Από την έναρξη της εξέγερσης στη Συρία, την άνοιξη του 2011, οι Abounaddara έχουν εµπλακεί σ’ έναν πόλεµο εικόνων που εκτυλίσσεται σε διάφορα µέτωπα. Πρώτα απ’ όλα, υπάρχει η µάχη ενάντια στο καθεστώς της Συρίας: στην κρατική του προπαγάνδα, στη στρατηγική να δολοφονεί ειρηνικούς διαδηλωτές κατά τη διάρκεια της εξέγερσης, στις βόµβες που εκτοξεύθηκαν κατά του πληθυσµού της χώρας την περίοδο του εµφύλιου πολέµου. Υπάρχει επίσης η αδυσώπητη µάχη κατά της κάλυψης της σύγκρουσης στη Συρία από τα µέσα µαζικής ενηµέρωσης, δεδοµένου ότι τα κυρίαρχα µέσα καθιστούν αόρατα τα χίλια και ένα πρόσωπα της «επανάστασης» (όρου που οι Abounaddara εξακολουθούν να χρησιµοποιούν για να περιγράψουν την κατάσταση στη χώρα) – µιας επανάστασης που είναι παγιδευµένη στη χονδροειδή αντίληψη όσων βρίσκονται εκτός χώρας ότι τώρα έχουν αποµείνει µόνο δύο πρωταγωνιστές να µάχονται µεταξύ τους: η δικτατορία του Μπασάρ αλ-Άσαντ από τη µια πλευρά και οι τζιχαντιστές εξτρεµιστές από την άλλη.

Έτσι λοιπόν, ο λαός της Συρίας στερείται τα ποικίλα πρόσωπά του, έχει καταντήσει να είναι ο κοµπάρσος των τηλεοπτικών ρεπορτάζ· θύµατα χωρίς όνοµα ή φωνή. Επιπλέον, οι Abounaddara διεξάγουν έναν αγώνα µε ακρίβεια και σχολαστικότητα, και χωρίς να φείδονται του χιούµορ, στο πεδίο της απεικόνισης των Σύρων µέσα στην ιστορία. Είτε πρόκειται για τις ιστορίες περιηγήσεων στην Ανατολή πριν από 200 και πλέον χρόνια, µέσα από τις αφηγήσεις του κόµη de Volney στο πόνηµά του Voyage en Syrie et en Égypte (Ταξίδι στη Συρία και στην Αίγυπτο, 1787), είτε για την ταινία Assassinat de Kléber (Ο δολοφόνος του Kléber, 1897) των αδελφών Lumière, την πρώτη ταινία όπου εµφανίζεται Σύρος, είτε πρόκειται για τις αποικιοκρατικές δηλώσεις των κυβερνητών του 20ού αιώνα, πάντα σκιαγραφείται το ίδιο πορτρέτο: ένα πρωτόγονο, βίαιο και αδαές άτοµο. Σε κάθε παραγωγή τους οι Abounaddara επιχειρούν να εξαλείψουν τα στερεότυπα που θολώνουν τη µατιά µας για τη Συρία· επιδιώκουν να µετατοπίσουν τις συντεταγµένες µέσω των οποίων παρατηρούµε έναν πόλεµο που αγγίζει επίπεδα βίας που πλέον ούτε καν υποψιαζόµαστε. Και το καταφέρνουν καθιστώντας αυτή τη βία χειροπιαστή, απέχοντας ωστόσο από την ηδονοβλεπτική κάµερα η οποία εκµεταλλεύεται τα δεινά γυναικών και αντρών που στέκονται µπροστά της. Πάνω απ’ όλα όµως, οι κινηµατογραφιστές των Abounaddara απεικονίζουν τον συριακό λαό µε αυτό το στοιχείο που απαιτεί ο πληθυσµός της χώρας από τον Μάρτιο του 2011, δηλαδή µια στάλα αξιοπρέπεια (καράµα στα αραβικά). Την αξιοπρέπεια να έχουν το δικαίωµα να ξεσηκωθούν ενάντια στην καταπίεση, την αξιοπρέπεια να αντιστρέψουν το µείγµα αδιαφορίας και συµπόνιας µε το οποίο αντιµετωπίζονται σχεδόν αποκλειστικά οι Σύροι. Κι έτσι, καταλήγουµε στην τελική µάχη που εµπεριέχει όλες τις άλλες: τη µάχη για το δικαίωµα µιας εικόνας η οποία να σέβεται την αξιοπρέπεια εκείνων που αυτόν τον καιρό αγωνίζονται ενάντια σε κάθε µορφή τυραννίας και τέλος να φανερώσει τον πολυσχιδή χαρακτήρα και την ταραχώδη εξέλιξη της συριακής επανάστασης σε όλη της την έκταση.

Dork Zabunyan