιά» αουτσάιντερ – εραστές, πειρατές, κουρσάροι, απατεώνες και οι αντίπαλοί τους. Τα ντοκιμαντέρ της, απεναντίας, επικεντρώνονται με οξυδέρκεια στην καθημερινότητα των κοινών θνητών, αλλά δεν είναι λιγότερο πολύχρωμα και εντυπωσιακά καθώς εξερευνούν με πνευματώδη τρόπο την εύθυμη και ποιητική τομή του παραδοσιακού και του σύγχρονου.
O Ben Russell είναι media artist και επιμελητής. Εργάζεται στο σημείο όπου συναντιούνται η ψυχεδέλεια, η φαινομενολογία, η περφόρμανς και η εθνογραφία. Οι ταινίες, οι εγκαταστάσεις και οι παρεμβάσεις του βρίσκονται σε άμεσο διάλογο με την ιστορία του κινηματογράφου, ως μια έρευνα με χρονολογικό χαρακτήρα για τα trance φαινόμενα, απηχώντας την έρευνα του Jean Rouch και της Maya Deren, μεταξύ άλλων. Συμμετέχει με έργα του στην documenta 14.
Ο Makino, με έδρα τη Γιοκοχάμα, είναι ένας από τους πιο δραστήριους Ιάπωνες αβανγκάρντ κινηματογραφιστές / καλλιτέχνες των ημερών μας. Έχει γυρίσει περισσότερες από τριάντα τρεις ταινίες μικρού μήκους, ενώ ασχολείται επίσης με τις εγκαταστάσεις, το κολάζ και τις ηχογραφήσεις από το 1997. Τα έργα του προβάλλονται διεθνώς σε κινηματογραφικά φεστιβάλ, μουσεία τέχνης και γκαλερί.
