HALLUCINATIONS / LIVE / CINEMA / FESTIVAL: HALLUCINATIONS #11–16

HALLUCINATIONS #11: ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΜΕΛΟΣ ΦΑΝΤΑΣΜΑ

Ο οφθαλμός αφαιρείται από την κοιλότητα, όπως επίσης ο σκληρός χιτώνας και το περιεχόμενο μεταξύ των οφθαλμών. Στη θέση του τοποθετείται ένα επιζωγραφισμένο ημικέλυφος από κρυόλιθο, με το χρώμα της ίριδας να ταιριάζει ώστε να δημιουργηθεί ένα νέο σύνολο: δεξιό και αριστερό μάτι όπως πρώτα. Η όραση γίνεται μονοφθαλμική, αλλά παραμένει η ψευδαίσθηση της στερεοσκοπικής όρασης τόσο για το υποκείμενο όσο και για τους άλλους (ESTRELA). Ο ξένος βλέπει μια γυναίκα με δύο μάτια. Η γυναίκα βλέπει έναν ξένο μέσα από δύο μάτια. Το μυαλό νιώθει πόνο ενώ αυτός δεν υπάρχει, αποδιώχνει έναν κόκκο σκόνης ενώ αυτός δεν υπάρχει, ακολουθεί την προοπτική ενώ αυτή δεν υπάρχει (LUCKY DRAGONS). Και τότε: από την περιφερειακή όραση αυτού του ματιού φαντάσματος αρχίζουν και συγκεντρώνονται τα φαντάσματα.

• 5-12 μ.μ. Εκθεσιακός χώρος
  Rabbid Tuck του Alexandre Estrela (μονοκάναλη εγκατάσταση, 2017)
  Εγκατάσταση με οφθαλμαπάτη που έχει μελετηθεί αρκετά, καταλήγοντας σε ένα τέρας που μπορεί να υπάρξει μόνο στο μυαλό μας.
  
  
• 5-12 μ.μ. Φουαγέ
  MOS από τους Lucky Dragons (ηχητική εγκατάσταση, σε εξέλιξη, 2017)
  Σάουντρακ, προφορικές εισαγωγές, κουβεντολόι κοινού και τρελοί ήχοι συλλέγονται, ερμηνεύονται και μεταδίδονται ως μεταχρονολογημένο σκιώδες τεκμήριο από άλλο ηχόχρονο, μέσα από τους εξωτερικούς τοίχους της Ταινιοθήκης.
  
  Phantom Orbits του Peter Burr (βίντεο, σε εξέλιξη, 2017)
  Μια σειρά από ψηφιακά σκετσάκια όπου τα σώματα των φαντασμάτων διαχέονται στο σκοτάδι και τα πνεύματα διασκορπίζονται προς όλες τις κατευθύνσεις.

HALLUCINATIONS #12: Η ΣΥΓΧΥΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Από τις αρχαιοελληνικές λέξεις «ὄνειρος» (όνειρο) και «φρήν» (μυαλό) προκύπτει ένα ερώτημα: τι είναι το μέλλον, αν όχι το όνειρο του χρόνου; Είναι το μέλλον μια αποστολή που έχει γραφτεί στο DNA μας (BEKOLO); Είναι μια νόσος που ονομάζεται ατυχία, είναι μια μεθοριακή πόλη με σφαλισμένη πύλη προς το παρελθόν, είναι μια συγχυτική κατάσταση; Είναι το μέλλον μια αέναη προβολή, μια πλάνη από πίξελ, ένα όραμα του τότε-τώρα-προσεχώς εις τριπλούν (TAKASHI); Στην κατάστασή μας της διαρκούς αϋπνίας και/ή της τοξικομανίας, το κλειδί για το μέλλον είναι να χαθούμε στο παρόν (OTTINGER / BALSOM).

• 5-8 μ.μ. Αίθουσα 1
  Time / Travel: Ulrike Ottinger και Erika Balsom (50’, ομιλία)
  Μια συζήτηση για τη χρονικότητα, την τοπογραφία και την τηλεμεταφορά (;) ανάμεσα σε μια αξιοσέβαστη, αξιόλογη και παραβατική σκηνοθέτρια «ντοκιμαντέρ» και μια πραγματικά εμπνευσμένη μελετήτρια του κινηματογράφου.
  
  Naked Reality του Jean-Pierre Bekolo (65’, DCP, 2016)
  Μια ταινία αφροφουτουρισμού/επιστημονικής φαντασίας που διαδραματίζεται σε 150 χρόνια στο μέλλον, οπότε το ανθρώπινο γένος μαστίζεται από έναν τρομερό ιό και η πραγματικότητα είναι μια φιλοσοφική έννοια.
  
  Endless Cinema του Makino Takashi (45’, περφόρμανς με πολλούς προτζέκτορες, 2017)
  Μια περφόρμανς ήχου και βίντεο που χρησιμοποιεί την πολυδιάστατη δομή του ονείρου για να αξιοποιήσει τη δυνατότητα του σινεμά για απεριόριστη ελευθερία και απόλυτη φαντασία.

HALLUCINATIONS #13: ΦΑΝΤΟΣΜΙΑ

Από την οσμή ροδέλαιου σε μια προβολή επικαίρων το 1906 στην Πενσιλβάνια ως το σύστημα δημιουργίας οσμών σε κινηματογράφο του Μπροντγουέι το 1933, μέχρι τις ιδέες για αρώματα που είχε ο Walt Disney για την ταινία του Φαντασία και το Smell-O-Rama της εταιρείας General Electric το 1955, το ζήτημα των οσμών στο σινεμά δεν έχει βρει ακόμη τη λύση του. Βεβαίως, την αναζητούμε σε λάθος μέρος, αφού η απάντηση τόσο καιρό βρίσκεται σε πολύ προφανές σημείο. Αν κοιτάξουμε πολύ πιο έντονα, θα δούμε την οσμή να πάλλεται στην εικόνα (HIRSCH) – αρκεί να γυρίσουμε προς τη Νέα Υόρκη, να κλειδώσουμε το βλέμμα στην Καλκούτα (LAPORE). Να πάρουμε βαθιά ανάσα καθώς παρακολουθούμε τον Jack Smith και τον Λατίνο εραστή του με δερμάτινο τζάκετ (JACOBS) – να νιώσουμε τη σκόνη να μπαίνει στη μύτη μας, τα σκουπίδια της πόλης να μαζεύονται γύρω μας. Τους σωρούς από χαρτιά να σαπίζουν, τα μέταλλα να σκουριάζουν. Να εισπνεύσουμε βαθιά όλες αυτές τις οσμές φαντάσματα και να τις αφήσουμε να ζήσουν αιώνια.

• 5-8 μ.μ. Αίθουσα 2
  Two Wrenching Departures του Ken Jacobs (90’, βίντεο, 2006)
  Εκστατικό κινηματογραφικό εγκώμιο στους Jack Smith και Bob Fleischner, που ανασύρθηκε από τα αρχεία της Νέας Υόρκης και τα βάθη του χρόνου.
  
  “In Calcutta: Modernity and its Contradictions” πρόγραμμα σε επιμέλεια του Shanay Jhaveri, όπου παρουσιάζονται τα Calcutta: A Doomed City του Films Division (1970), Calcutta Unedited του M.F. Husain (1972), Kolkata του Mark Lapore (2005) και La Noche Bengali της Narcisa Hirsch (1980) (90’, προβολή και συζήτηση, 16 mm και βίντεο)
  Η Καλκούτα, άλλοτε πρωτεύουσα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, σήμερα είναι μια πόλη στο μεταίχμιο της αποικιοκρατικής νεωτερικότητας και της παγκοσμιοποίησης. Αυτό το πρόγραμμα εντός ενός προγράμματος παρουσιάζει την πόλη σε μετάβαση από τέσσερα διαφορετικά οπτικά σημεία.

HALLUCINATIONS #14: ΣΥΝΔΡΟΜΟ CHARLES BONNET

Η αργή και σταθερή συρρίκνωση του οπτικού μας πεδίου καταλήγει όχι σε απώλεια της όρασης, αλλά σε ριζική διεύρυνση της οπτικής. Βλέπουμε μια μικρή συνάθροιση, με φόντο τον επίπεδο λευκό ουρανό: ένα αγόρι με ριγέ παντελόνι, ένα γουρούνι που πασχίζει να ξεφύγει από το λουρί, μια γυναίκα που περπατά πάνω από τα κεφάλια του πλήθους κάνοντας χούλα χουπ. Ένας κλόουν πετάει μπάλες στον αέρα· ακολουθεί σαματάς και το πλήθος σκορπίζει βιαστικά (JACOBS). Παρατηρούμε τη σκηνή όταν είμαστε έξι ή είκοσι τεσσάρων ή ενενήντα έξι ετών, καθώς ο χρόνος παρεμβαίνει και η όρασή μας αδυνατίζει, η σκηνή ξαναζωντανεύει. Το φως είναι μνήμη που σιγοκαίει στο σκοτάδι.

• 9-11 μ.μ. Αίθουσα 1
  Tom, Tom the Piper’s Son του Ken Jacobs (111’, 16 mm, 1969)
  Θα σας πέσει το σαγόνι από την κατάπληξη καθώς θα παρακολουθείτε τη ζαλιστική επαναφωτογράφηση μιας ταινίας με μονή μπομπίνα Biograph του 1905, που μας οδηγεί στα βάθη αυτής της ανεξάντλητης αβύσσου που ονομάζεται κινηματογράφος.

HALLUCINATIONS #15: ΑΝΩΜΑΛΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ

Όπου το ασυνήθιστο υποκειμενικό συμβάν είναι κάτι που βιώνεται συλλογικά. Ως ο νέος βιώνων (το άτομο που βιώνει την εμπειρία), μαθαίνουμε να μιλάμε με μια φωνή, να σκεφτόμαστε με ένα μυαλό (HILL). Η σκέψη κυκλοφορεί: η εξωαισθητηριακή αντίληψη είναι γεγονός (αλλιώς πώς θα επικοινωνούσαμε;). Και κάτι άλλο: δεν πρόκειται για folie à plusieurs (συλλογική παράκρουση) αλλά για συλλογική συνείδηση, αναγνώριση ότι ο εαυτός εμπεριέχει τη Γη και τον Ουρανό και το Επέκεινα (BURR), ότι νοήμονα πλάσματα βρίσκονται ανάμεσά μας εδώ και καιρό (KIWANGA), ότι όταν καταλαμβανόμαστε από πνεύματα μας κυριεύουν οράματα και σπανίως νόσοι. Μέσα από βαριά ομίχλη θορύβου και ακτίνων λέιζερ (MSHR) αποκαλύπτεται η απόλυτη αλήθεια: ο ήχος είναι χρώμα! Η συναισθησία υπάρχει!

• 9-11 μ.μ. Θερινός
  Breathe With Cube της Lyra Hill (15’, περφόρμανς, 2017)
  Μια τρισδιάστατη οπτική ψευδαίσθηση 16 mm και ζωντανή κωμωδία, διαμορφωμένη για να προετοιμάσει το κοινό για το ψυχικό ταξίδι στο Black Box (με μετάφραση στα ελληνικά).
  
  Alone With the Moon του Peter Burr (14’, βίντεο, 2012)
  Είσαι σε ένα ψηφιακό τρένο και είσαι σε ένα ψηφιακό πηγάδι και καθώς ανοιγοκλείνεις τα μάτια είσαι κάτω από ένα ψηφιακό φεγγάρι, και αρχίζεις να μαθαίνεις όχι πώς νιώθεις όταν κοιτάς (όπως ζωγράφισε η Bridget Riley) αλλά πώς φαίνεσαι όταν νιώθεις.
  
  Afrogalactica της Kapwani Kiwanga (45’, διάλεξη / περφόρμανς, 2017)
  Μια πολυτάλαντη καλλιτέχνις αναλαμβάνει τον ρόλο μιας φανταστικής ανθρωπολόγου που χρησιμοποιεί τον αφροφουτουρισμό ως εργαλείο για να εξετάσει το παρελθόν από αμιγώς αφρικανική οπτική.
  
  MSHR από τους MSHR (30’, περφόρμανς, 2017)
  Το φως μεταμορφώνεται σε ηχοκύματα μέσα από ένα χάος με σύμβολα χαραγμένα με λέιζερ, έντονη ομίχλη, αναλογικά σινθεσάιζερ, οπτικούς αισθητήρες, πράσινα λέιζερ, ηλεκτρικές λυχνίες, μικρόφωνα και κοχύλια.
  
  It All Depends (On You) της Lyra Hill (10’, περφόρμανς, 2017)
  Η δεύτερη σε μια σειρά από παρεμβάσεις για συγκεκριμένο χώρο και κοινό, με σκοπό να δημιουργηθεί και/ή να εκτονωθεί ένταση με την άμεση σωματική παρέμβαση.

HALLUCINATIONS #16: ΨΕΥΔΗΣ ΑΦΥΠΝΙΣΗ

Το σκοτάδι το διαδέχεται το φως καθώς οι σκιές απλώνονται πέρα από τους τοίχους. Το πυρετώδες όνειρο, τα νυχτερινά οράματα – η νυχτιά ήταν γεμάτη από το ταξίδι στον χωροχρόνο, με τον έκθαμβο κόσμο μας σε διαρκή μετασχηματισμό και αλλαγή. Οι μορφές αλλάζουν και τα φύλα μεταλλάσσονται. Μια γενειοφόρος κυρία μάς παίρνει από το χέρι· περνάμε μαζί τις πύλες της Πόλης των Φρικιών. Ξυπνάμε απότομα, τρίβουμε τα μάτια μας και τεντωνόμαστε νωχελικά απλώνοντας τα χέρια πίσω από το κεφάλι. Γυρνάμε και αντικρίζουμε τους νάνους, τα σιαμαία δίδυμα, τους ερμαφρόδιτους, τον εαυτό μας. Μια γενειοφόρος κυρία μάς παίρνει από το χέρι· περνάμε μαζί τις πύλες της Πόλης των Φρικιών (OTTINGER). Η αυλαία πέφτει.

• 11 μ.μ.-1 π.μ. Θερινός
  Freak Orlando της Ulrike Ottinger (120’, 35 mm, 1981)
  Το πρόγραμμα HALLUCINATIONS κλείνει με τον μαγευτικό απόγονο του έργου Ορλάντο της Virginia Woolf και της ταινίας Freaks (1932) του Tod Browning. Η ταινία (όπως λέει η ίδια η Ottinger) είναι «η ιστορία του κόσμου από τις απαρχές έως τις μέρες μας, με όλα τα λάθη, την ανικανότητα, τη δίψα για εξουσία, τον φόβο, την τρέλα, τη σκληρότητα και την κοινοτοπία».

Peter Burr, Mark Fingerhut, και Forma, Descent (Κάθοδος, 2017), εφαρμογή ηλεκτρονικού υπολογιστή
Ένας viral στοχασμός για μια από τις πιο μαύρες στιγμές της ανθρωπότητας. Με τη μορφή εφαρμογής για επιτραπέζιο ηλεκτρονικό υπολογιστή, το πρόγραμμα descent.exe δίνει στον χρήστη μια σύντομη οπτική ενός κόσμου που καταβαραθρώνεται στο σκότος – μια ανελέητη μάστιγα πλήρως αδιάφορη για τους αγώνες του χρήστη.
DOWNLOAD DESCENT.EXE (μόνο για PC)

Ο Leo Abrahams σπούδασε σύνθεση στο RAM πριν ξεκινήσει μια πολυδιάστατη καριέρα ως παραγωγός, κιθαρίστας και συνθέτης, συνεργαζόμενος στενά με καλλιτέχνες όπως ο Brian Eno, ο Jon Hopkins και η Marianne Faithful.

Η Sophia Brous είναι δημιουργικότατη μουσικός και πολυπράγμων περφόρμερ με έδρα τη Νέα Υόρκη και τη Μελβούρνη. Συνεργάζεται με καλλιτέχνες και συγκροτήματα διεθνώς σε νέα και εξαρχής επινοημένα έργα. Είναι μόνιμη συνεργάτρια στο National Sawdust New York, ενώ έχει ιδρύσει και επιμελείται το Supersense: Festival of the Ecstatic.

Ο Oliver Coates είναι τσελίστας, συνθέτης και παραγωγός με έδρα το Λονδίνο. Στις πρόσφατες δουλειές του περιλαμβάνονται ένας σόλο δίσκος χορευτικής μουσικής, με τίτλο Upstepping, από την εταιρεία PRAH Recordings, ο δίσκος Remain Calm, σε συνεργασία με τη Mica Levi από την εταιρεία Slip, και ένα ωριαίο έργο για κουαρτέτο εγχόρδων με τίτλο Shorelines, που έκανε πρεμιέρα στο Operadagen Rotterdam.

Η Basma Alsharif είναι καλλιτέχνις/κινηματογραφίστρια παλαιστινιακής καταγωγής, η οποία γεννήθηκε στο Κουβέιτ και μεγάλωσε μεταξύ Γαλλίας και ΗΠΑ. Εργάζεται στο πεδίο όπου το σινεμά συναντά την εγκατάσταση και επικεντρώνεται στην ανθρώπινη κατάσταση σε σχέση με τα μεταβαλλόμενα γεωπολιτικά τοπία και φυσικά περιβάλλοντα. Η δουλειά της έχει εκτεθεί σε μεγάλες εκθέσεις όπως οι Whitney Biennial, les Rencontres d’Arles, les Module στο Palais de Tokyo, Here and Elsewhere στο New Museum, Al Riwaq Biennial στην Παλαιστίνη, The Berlin Documentary Forum, Sharjah Biennial και Manifesta 8. Έλαβε το βραβείο κριτών στη Sharjah Biennial 9 και την υποτροφία Marcelino Botin Visual Arts. Η Basma τώρα ζει στο Λος Άντζελες.

Η Erika Balsom είναι λέκτορας Κινηματογραφικών και Κλασικών Σπουδών στο King’s College του Λονδίνου. Είναι τακτική συνεργάτρια του Artforum και έχει γράψει το βιβλίο Exhibiting Cinema in Contemporary Art και μια μονογραφία για τη διανομή και τη διακίνηση ταινιών από καλλιτέχνες, που θα κυκλοφορήσει από τον οίκο Columbia University Press. Δουλειά της έχει δημοσιευτεί σε πολλούς καταλόγους εκθέσεων, βιβλία και επιθεωρήσεις όπως τα Screen, Cinema Journal και Afterall. Κατέχει διδακτορικό τίτλο στον Σύγχρονο Πολιτισμό και Μέσα Ενημέρωσης από το Brown University και ήταν μεταδιδακτορική υπότροφος της έδρας Mellon στο University of California, Berkeley.

Ο Jean-Pierre Obama Bekolo, που γεννήθηκε στο Καμερούν, είναι ένας από τους πιο τολμηρούς σκηνοθέτες της Δυτικής Αφρικής. Ο Bekolo δημιουργεί μια γέφυρα ανάμεσα στην παλιά φρουρά, τους πρωτοπόρους του (δυτικο)αφρικανικού σινεμά –Ousmane Sembène, Djibril-Diop Mambety, Safi Faye (όλοι από τη Σενεγάλη) και Souleymane Cissé (Μάλι)–, και τη νέα γενιά ταλαντούχων κινηματογραφιστών – τους Abderrahmane Sissako (Μάλι), Moussa Touré (Σενεγάλη) και Mahamat Haroun Saleh (Τσαντ), μεταξύ άλλων. Η ευφάνταστη δουλειά του επικρίνει τόσο τη δικτατορία στην πατρίδα του όσο και τις δυτικές συμβάσεις του κινηματογράφου, προσφέροντας μια φρέσκια οπτική της Αφρικής, του κινηματογράφου, και ειδικά του αφρικανικού κινηματογράφου.

Ο Andrew Berardini είναι Αμερικανός συγγραφέας γνωστός για το έργο του ως εικαστικού κριτικού και επιμελητή στο Λος Άντζελες. Έχει δημοσιεύσει άρθρα και δοκίμια σε έντυπα όπως τα frieze, Mousse, Fillip, Artforum, ArtReview, Art-Agenda, Paper Monument, Art in America, Public Fiction, Rolling Stone (Ιταλίας) και LA Weekly. Παλαιότερα ήταν βοηθός επιμελητής στον εκδοτικό οίκο Semiotext(e) και τώρα είναι συντάκτης με έδρα το Λος Άντζελες για το Mousse, αρχισυντάκτης του Artslant, συνεργάτης των Momus και Art-Agenda και συνιδρυτής του Art Book Review. Ο Andrew έγραψε πρόσφατα το βιβλίο Danh Vo: Relics (Mousse, 2015) και τώρα τελειώνει άλλο ένα βιβλίο με θέμα το χρώμα. Είναι ο πατέρας της Stella.

Ο Peter Burr είναι καλλιτέχνης από το Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, ο οποίος ειδικεύεται στο animation και στις εγκαταστάσεις. Η πρόσφατη εργογραφία του εξερευνά την έννοια του αενάως μεταλλασσόμενου λαβυρίνθου και επεκτείνεται σε video game χάρη στην υποστήριξη των Creative Capital και Sundance. Παλαιότερα χρησιμοποιούσε το ψευδώνυμο Hooliganship και το 2006 ίδρυσε την εταιρεία βίντεο Cartune Xprez, με την οποία έκανε την παραγωγή για ζωντανές πολυμεσικές εκθέσεις προβάλλοντας καλλιτέχνες που δούλευαν στο πειραματικό animation.

The Callas ονομάζεται το καλλιτεχνικό εργοστάσιο που παράγει έργα τέχνης, μουσική, ταινίες, περιοδικά, εκδηλώσεις και δρώμενα τέχνης, από τους αδερφούς Λάκη και Άρη Ιωνά. Έχουν κάνει λάιβ σε εκκλησίες, σε γκαλερί, σε διαμερίσματα, σε μουσεία, σε πλοία, σε βουνά, σε τουαλέτες και σε χώρους και φεστιβάλ όπως τα Liverpool Psyche Festival (Λίβερπουλ, ΗΒ), The Great Escape Festival (Μπράιτον, ΗΒ), Indigenes Festival (Γαλλία), Reeperbahn Festival (Αμβούργο, Γερμανία) και με συγκροτήματα/καλλιτέχνες όπως οι Thurston Moore, Lee Ranaldo, The Brian Jonestown Massacre, Ty Segall και Grinderman. Τα τελευταία δέκα χρόνια έχουν εκδώσει αρκετά περιοδικά για την αθηναϊκή underground σκηνή της μουσικής/της τέχνης/του κινηματογράφου, όπως τα Velvet και Lust, και το στούντιό τους είναι ένας από τους πλέον δραστήριους χώρους πολιτισμού στην Αθήνα.

Η Ximena Cuevas είναι παγκοσμίως γνωστή Μεξικανή καλλιτέχνις που ασχολείται με το βίντεο και την περφόρμανς. Τα πειραματικά έργα της πραγματεύονται με λεπτή ειρωνεία και πνευματώδη τρόπο θέματα όπως η σεξουαλικότητα, η καθημερινή ζωή, η ετεροκανονικότητα, η ομορφιά, η ποπ κουλτούρα και αυτό που η ίδια περιγράφει ως «μισοψέματα» του συλλογικού φαντασιακού στο Μεξικό. Το 2011 εργάστηκε στο Γκερέρο για ένα πρότζεκτ με θέμα τη διάσωση της θαλάσσιας χελώνας. Τα βίντεο και οι ταινίες της έχουν προβληθεί διεθνώς σε χώρους όπως τα Sundance, Berlinale, Guggenheim (στη Νέα Υόρκη και στο Μπιλμπάο) και το περιοδεύον Mexperimental Cinema.

Οι βιντεοεγκαταστάσεις και οι προβολές του Alexandre Estrela ορίζουν την εικόνα ως οντότητα που δεν μπορεί να υποβαθμιστεί περιοριζόμενη στο πεδίο της απεικόνισης, αλλά τονίζουν τις δυνάμει υλικές και σωματικές επιπτώσεις. Ο Estrela προβληματίζεται διαρκώς για τα στοιχεία που συνιστούν τη διαδικασία της όρασης και την ενδεχόμενη διαίρεσης της οπτικής σε άλλες εύλογες διαστάσεις. Μερικές από τις πιο σημαντικές ατομικές εκθέσεις του είναι οι εξής: Roda Lume, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Αμβέρσα, Βέλγιο (2016)· Cápsulas de silencio, Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofía, Μαδρίτη (2015)· Um homem entre quarto paredes, Pinacoteca do Estado de Sao Paulo, Σάο Πάολο (2013)· The Sunspot Circle, The Flat Time House, Λονδίνο (2013), μεταξύ άλλων. Από το 2007 ο Alexandre Estrela διευθύνει το Oporto, ένα πρόγραμμα εκθέσεων και δρώμενων στη Λισαβόνα, όπου τώρα ζει και εργάζεται.

Η δυναμική και πολυκύμαντη καλλιτεχνική πρακτική της Lyra Hill περιλαμβάνει ταινίες 16 mm, εναλλακτικά κόμικς, περφόρμανς διάφορων ειδών και ραδιοφωνικές παραγωγές. Έχει ιδρύσει και οργανώσει τα Brain Frame (2011-2014), Magic Chats (2015) και Nothing Up My Sleeve (2016) και κατά καιρούς ασχολείται με τη διδασκαλία, την παρουσίαση εκδηλώσεων, τις τελετουργίες, τις δημοπρασίες, τις προβολές, τα αρχεία και την εκμάθηση πολεμικών τεχνών. Ζει στο Λος Άντζελες με τον σύντροφό της, Tyson Thurston.

Ο Ken Jacobs είναι σημαντική μορφή στην ιστορία του αμερικανικού αβανγκάρντ κινηματογράφου. Πρωτοπόρος στον κινηματογραφικό και πλέον ψηφιακό πειραματισμό ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1950, εξερευνά τη μηχανική της κινούμενης εικόνας και την ίδια την πράξη της παρακολούθησης μιας προβολής. Ο Jacobs μελετά την κινηματογραφική εμπειρία στην ολότητά της, από την παραγωγή έως την προβολή. Είτε αναλαμβάνει να ταξιδέψει ως αρχαιοδίφης στην απαρχή του σινεμά είτε εξερευνά τα διάκενα των νέων ψηφιακών τεχνολογιών, με το έργο του προκαλεί και αντλεί δύναμη από τα μυστήρια της φύσης της ανθρώπινης όρασης.

Ο Shanay Jhaveri, βοηθός επιμέλειας στο τμήμα Τέχνης της Νότιας Ασίας στο ΜΕΤ, αποφοίτησε από το Brown University και κατέχει διδακτορικό τίτλο από το Royal College of Art. Στις πρόσφατες εκθέσεις του περιλαμβάνονται το Companionable Silences (2013) στο Palais de Tokyo και κινηματογραφικά προγράμματα για τα Dhaka Art Summit, LUX/ICA Biennial of Moving Images και Tate Modern. Στα βιβλία του περιλαμβάνονται τα Western Artists and India: Creative Inspirations in Art and Design, Outsider Films on India: 1950–1990 και Chandigarh is in India. Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί σε πολλές επιθεωρήσεις τέχνης, ενώ συνεργάζεται ως αρθρογράφος και με το Frieze Magazine. Ο Jhaveri είναι επίτροπος του μη κερδοσκοπικού δημόσιου χώρου Mumbai Art Room.

Η Karrabing Film Collective, που ξεκίνησε το 2008, την επαύριο της επίθεσης που εξαπέλυσε το κράτος της Αυστραλίας εναντίον των αυτόχθονων κοινωνιών και της γης τους, είναι μια οργάνωση βάσης των αυτοχθόνων για την τέχνη και τον κινηματογράφο που χρησιμοποιεί την αισθητική πρακτική ως μέσο αυτοοργάνωσης και κοινωνικής ανάλυσης. Η κολεκτίβα έχει περίπου τριάντα μέλη, τα περισσότερα από τα οποία ζουν σε αγροτική κοινότητα αυτοχθόνων στη Βόρεια Επικράτεια με ελάχιστο έως μηδενικό εισόδημα. Οι ταινίες και τα έργα τέχνης εκπροσωπούν τη ζωή τους, δημιουργούν δεσμούς με τη γη τους και παρεμβαίνουν στην παγκόσμια εικόνα του αυτόχθονα. Το μέσο τους είναι μια μορφή επιβίωσης – άρνηση να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους και ένας τρόπος μελέτης των σύγχρονων κοινωνικών συνθηκών που προκύπτουν από την ανισότητα.

Η Kapwani Kiwanga σπούδασε ανθρωπολογία και συγκριτική θρησκειολογία στο McGill University του Μόντρεαλ προτού γίνει δεκτή στο École Nationale Supérieure des Beaux-Arts de Paris, όπου συμμετείχε στο πρόγραμμα La Seine. Η Kiwanga συνέχισε στο Fresnoy, Studio National d’Art Contemporain μεταξύ 2007 και 2009. Έκανε ατομικές εκθέσεις στα Esker Foundation του Κάλγκαρι, CLARK, Centre d’art et de diffusion του Μόντρεαλ (2018), Ar/ge kunst, Kunstverein di Bolzano, Goodman Gallery του Γιοχάνεσμπουργκ, Power Plant του Τορόντο, Stiftelsen 3,14 στο Μπέργκεν της Νορβηγίας, Viafarina του Μιλάνου, South London Gallery (2015) και Jeu de Paume (2014).

Οι Lucky Dragons, μια συνεργασία σε εξέλιξη μεταξύ των καλλιτεχνών Sarah Rara και Luke Fischbeck από το Λος Άντζελες, εξερευνούν μορφές συμμετοχής, αντίδρασης, αντίληψης και προσήλωσης μέσω περφόρμανς και δημόσιας τέχνης, εργαζόμενοι σταθερά για την καλύτερη κατανόηση των σύγχρονων οικολογιών μέσα από εργαστήρια, εκδόσεις και ηχογραφήσεις.

MSHR ονομάζεται η κολεκτίβα τέχνης των Birch Cooper και Brenna Murphy. Οι δύο συνεργάτες οικοδομούν και εξερευνούν συστήματα για να αποκαλύψουν μονοπάτια αισθητηριακών εμπειριών που οδηγούν στην έκσταση. Κινούνται στο μεταίχμιο της ψηφιακής γλυπτικής, των αναλογικών δικτύων και της τελετουργικής περφόρμανς. Τα υλικά πρότζεκτ τους έχουν ως επίκεντρο αναλογικά συστήματα ανάδρασης φωτός-ήχου, που δημιουργούνται από μακρο-συνδέσεις των γλυπτικών τους σινθεσάιζερ. Στο ψηφιακό κομμάτι δημιουργούν πορτρέτα μέσω υπολογιστή πολυδιάστατων πλασμάτων και ψυχεδελικών τόπων. Με αυτούς τους υλικούς και ψηφιακούς στόχους συνδέονται βαθιά μεταξύ τους, συνθέτοντας ένα υπερ-σχήμα που καλύπτει και τους δύο.

Οι ταινίες της Ulrike Ottinger διακρίνονται για τη γοητεία που τους ασκεί ένας τόπος και την τοπογραφική περιέργεια που οδηγεί τη φιλαποδημία σε επικράτειες φανταστικές και πραγματικές, από το απίθανα φασματικό Βερολίνο στο πρώιμο έργο Freak Orlando και τη νοσταλγία που περιβάλλει το βιεννέζικο πάρκο Prater έως τις αχανείς στέπες της Κεντρικής Ασίας στην ταινία Taiga και τις πολύβουες αίθουσες εκδηλώσεων στη σημερινή Σεούλ του έργου The Korean Wedding Chest. Η μυθοπλασία της Ottinger αποκαλύπτεται σε καλειδοσκοπικές ταινίες με μια καρναβαλική οπτική του κόσμου, όπου προκύπτουν απρόβλεπτες συναντήσεις με ένα ετερόκλητο καστ από «φρικιά» αουτσάιντερ – εραστές, πειρατές, κουρσάροι, απατεώνες και οι αντίπαλοί τους. Τα ντοκιμαντέρ της, απεναντίας, επικεντρώνονται με οξυδέρκεια στην καθημερινότητα των κοινών θνητών, αλλά δεν είναι λιγότερο πολύχρωμα και εντυπωσιακά καθώς εξερευνούν με πνευματώδη τρόπο την εύθυμη και ποιητική τομή του παραδοσιακού και του σύγχρονου.

O Ben Russell είναι media artist και επιμελητής. Εργάζεται στο σημείο όπου συναντιούνται η ψυχεδέλεια, η φαινομενολογία, η περφόρμανς και η εθνογραφία. Οι ταινίες, οι εγκαταστάσεις και οι παρεμβάσεις του βρίσκονται σε άμεσο διάλογο με την ιστορία του κινηματογράφου, ως μια έρευνα με χρονολογικό χαρακτήρα για τα trance φαινόμενα, απηχώντας την έρευνα του Jean Rouch και της Maya Deren, μεταξύ άλλων. Συμμετέχει με έργα του στην documenta 14.

Ο Makino, με έδρα τη Γιοκοχάμα, είναι ένας από τους πιο δραστήριους Ιάπωνες αβανγκάρντ κινηματογραφιστές / καλλιτέχνες των ημερών μας. Έχει γυρίσει περισσότερες από τριάντα τρεις ταινίες μικρού μήκους, ενώ ασχολείται επίσης με τις εγκαταστάσεις, το κολάζ και τις ηχογραφήσεις από το 1997. Τα έργα του προβάλλονται διεθνώς σε κινηματογραφικά φεστιβάλ, μουσεία τέχνης και γκαλερί.