Η πλατεία Friedrichsplatz (Πλατεία Φρειδερίκου) κατασκευάστηκε στα τέλη του 18ου αιώνα με σκοπό την επέκταση του Κάσελ από την παλαιά μεσαιωνική πόλη προς τον ακμάζοντα οικισμό των Ουγενότων και χρησιμοποιήθηκε συχνά ως τόπος επίδειξης πολιτικής και στρατιωτικής ισχύος. Το άγαλμα του λαντγκράβου Φρειδερίκου Β΄ κοιτάζει από ψηλά το πολύτιμο μουσείο του. Το Τρίτο Ράιχ χρησιμοποιούσε τη μεγάλη πλατεία για στρατιωτικές παρελάσεις, σκεπάζοντας τα γύρω κτίρια με κόκκινο και μαύρο ύφασμα, τα χρώματα της σβάστικας. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η Friedrichsplatz έγινε το επίκεντρο της αστικής αναγέννησης. Κόπηκε στα δύο από την οδό Frankfurter Strasse για να εξυπηρετήσει τη ροή των οχημάτων –αλλά και το όνειρο του μοντερνισμού–, ενώ ο κύριος πολιτιστικός χώρος της πλατείας, το Fridericianum, φιλοξένησε την πρώτη documenta το 1955, ένα ακόμη ισχυρό σύμβολο της πολιτιστικής αναγέννησης. Έκτοτε, η Friedrichsplatz έχει μετεξελιχθεί σε μια ετερόχρονη αγορά. Η πλατεία είναι τον περισσότερο καιρό έρημη, ενώ οι πολιτιστικοί οργανισμοί στη βόρεια πλευρά της πόλης και τα καταστήματα που τώρα σιγά σιγά εξαφανίζονται και που τις περασμένες δεκαετίες στήριξαν την τοπική οικονομία στη νότια πλευρά της πόλης παρακολουθούν τη σταθερή ανοδική πορεία στην Obere Königsstrasse, όπου οι αλυσίδες καταστημάτων διαμορφώνουν την παγκόσμια αγορά σήμερα.

Το έργο The Parthenon of Books (Ο Παρθενώνας των βιβλίων, 1983/2017) της Marta Minujín υψώνεται στη Friedrichsplatz δίνοντας υλική υπόσταση τόσο στην ιστορία όσο και στη μετατόπιση της documenta 14. Οι κίονές του, φτιαγμένοι από απαγορευμένα βιβλία, παραπέμπουν στον νεοκλασικισμό που χαρακτηρίζει τους κίονες του Fridericianum και τις ιστορίες τέχνης που αυτό εμπεριέχει. Η ήρεμη και ταυτόχρονα μεγαλειώδης μόνιμη εγκατάσταση του Walter De Maria στην πλατεία μάς καλεί να ταξιδέψουμε υπογείως σε απόσταση ενός χιλιομέτρου, ενώ το Monument to Victims of Violence (Μνημείο για τα θύματα της βίας, 1974) του Vadim Sidur (1924-1986) –το οποίο έχει προσωρινά μεταφερθεί από την άλλη άκρη της πλατείας– συνομιλεί με ένα μνημείο ενός από τους ηγεμόνες του Κάσελ. Το έργο του Hiwa K When We Were Exhaling Images (2017) μας υπενθυμίζει ένα πιο μακρινό ταξίδι στην επιφάνεια της γης, ένα ταξίδι που εξακολουθούν να κάνουν χιλιάδες άνθρωποι καθημερινά αναζητώντας καταφύγιο. Άλλα νέα έργα μάς κατευθύνουν έξω από το Fridericianum: το Expiration Movement του Daniel Knorr με τον καπνό που βγαίνει από τον πύργο του κτιρίου (Zwehrenturm) και το BEINGSAFEISSCARY της Banu Cennetoğlu στη θέση που κανονικά υπάρχει η πινακίδα με το όνομα του μουσείου δηλώνουν την ιστορία του χώρου και σχολιάζουν το σύγχρονο Κάσελ και την Ευρώπη-Φρούριο γενικότερα.