Peter Burr, Pattern Language, 2016, ΗΠΑ, video still
HALLUCINATION #1: ΕΝΑ ΔΙΑΡΚΕΣ ΠΑΡΟΝ
Ένας χρόνος χωρίς διάρκεια, ένα δρώμενο στο εδώ και τώρα. Δεν υπάρχει παρελθόν και μέλλον – είσαι χέρια που κάνουν αυτά τα σημάδια (TAKASHI), είσαι αυτιά που ακούνε αυτόν τον ήχο (LUCKY DRAGONS), είσαι μάτια που βλέπουν αυτό το δυνατό φως που αναβοσβήνει (BURR). Είσαι εδώ και οι λέξεις δεν αρκούν· στόμα σε σχήματα, κίνηση σε ηχώ, σώμα σε περιστροφή. Ο χρόνος είναι ένα διαρκές παρόν.
- 5-7 μ.μ. Φουαγέ
Εργαστήριο χειροποίητου 3D Οργανικού Θορύβου με τον Makino Takashi
Χρησιμοποιώντας φιλμ 16 mm, βαφή σε σπρέι και αιχμηρά εργαλεία, το εργαστήριο επικεντρώνεται στην παραγωγή τρισδιάστατων εικόνων και χαοτικού ήχου μέσω αναλογικών τεχνικών και του φαινομένου Pulfrich.
- 5-12 μ.μ. Φουαγέ
MOS από τους Lucky Dragons (ηχητική εγκατάσταση, σε εξέλιξη, 2017)
Σάουντρακ, προφορικές εισαγωγές, κουβεντολόι κοινού και τρελοί ήχοι συλλέγονται, ερμηνεύονται και μεταδίδονται ως μεταχρονολογημένο σκιώδες τεκμήριο από άλλο ηχόχρονο, μέσα από τους εξωτερικούς τοίχους της Ταινιοθήκης.
Simulated Mortar Array από τους MSHR (βίντεο, σε εξέλιξη, 2017)
Συλλογή σιωπηλών βίντεο με έργα των Birch Cooper και Brenna Murphy που χρησιμοποιούν λούπες τύπου positive feedback για την επίτευξη ψηφιακά υποβοηθούμενης διαλογιστικής συνείδησης.
- 5-12 μ.μ. Εκθεσιακός χώρος
Pattern Language του Peter Burr (εγκατάσταση με τετρακάναλο βίντεο, 2016)
Καθηλωτικοί και υπνωτικοί αλγόριθμοι σε πολλαπλές οθόνες δημιουργούν έναν αενάως μεταλλασσόμενο πιξελαρισμένο λαβύρινθο εμπνευσμένο από την ομώνυμη συστημική έρευνα του αρχιτέκτονα Christopher Alexander.
Apichatpong Weerasethakul, Tropical Malady, 2005, Ταϊλάνδη, film still
HALLUCINATION #2: ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ
Μια ανώμαλη, οιονεί αντιληπτική εμπειρία που εμφανίζεται σαν όνειρο. Αυτός που δεν ονειρεύεται είναι ξύπνιος, με πλήρη συνείδηση καθώς ο κόσμος συγκεντρώνεται ολόγυρα: μάτια ορθάνοιχτα, προσπαθεί να δει. Μέσα από την ομίχλη αναδύεται μια οπτασία: ένα φάντασμα, ένας εραστής, μια τίγρη (WEERASETHAKUL), ένα σινεμά με διπλό όνομα. Πριν από το σινεμά υπήρχε ο μαγικός φανός: ένας διάβολος που προβάλλεται πάνω σε ένα σύννεφο (JACOBS).
- 5-8 μ.μ. Αίθουσα 1
Tropical Malady του Apichatpong Weerasethakul (118’, 35 mm, 2005)
Κάπου στις ζούγκλες της Ταϊλάνδης, αυτό το εκπληκτικά όμορφο ρομάντζο μεσκαλίνης κινείται απρόσκοπτα ανάμεσα στην ερωτική ιστορία δύο αντρών και στο λαϊκό παραμύθι με τον χαμαιλεοντικό σαμάνο που αλλάζει μορφές.
Doppelgängig της Basma Alsharif (45’, περφόρμανς, 2014)
Η ιστορία με τίτλο Doppelgängig είναι μια αφήγηση σε κινηματογραφικό χώρο. Είναι μια πρόσκληση σε ένα πείραμα εθελοντικής συλλογικής μνήμης που συνδυάζει την κατοχή της Παλαιστίνης, το αφηγηματικό σινεμά και τη δυνατότητα της Ουτοπίας.
Ulrike Ottinger, Chamisso’s Shadow, 2016, Γερμανία, film still
HALLUCINATION #3: ΜΙΚΡΟΨΙΑ
Για να διασχίσει κανείς την υφήλιο πρέπει πρώτα να οραματιστεί έναν κόσμο πολύ μικρότερο απ’ ό,τι είναι. Η ακτή είναι κάτι που χωράει κάτω από τον δείκτη· η οροσειρά είναι ένα σχήμα που διασχίζεται με ένα βήμα. Η απεραντοσύνη του ωκεανού είναι ένα αδιόρατο σημείο στον χάρτη όπου η απόσταση μετριέται σε μέρες, εβδομάδες και χρόνια, και το τεράστιο μέγεθός του συρρικνώνεται σε οριζόντια κίνηση μέσα από το θαλασσοψεκασμένο φινιστρίνι. Το τρίμηνο ταξίδι είναι μια ταινία δώδεκα ωρών, ένας κόσμος σε μικρογραφία (OTTINGER).
- 5-8.30 μ.μ. Αίθουσα 2
Chamisso’s Shadow, Chapter One: Alaska and Aleutian Islands της Ulrike Ottinger (193’, BluRay, 2016)
Ακολουθώντας τα ίχνη του Γερμανού βοτανολόγου Adelbert von Chamisso στη ρωσική του αποστολή τον 19ο αιώνα, το πρώτο μέρος του μετα-οδοιπορικού δώδεκα ωρών βρίσκει την εβδομηνταπεντάχρονη Ulrike Ottinger να εξερευνά το παρελθόν μέσω του παρόντος στις παγωμένες εκτάσεις της βορειοδυτικής ακτής της Βόρειας Αμερικής.
- 9-12 μ.μ. Αίθουσα 1
Chamisso’s Shadow, Chapter Two/ Part One: Chukotka της Ulrike Ottinger (192’, DCP, 2016)
Η Ottinger βρίσκεται στο δριμύ ψύχος της Τσουκότκα, βόρεια και από τον Αρκτικό Κύκλο, όπου εκτρέφει σκυλιά, αποξηραίνει ψάρια, ετοιμάζει κρέας από φώκια και επικεντρώνεται στην ιερότητα των υδάτων.
Ximena Cuevas, Devil in the Flesh, 1998, Μεξικό, film still
HALLUCINATION #4: ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΙΑ / ΠΑΡΑΚΟΥΣΙΑ
Όταν κλείνεις σφιχτά τα μάτια, επιτρέπεις στις άλλες αισθήσεις σου να προχωρήσουν (HILL). Το δέρμα σου σε τρώει, τσούζει, τσιμπάει, μουδιάζει. Δακρύζεις χωρίς προφανή λόγο· τα χείλη σου καίνε και η γλώσσα σου πρήζεται. Τα χέρια σου κουνιούνται, τα πόδια αρχίζουν να τρέχουν, και καθώς το όνομά σου αντηχεί στον μακρύ διάδρομο με το πράσινο φως, ο T.S. Eliot σου μιλάει από τον τάφο: «Ο εαυτός σου είναι η κόλαση. Δεν μπορείς να ξεφύγεις και δεν έχεις να καταφύγεις πουθενά». Βυθίζεσαι σε αυτές τις λέξεις, μπαίνεις μέσα στο τζάκι και ξανακαίγεσαι (CUEVAS). Α! Ανοίγεις τα μάτια και α! δεν έχεις κουνηθεί καθόλου, αλλά τώρα (πραγματικά!) κινείσαι. Ο άνεμος στα μαλλιά σου, το αλατόνερο στο δέρμα σου, το τραγούδι των πουλιών ολόγυρα (KARRABING). Η εικόνα είναι ήχος είναι συναίσθημα (LUCKY DRAGONS).
- 9-11 μ.μ. Θερινός
Breathe With Cube της Lyra Hill (15’, περφόρμανς, 2017)
Μια τρισδιάστατη οπτική ψευδαίσθηση 16 mm και ζωντανή κωμωδία, διαμορφωμένη για να προετοιμάσει το κοινό για το ψυχικό ταξίδι στο Black Box (με μετάφραση στα ελληνικά).
“No Escape”, πρόγραμμα έργων της Ximena Cuevas: Devil in the Flesh (1998), Parrot’s Saliva (1999), The Door (2000), Staying Alive (2001) και Kansas Avenue (1999) (TRT 18’, βίντεο)
Από τη Μεξικανή maestra του cinema mentira μια συλλογή ταινιών μικρού μήκους για τις χαρές και (κυρίως) τις φρίκες του να έχεις ένα σώμα.
When the Dogs Talked του Karrabing Film Collective (34’, DCP, 2014)
Ενώ η μουσική παίζει στα iPod τους, Αυστραλοί Αβορίγινες ακολουθούν τους γονείς τους σε ένα ταξίδι σε αγριότοπους και πέρα από το πέλαγος, αναπαριστώντας το ταξίδι του Σκύλου που Ονειρεύεται.
visionreport από τους Lucky Dragons (30’, περφόρμανς, 2017)
Το ντουέτο από το Λος Άντζελες που δημιουργεί σε πολλούς τομείς παίζει μια ακολουθία από συνθέσεις ακουστικών ψευδαισθήσεων που έχουν μεταγραφεί ως οπτικές αναφορές· η μετάφραση και η διερμηνεία γίνονται αμφίσημες, ταλαντεύονται μεταξύ ανθρώπινης παρατηρητικότητας και μηχανικής νοημοσύνης.
Makino Takashi, On Generation and Corruption, 2017, Ιαπωνία, film still
HALLUCINATION #5: ΥΠΝΑΓΩΓΙΑ
Το φως χάνεται στο σκοτάδι. Τα βλέφαρά μας κλείνουν, οι αισθήσεις μας χαλαρώνουν. Ο Αριστοτέλης γράφει για τα «αισθήματα που βιώνουμε όταν βυθιζόμαστε σε ύπνο» και σε αυτή την ημισυνειδητή κατάσταση επωφελούμαστε από το τρεμοπαίξιμο του φωτός πάνω στον τοίχο του σπηλαίου (TAKASHI). Ο χρόνος δίνει ανθρώπινη μορφή στην αφηρημένη έννοια και, καθώς βρυχάται ο Ζέφυρος, αρχίζουμε να ακούμε τις φωνασκίες. Μια μορφή προβάλλει από έναν τοίχο, μια μορφή μιλάει και μια σκιά απαντάει. Το σινεμά προκύπτει ως άνθρωπος (BEKOLO) – ένα όνειρο σε περιήγηση, σε αφύπνιση.
- 11 μ.μ.-1 π.μ. Θερινός
Aristotle's Plot του Jean-Pierre Bekolo (68’, 35 mm, 1996)*
Η ταινία Aristotle’s Plot, παραγγελία του BFI για τα εκατοντάχρονα του κινηματογράφου, είναι μια αλληγορία με έναν Αφρικανό γκάνγκστερ ονόματι Σινεμά και τη συμμορία του που αποτελείται από λάτρεις ταινιών δράσης του Χόλιγουντ: Βαν Νταμ, Σβαρτσενέγκερ και Μπρους Λι.
*Η προβολή πραγματοποιείται χάρη στη συμμετοχή των La Cinémathèque Afrique / Institut Français
On Generation and Corruption του Makino Takashi (26’, DCP, 2017)
Εμπνευσμένη από το ομώνυμο κείμενο του Αριστοτέλη (Περί γενέσεως και φθοράς), αυτή η ιαπωνική infinity loop προέκυψε από μια συζήτηση στην Αθήνα, με θέμα τη ζωή-ως-σινεμά-ως-πολιτισμό.
Ο Leo Abrahams σπούδασε σύνθεση στο RAM πριν ξεκινήσει μια πολυδιάστατη καριέρα ως παραγωγός, κιθαρίστας και συνθέτης, συνεργαζόμενος στενά με καλλιτέχνες όπως ο Brian Eno, ο Jon Hopkins και η Marianne Faithful.
Η Sophia Brous είναι δημιουργικότατη μουσικός και πολυπράγμων περφόρμερ με έδρα τη Νέα Υόρκη και τη Μελβούρνη. Συνεργάζεται με καλλιτέχνες και συγκροτήματα διεθνώς σε νέα και εξαρχής επινοημένα έργα. Είναι μόνιμη συνεργάτρια στο National Sawdust New York, ενώ έχει ιδρύσει και επιμελείται το Supersense: Festival of the Ecstatic.
Ο Oliver Coates είναι τσελίστας, συνθέτης και παραγωγός με έδρα το Λονδίνο. Στις πρόσφατες δουλειές του περιλαμβάνονται ένας σόλο δίσκος χορευτικής μουσικής, με τίτλο Upstepping, από την εταιρεία PRAH Recordings, ο δίσκος Remain Calm, σε συνεργασία με τη Mica Levi από την εταιρεία Slip, και ένα ωριαίο έργο για κουαρτέτο εγχόρδων με τίτλο Shorelines, που έκανε πρεμιέρα στο Operadagen Rotterdam.
Η Basma Alsharif είναι καλλιτέχνις/κινηματογραφίστρια παλαιστινιακής καταγωγής, η οποία γεννήθηκε στο Κουβέιτ και μεγάλωσε μεταξύ Γαλλίας και ΗΠΑ. Εργάζεται στο πεδίο όπου το σινεμά συναντά την εγκατάσταση και επικεντρώνεται στην ανθρώπινη κατάσταση σε σχέση με τα μεταβαλλόμενα γεωπολιτικά τοπία και φυσικά περιβάλλοντα. Η δουλειά της έχει εκτεθεί σε μεγάλες εκθέσεις όπως οι Whitney Biennial, les Rencontres d’Arles, les Module στο Palais de Tokyo, Here and Elsewhere στο New Museum, Al Riwaq Biennial στην Παλαιστίνη, The Berlin Documentary Forum, Sharjah Biennial και Manifesta 8. Έλαβε το βραβείο κριτών στη Sharjah Biennial 9 και την υποτροφία Marcelino Botin Visual Arts. Η Basma τώρα ζει στο Λος Άντζελες.
Η Erika Balsom είναι λέκτορας Κινηματογραφικών και Κλασικών Σπουδών στο King’s College του Λονδίνου. Είναι τακτική συνεργάτρια του Artforum και έχει γράψει το βιβλίο Exhibiting Cinema in Contemporary Art και μια μονογραφία για τη διανομή και τη διακίνηση ταινιών από καλλιτέχνες, που θα κυκλοφορήσει από τον οίκο Columbia University Press. Δουλειά της έχει δημοσιευτεί σε πολλούς καταλόγους εκθέσεων, βιβλία και επιθεωρήσεις όπως τα Screen, Cinema Journal και Afterall. Κατέχει διδακτορικό τίτλο στον Σύγχρονο Πολιτισμό και Μέσα Ενημέρωσης από το Brown University και ήταν μεταδιδακτορική υπότροφος της έδρας Mellon στο University of California, Berkeley.
Ο Jean-Pierre Obama Bekolo, που γεννήθηκε στο Καμερούν, είναι ένας από τους πιο τολμηρούς σκηνοθέτες της Δυτικής Αφρικής. Ο Bekolo δημιουργεί μια γέφυρα ανάμεσα στην παλιά φρουρά, τους πρωτοπόρους του (δυτικο)αφρικανικού σινεμά –Ousmane Sembène, Djibril-Diop Mambety, Safi Faye (όλοι από τη Σενεγάλη) και Souleymane Cissé (Μάλι)–, και τη νέα γενιά ταλαντούχων κινηματογραφιστών – τους Abderrahmane Sissako (Μάλι), Moussa Touré (Σενεγάλη) και Mahamat Haroun Saleh (Τσαντ), μεταξύ άλλων. Η ευφάνταστη δουλειά του επικρίνει τόσο τη δικτατορία στην πατρίδα του όσο και τις δυτικές συμβάσεις του κινηματογράφου, προσφέροντας μια φρέσκια οπτική της Αφρικής, του κινηματογράφου, και ειδικά του αφρικανικού κινηματογράφου.
Ο Andrew Berardini είναι Αμερικανός συγγραφέας γνωστός για το έργο του ως εικαστικού κριτικού και επιμελητή στο Λος Άντζελες. Έχει δημοσιεύσει άρθρα και δοκίμια σε έντυπα όπως τα frieze, Mousse, Fillip, Artforum, ArtReview, Art-Agenda, Paper Monument, Art in America, Public Fiction, Rolling Stone (Ιταλίας) και LA Weekly. Παλαιότερα ήταν βοηθός επιμελητής στον εκδοτικό οίκο Semiotext(e) και τώρα είναι συντάκτης με έδρα το Λος Άντζελες για το Mousse, αρχισυντάκτης του Artslant, συνεργάτης των Momus και Art-Agenda και συνιδρυτής του Art Book Review. Ο Andrew έγραψε πρόσφατα το βιβλίο Danh Vo: Relics (Mousse, 2015) και τώρα τελειώνει άλλο ένα βιβλίο με θέμα το χρώμα. Είναι ο πατέρας της Stella.
Ο Peter Burr είναι καλλιτέχνης από το Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, ο οποίος ειδικεύεται στο animation και στις εγκαταστάσεις. Η πρόσφατη εργογραφία του εξερευνά την έννοια του αενάως μεταλλασσόμενου λαβυρίνθου και επεκτείνεται σε video game χάρη στην υποστήριξη των Creative Capital και Sundance. Παλαιότερα χρησιμοποιούσε το ψευδώνυμο Hooliganship και το 2006 ίδρυσε την εταιρεία βίντεο Cartune Xprez, με την οποία έκανε την παραγωγή για ζωντανές πολυμεσικές εκθέσεις προβάλλοντας καλλιτέχνες που δούλευαν στο πειραματικό animation.
The Callas ονομάζεται το καλλιτεχνικό εργοστάσιο που παράγει έργα τέχνης, μουσική, ταινίες, περιοδικά, εκδηλώσεις και δρώμενα τέχνης, από τους αδερφούς Λάκη και Άρη Ιωνά. Έχουν κάνει λάιβ σε εκκλησίες, σε γκαλερί, σε διαμερίσματα, σε μουσεία, σε πλοία, σε βουνά, σε τουαλέτες και σε χώρους και φεστιβάλ όπως τα Liverpool Psyche Festival (Λίβερπουλ, ΗΒ), The Great Escape Festival (Μπράιτον, ΗΒ), Indigenes Festival (Γαλλία), Reeperbahn Festival (Αμβούργο, Γερμανία) και με συγκροτήματα/καλλιτέχνες όπως οι Thurston Moore, Lee Ranaldo, The Brian Jonestown Massacre, Ty Segall και Grinderman. Τα τελευταία δέκα χρόνια έχουν εκδώσει αρκετά περιοδικά για την αθηναϊκή underground σκηνή της μουσικής/της τέχνης/του κινηματογράφου, όπως τα Velvet και Lust, και το στούντιό τους είναι ένας από τους πλέον δραστήριους χώρους πολιτισμού στην Αθήνα.
Η Ximena Cuevas είναι παγκοσμίως γνωστή Μεξικανή καλλιτέχνις που ασχολείται με το βίντεο και την περφόρμανς. Τα πειραματικά έργα της πραγματεύονται με λεπτή ειρωνεία και πνευματώδη τρόπο θέματα όπως η σεξουαλικότητα, η καθημερινή ζωή, η ετεροκανονικότητα, η ομορφιά, η ποπ κουλτούρα και αυτό που η ίδια περιγράφει ως «μισοψέματα» του συλλογικού φαντασιακού στο Μεξικό. Το 2011 εργάστηκε στο Γκερέρο για ένα πρότζεκτ με θέμα τη διάσωση της θαλάσσιας χελώνας. Τα βίντεο και οι ταινίες της έχουν προβληθεί διεθνώς σε χώρους όπως τα Sundance, Berlinale, Guggenheim (στη Νέα Υόρκη και στο Μπιλμπάο) και το περιοδεύον Mexperimental Cinema.
Οι βιντεοεγκαταστάσεις και οι προβολές του Alexandre Estrela ορίζουν την εικόνα ως οντότητα που δεν μπορεί να υποβαθμιστεί περιοριζόμενη στο πεδίο της απεικόνισης, αλλά τονίζουν τις δυνάμει υλικές και σωματικές επιπτώσεις. Ο Estrela προβληματίζεται διαρκώς για τα στοιχεία που συνιστούν τη διαδικασία της όρασης και την ενδεχόμενη διαίρεσης της οπτικής σε άλλες εύλογες διαστάσεις. Μερικές από τις πιο σημαντικές ατομικές εκθέσεις του είναι οι εξής: Roda Lume, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Αμβέρσα, Βέλγιο (2016)· Cápsulas de silencio, Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofía, Μαδρίτη (2015)· Um homem entre quarto paredes, Pinacoteca do Estado de Sao Paulo, Σάο Πάολο (2013)· The Sunspot Circle, The Flat Time House, Λονδίνο (2013), μεταξύ άλλων. Από το 2007 ο Alexandre Estrela διευθύνει το Oporto, ένα πρόγραμμα εκθέσεων και δρώμενων στη Λισαβόνα, όπου τώρα ζει και εργάζεται.
Η δυναμική και πολυκύμαντη καλλιτεχνική πρακτική της Lyra Hill περιλαμβάνει ταινίες 16 mm, εναλλακτικά κόμικς, περφόρμανς διάφορων ειδών και ραδιοφωνικές παραγωγές. Έχει ιδρύσει και οργανώσει τα Brain Frame (2011-2014), Magic Chats (2015) και Nothing Up My Sleeve (2016) και κατά καιρούς ασχολείται με τη διδασκαλία, την παρουσίαση εκδηλώσεων, τις τελετουργίες, τις δημοπρασίες, τις προβολές, τα αρχεία και την εκμάθηση πολεμικών τεχνών. Ζει στο Λος Άντζελες με τον σύντροφό της, Tyson Thurston.
Ο Ken Jacobs είναι σημαντική μορφή στην ιστορία του αμερικανικού αβανγκάρντ κινηματογράφου. Πρωτοπόρος στον κινηματογραφικό και πλέον ψηφιακό πειραματισμό ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1950, εξερευνά τη μηχανική της κινούμενης εικόνας και την ίδια την πράξη της παρακολούθησης μιας προβολής. Ο Jacobs μελετά την κινηματογραφική εμπειρία στην ολότητά της, από την παραγωγή έως την προβολή. Είτε αναλαμβάνει να ταξιδέψει ως αρχαιοδίφης στην απαρχή του σινεμά είτε εξερευνά τα διάκενα των νέων ψηφιακών τεχνολογιών, με το έργο του προκαλεί και αντλεί δύναμη από τα μυστήρια της φύσης της ανθρώπινης όρασης.
Ο Shanay Jhaveri, βοηθός επιμέλειας στο τμήμα Τέχνης της Νότιας Ασίας στο ΜΕΤ, αποφοίτησε από το Brown University και κατέχει διδακτορικό τίτλο από το Royal College of Art. Στις πρόσφατες εκθέσεις του περιλαμβάνονται το Companionable Silences (2013) στο Palais de Tokyo και κινηματογραφικά προγράμματα για τα Dhaka Art Summit, LUX/ICA Biennial of Moving Images και Tate Modern. Στα βιβλία του περιλαμβάνονται τα Western Artists and India: Creative Inspirations in Art and Design, Outsider Films on India: 1950–1990 και Chandigarh is in India. Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί σε πολλές επιθεωρήσεις τέχνης, ενώ συνεργάζεται ως αρθρογράφος και με το Frieze Magazine. Ο Jhaveri είναι επίτροπος του μη κερδοσκοπικού δημόσιου χώρου Mumbai Art Room.
Η Karrabing Film Collective, που ξεκίνησε το 2008, την επαύριο της επίθεσης που εξαπέλυσε το κράτος της Αυστραλίας εναντίον των αυτόχθονων κοινωνιών και της γης τους, είναι μια οργάνωση βάσης των αυτοχθόνων για την τέχνη και τον κινηματογράφο που χρησιμοποιεί την αισθητική πρακτική ως μέσο αυτοοργάνωσης και κοινωνικής ανάλυσης. Η κολεκτίβα έχει περίπου τριάντα μέλη, τα περισσότερα από τα οποία ζουν σε αγροτική κοινότητα αυτοχθόνων στη Βόρεια Επικράτεια με ελάχιστο έως μηδενικό εισόδημα. Οι ταινίες και τα έργα τέχνης εκπροσωπούν τη ζωή τους, δημιουργούν δεσμούς με τη γη τους και παρεμβαίνουν στην παγκόσμια εικόνα του αυτόχθονα. Το μέσο τους είναι μια μορφή επιβίωσης – άρνηση να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους και ένας τρόπος μελέτης των σύγχρονων κοινωνικών συνθηκών που προκύπτουν από την ανισότητα.
Η Kapwani Kiwanga σπούδασε ανθρωπολογία και συγκριτική θρησκειολογία στο McGill University του Μόντρεαλ προτού γίνει δεκτή στο École Nationale Supérieure des Beaux-Arts de Paris, όπου συμμετείχε στο πρόγραμμα La Seine. Η Kiwanga συνέχισε στο Fresnoy, Studio National d’Art Contemporain μεταξύ 2007 και 2009. Έκανε ατομικές εκθέσεις στα Esker Foundation του Κάλγκαρι, CLARK, Centre d’art et de diffusion του Μόντρεαλ (2018), Ar/ge kunst, Kunstverein di Bolzano, Goodman Gallery του Γιοχάνεσμπουργκ, Power Plant του Τορόντο, Stiftelsen 3,14 στο Μπέργκεν της Νορβηγίας, Viafarina του Μιλάνου, South London Gallery (2015) και Jeu de Paume (2014).
Οι Lucky Dragons, μια συνεργασία σε εξέλιξη μεταξύ των καλλιτεχνών Sarah Rara και Luke Fischbeck από το Λος Άντζελες, εξερευνούν μορφές συμμετοχής, αντίδρασης, αντίληψης και προσήλωσης μέσω περφόρμανς και δημόσιας τέχνης, εργαζόμενοι σταθερά για την καλύτερη κατανόηση των σύγχρονων οικολογιών μέσα από εργαστήρια, εκδόσεις και ηχογραφήσεις.
MSHR ονομάζεται η κολεκτίβα τέχνης των Birch Cooper και Brenna Murphy. Οι δύο συνεργάτες οικοδομούν και εξερευνούν συστήματα για να αποκαλύψουν μονοπάτια αισθητηριακών εμπειριών που οδηγούν στην έκσταση. Κινούνται στο μεταίχμιο της ψηφιακής γλυπτικής, των αναλογικών δικτύων και της τελετουργικής περφόρμανς. Τα υλικά πρότζεκτ τους έχουν ως επίκεντρο αναλογικά συστήματα ανάδρασης φωτός-ήχου, που δημιουργούνται από μακρο-συνδέσεις των γλυπτικών τους σινθεσάιζερ. Στο ψηφιακό κομμάτι δημιουργούν πορτρέτα μέσω υπολογιστή πολυδιάστατων πλασμάτων και ψυχεδελικών τόπων. Με αυτούς τους υλικούς και ψηφιακούς στόχους συνδέονται βαθιά μεταξύ τους, συνθέτοντας ένα υπερ-σχήμα που καλύπτει και τους δύο.
Οι ταινίες της Ulrike Ottinger διακρίνονται για τη γοητεία που τους ασκεί ένας τόπος και την τοπογραφική περιέργεια που οδηγεί τη φιλαποδημία σε επικράτειες φανταστικές και πραγματικές, από το απίθανα φασματικό Βερολίνο στο πρώιμο έργο Freak Orlando και τη νοσταλγία που περιβάλλει το βιεννέζικο πάρκο Prater έως τις αχανείς στέπες της Κεντρικής Ασίας στην ταινία Taiga και τις πολύβουες αίθουσες εκδηλώσεων στη σημερινή Σεούλ του έργου The Korean Wedding Chest. Η μυθοπλασία της Ottinger αποκαλύπτεται σε καλειδοσκοπικές ταινίες με μια καρναβαλική οπτική του κόσμου, όπου προκύπτουν απρόβλεπτες συναντήσεις με ένα ετερόκλητο καστ από «φρικιά» αουτσάιντερ – εραστές, πειρατές, κουρσάροι, απατεώνες και οι αντίπαλοί τους. Τα ντοκιμαντέρ της, απεναντίας, επικεντρώνονται με οξυδέρκεια στην καθημερινότητα των κοινών θνητών, αλλά δεν είναι λιγότερο πολύχρωμα και εντυπωσιακά καθώς εξερευνούν με πνευματώδη τρόπο την εύθυμη και ποιητική τομή του παραδοσιακού και του σύγχρονου.
O Ben Russell είναι media artist και επιμελητής. Εργάζεται στο σημείο όπου συναντιούνται η ψυχεδέλεια, η φαινομενολογία, η περφόρμανς και η εθνογραφία. Οι ταινίες, οι εγκαταστάσεις και οι παρεμβάσεις του βρίσκονται σε άμεσο διάλογο με την ιστορία του κινηματογράφου, ως μια έρευνα με χρονολογικό χαρακτήρα για τα trance φαινόμενα, απηχώντας την έρευνα του Jean Rouch και της Maya Deren, μεταξύ άλλων. Συμμετέχει με έργα του στην documenta 14.
Ο Makino, με έδρα τη Γιοκοχάμα, είναι ένας από τους πιο δραστήριους Ιάπωνες αβανγκάρντ κινηματογραφιστές / καλλιτέχνες των ημερών μας. Έχει γυρίσει περισσότερες από τριάντα τρεις ταινίες μικρού μήκους, ενώ ασχολείται επίσης με τις εγκαταστάσεις, το κολάζ και τις ηχογραφήσεις από το 1997. Τα έργα του προβάλλονται διεθνώς σε κινηματογραφικά φεστιβάλ, μουσεία τέχνης και γκαλερί.
