Η Βουλή των Σωμάτων: The Strategy of Joy
Ross Birrell, Nita Deda, Hendrik Folkerts, Δημήτρης Γκινοσάτης, Natasha Ginwala, Guillermo Gómez-Peña και Balitronica Gómez, Jack Halberstam, Trajal Harrell, Candice Hopkins, iQhiya, Élisabeth Lebovici, Catherine Malabou, Joar Nango, Bonaventure Soh Bejeng Ndikung, Paul B. Preciado, Ibrahim Quraishi, Roee Rosen, Dim Sampaio και Adam Szymczyk

Ένα παράδοξο βρίσκεται στο επίκεντρο των σύγχρονων δημοκρατικών κοινωνιών όσον αφορά την ουσία της πολιτικής της εκπροσώπησης στα κοινοβούλιά τους: σταδιακά μετατράπηκαν σε ομάδες τις οποίες συνενώνει ο φόβος και όχι η αγάπη. Τα όρια του έθνους-κράτους, της οικογένειας και του σώματος, καθώς και οι ορισμοί του ξένου και του γηγενούς, του φυσιολογικού και του παθολογικού, του ικανού και του ανίκανου επαναδιαμορφώνονται και επιβάλλουν την έννοια ενός εσωτερικού «εμείς» που πρέπει να προστατευτεί από το υποτιθέμενα εξωτερικό «αυτοί». Σε όλες τις ακτές της Μεσογείου η στρατιωτική βία βρίσκει εφαρμογή εναντίον των μεταναστών. Οι γυναίκες αλλά και οι έμφυλες, φυλετικές και θρησκευτικές μειονότητες υφίστανται διαρκή και νόμιμη βία και διακρίσεις. Η οικολογική καταστροφή εντείνεται και συμβαδίζει με τον πολλαπλασιασμό των πυρηνικών όπλων. Ο τεχνοπατριαρχικός στρατιωτικός καπιταλισμός εκτυλίσσεται ως παγκόσμιος πόλεμος εναντίον όλων των πτυχών της ζωής.

Τα νεωτερικά όνειρα του «ανθρωπισμού», αντιμέτωπα με τη συνεχώς διευρυνόμενη καταστροφή της ζωής, δεν φαίνεται να επαρκούν πλέον ως μια γραμματική αγώνα και μετασχηματιστικής δράσης. Μερικοί από «μας» δεν έχουν υπάρξει ποτέ άνθρωποι και δεν διεκδικούμε πλέον το δικαίωμα να είμαστε άνθρωποι σύμφωνα με τα βίαια κανονιστικά πρότυπα του ηγεμονικού φυλετικού-έμφυλου καθεστώτος. Δεν διεκδικούμε την ιδιότητα της ανθρωπότητας ή της κανονικότητας. Αντίθετα, διεκδικούμε το ζωώδες, το queer, το ανάπηρο, το τερατώδες, το νότιο, το μαύρο ως μορφές αντίστασης σε μια εποχή τεχνοπατριαρχικού στρατιωτικού καπιταλισμού.

Πρέπει να διδαχθούμε από τους πρόσφατους αγώνες. Τη δεκαετία του 1980 ο Αργεντινός συγγραφέας και εννοιολογικός καλλιτέχνης Roberto Jacoby και το θρυλικό μουσικό συγκρότημα Virus (με επικεφαλής τον τραγουδιστή Federico Moura, το οποίο ξεκίνησε ως ποιητική αντίσταση στην πολιτική διαχείριση της επιδημίας του AIDS) αντέδρασαν στην ολική καταστροφή του κοινωνικού δεσμού από τη δικτατορία και στην εξαφάνιση εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων με τη λεγόμενη «στρατηγική της χαράς». Η επανοικειοποίηση των σωμάτων και των επιπτώσεων ώστε να απεμπλακούν από τον φόβο και την καταπίεση της δικτατορίας ήταν ο πλέον αποτελεσματικός τρόπος αντίστασης στη βία.

Αντλώντας έμπνευση από το έργο του Jacoby, η Βουλή των Σωμάτων στην τριήμερη συνεδρίαση στο Κάσελ διοργανώνει μια κριτική και επιτελεστική συνάθροιση καλλιτεχνών, ακτιβιστών, διανοητών, χορευτών, ποιητών και άλλων που εργάζονται συλλογικά για να επινοήσουν πολιτικές επιδράσεις της χαράς σε εποχές ρατσιστικής οργής, νεοεθνικιστικού φόβου και νεοφιλελεύθερης καταπίεσης.

Η χαρά ως πολιτικό αποτέλεσμα διαφέρει ριζικά από τις κανονιστικές τυποποιήσεις της σύγχρονης ευδαιμονίας, της ψυχολογικής ευτυχίας και της ατομικής καταξίωσης. Η χαρά δεν είναι ούτε συναίσθημα ούτε ψυχολογική κατάσταση· είναι η ενσώματη γνώση που ενισχύει την ικανότητά μας να δράσουμε. Η χαρά είναι ένας κοινωνικός και πολιτικός χώρος προς κατάκτηση. Η χαρά είναι επαναστατική γιατί δεν διακρίνει μεταξύ «ημών» και «υμών», μεταξύ ανθρώπινου και ζωώδους, μεταξύ φυσιολογικού και αποκλίνοντος. Η Βουλή των Σωμάτων σάς προσκαλεί σε μια πειραματική συνάθροιση με στόχο την οικοδόμηση συλλογικών, ουτοπικών, ειρηνιστικών, διαφεμινιστικών και αντιαποικιοκρατικών δράσεων. Αυτή είναι η εξέγερση της χαράς.

Παρασκευή 8 Σεπτεμβρίου 2017
8-11 μ.μ.

• 8 μ.μ. Paul B. Preciado, Εισαγωγή
• 8:15 μ.μ. Δημήτρης Γκινοσάτης, A Chaosmology of Joy or Spinoza’s Biopolitical Legacy
• 9 μ.μ. Dim Sampaio, The Tragic Mirth of Dim Sampaio
• 9:20 μ.μ. Élisabeth Lebovici, Vital Signs: Art Survival and AIDS Politics
• 10 μ.μ. Guillermo Gómez-Peña με εισαγωγή της Balitronica Gómez, Gómez-Peña: The Most (un)Documented Mexican Artist

Σάββατο 9 Σεπτεμβρίου 2017
8-11 μ.μ.

• 8 μ.μ. Jack Halberstam, Strategy of Wildness (Στρατηγική της αγριότητας)
• 8:50 μ.μ. Natasha Ginwala, Lala Rukh: Still Point of the Turning World—A Sonic Remembrance
• 9 μ.μ. Bonaventure Soh Bejeng Ndikung, The Vacuum Left in That Space of “Darker than Blueness”—On, Of, For, With Ben Patterson
• 9:10 μ.μ. Ibrahim Quraishi, Iconographies in Resistances
• 10 μ.μ. Natasha Ginwala, Change of Weather: Remembering K.G. Subramanyan
• 10:10 μ.μ. iQhiya, Homage to Tshiamo Naledi Letlhogonolo Pinky Mayeng
• 10:20 μ.μ. Ross Birrell, Wanna Be a Rider (Notes on Parasite Joy)

Κυριακή 10 Σεπτεμβρίου 2017
7-11 μ.μ.

• 7 μ.μ. Catherine Malabou, Mutual Aid: Existentialist Delusion or Political Promise
• 7:40 μ.μ. Roee Rosen, The Buried Alive Videos (2013)
• 8:20 μ.μ. Hendrik Folkerts, Homage to Pauline Oliveros
• 8:40 μ.μ. Candice Hopkins, Homage to Beau Dick
• 8:50 μ.μ. Joar Nango, Indigenous Placemaking Strategies
• 9:30 μ.μ. Η Nita Deda και ο Adam Szymczyk παρουσιάζουν το Nusja Jonë (2011), ένα βίντεο των Yll Çitaku και Nita Deda
• 10:00 μ.μ. Trajal Harrell, Antigone Jr.

Ο Ross Birrell είναι καλλιτέχνης, κινηματογραφιστής, συγγραφέας και λέκτορας στη Σχολή Καλών Τεχνών της Γλασκόβης. Στη δουλειά του πραγματεύεται θέματα όπως ο χώρος, η πολιτική, η ποίηση και η μουσική. Σε συνεργασία με τον David Harding έχει εκθέσει στο Americas Society, στη Νέα Υόρκη (2010)· στο Portikus, στη Φρανκφούρτη (2011)· στο Kunsthalle Basel (2014) και στο Talbot Rice Gallery, στο Εδιμβούργο (2015). Το πρότζεκτ του με τίτλο “Envoy”, που συνίσταται σε παρεμβάσεις ειδικά διαμορφωμένες για συγκεκριμένο χώρο, έχει εκτεθεί διεθνώς, μεταξύ άλλων στην 4η Μπιενάλε του Γκουανγκιού (2002), καθώς και στο πλαίσιο της έκθεσης Romantic Conceptualism στο Kunsthalle Nürnberg και στο ίδρυμα BAWAG στη Βιέννη (2007)· επίσης, περιλαμβάνεται στην έκδοση An Envoy Reader (2014).

Ο Δημήτρης Γκινοσάτης (PhD) διδάσκει, από το 2009 μέχρι και σήμερα, φιλοσοφία και αισθητική στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών «Ψηφιακές Μορφές Τέχνης» της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών στην Αθήνα. Η έρευνα και η διδασκαλία του προσανατολίζονται προς μια μορφή διατομεακής οντοβιοαισθητικής –στο σημείο όπου συναντώνται η κλασική μοντέρνα και σύγχρονη ευρωπαϊκή φιλοσοφία, η οντολογία των μέσων, η κυβερνητική δευτέρας τάξης και η νευροφαινομενολογία– με ιδιαίτερη έμφαση στο υλικό βιοτεχνολογικοπολιτισμικό υπόστρωμα που διαμορφώνει την αισθητική-αισθητηριακή αντίληψη, τη σκέψη, την εμπειρία και την ύπαρξη στον κόσμο. Έχει γράψει κείμενα για τη φιλοσοφία, την αισθητική και τα τεχνικά μέσα και έχει δώσει διαλέξεις σε διεθνή ακαδημαϊκά συνέδρια, σε συμπόσια, σε εργαστήρια, σεμινάρια και master class, σε συνεργασία με το Ontario College of Art and Design (OCAD), το Πανεπιστήμιο Αιγαίου, το Ιόνιο Πανεπιστήμιο και άλλα ακαδημαϊκά ιδρύματα. Επίσης, έχει μεταφράσει στα ελληνικά δεκατρία βιβλία που αφορούν την ευρωπαϊκή φιλοσοφία του 20ού αιώνα (J. Derrida, M. Foucault, S. Kofman, P. Klossowski), τη θεωρία της σύγχρονης τέχνης και αισθητικής στον 20ό αιώνα (N. Bourriaud), την ηθική και τη βιοτεχνολογία (M.J. Sandel) και τη γαλλική λογοτεχνία του 18ου, του 19ου και του 20ού αιώνα (M. de Sade, G. de Maupassant, J. Tournier).

Η Nita Deda είναι καλλιτέχνιδα και εργάζεται στο Κόσοβο. Είναι συμπαραγωγός, μαζί με τον Yll Çitaku, της ταινίας μικρού μήκους Nusja Jonë (2011), η οποία προβλήθηκε τελευταία φορά στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους των Βρυξελλών το 2016. Έκτοτε η Deda διευθύνει το DokuFest, Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ και Ταινιών Μικρού Μήκους.

Ο Hendrik Folkerts, Επιμελητής της documenta 14, από το 2010 έως το 2015 επιμελούνταν τα προγράμματα περφόρμανς, κινηματογράφου και λόγου στο Stedelijk Museum στο Άμστερνταμ. Σπούδασε ιστορία της τέχνης στο Πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ και ειδικεύτηκε στη σύγχρονη τέχνη και θεωρία, στις φεμινιστικές πρακτικές και στην περφόρμανς. Από το 2009 έως το 2011 ο Folkerts συντόνιζε το επιμελητικό πρόγραμμα στο De Appel Arts Centre στο Άμστερνταμ. Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί σε επιθεωρήσεις και περιοδικά όπως τα Artforum International, South as a State of Mind, Mousse Magazine, The Exhibitionist, Metropolis M, Art and the Public Sphere, καθώς και σε διάφορους καταλόγους. Ο Folkerts είναι συνεπιμελητής των The Shadowfiles #3: Curatorial Education (2013), Facing Forward: Art & Theory from a Future Perspective (2014) και της επιθεώρησης Stedelijk Studies #3: The Place of Performance (2015). Τον Οκτώβριο του 2017 θα ενταχθεί στο Art Institute of Chicago ως επιμελητής της έδρας Dittmer για τη μοντέρνα και σύγχρονη τέχνη.

Η Natasha Ginwala είναι επιμελήτρια, ερευνήτρια και συγγραφέας. Είναι επιμελήτρια του CONTOUR Biennale 8 (2017) και σύμβουλος επιμέλειας της documenta 14. Στα πρόσφατα πρότζεκτ της περιλαμβάνονται το My East is Your West, με τους Shilpa Gupta και Rashid Rana, στην 56η Μπιενάλε της Βενετίας· το Still Against the Sky στο Ινστιτούτο για τη Σύγχρονη Τέχνη KW στο Βερολίνο και το Corruption...Everybody Knows, με το e-flux, στη Νέα Υόρκη, στο πλαίσιο του πρότζεκτ SUPERCOMMUNITY. Η Giwala ήταν μέλος της καλλιτεχνικής ομάδας στην 8η Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης του Βερολίνου (με τον Juan A. Gaitán) και επιμελήθηκε το The Museum of Rhythm στην Μπιενάλε της Ταϊπέι το 2012 (με τον Anselm Franke) και στο Muzeum Sztuki (με τον Daniel Muzyczuk). Κατά το διάστημα 2013-15 ήταν επικεφαλής του πολυεπίπεδου επιμελητικού πρότζεκτ Landings, με τη Vivian Ziherl, που παρουσιάστηκε στα Witte de With Center for Contemporary Art, David Roberts Art Foundation, NGBK (στο πλαίσιο του δικτύου Tagore, Pedagogy, and Contemporary Visual Cultures), στο Stedelijk Museum του Άμστερνταμ και σε άλλους συνεργαζόμενους φορείς. Η Ginwala γράφει για τη σύγχρονη τέχνη και την εικαστική κουλτούρα σε περιοδικές εκδόσεις και έχει συμμετάσχει σε πολυάριθμες άλλες εκδόσεις.

Ο Guillermo Gómez-Peña είναι καλλιτέχνης της περφόρμανς, συγγραφέας, ακτιβιστής, ρηξικέλευθος παιδαγωγός και καλλιτεχνικός διευθυντής του επιτελεστικού θιάσου La Pocha Nostra. Γεννήθηκε στην Πόλη του Μεξικού και εγκαταστάθηκε στις ΗΠΑ το 1978. Η δουλειά του στην περφόρμανς και τα έντεκα βιβλία του έχουν συμβάλει στις συζητήσεις για την πολιτιστική και έμφυλη ποικιλότητα, τον πολιτισμό της μεθορίου και τις σχέσεις ΗΠΑ-Μεξικού. Τα έργα του έχουν παρουσιαστεί σε περισσότερους από εννιακόσιους εκθεσιακούς χώρους στις ΗΠΑ, στον Καναδά, στη Λατινική Αμερική, στην Ευρώπη, στη Ρωσία, στη Νότια Αφρική και στην Αυστραλία. Υπότροφος MacArthur, βραβευμένος με τα Bessie Award και American Book Award, γράφει τακτικά σε εφημερίδες και περιοδικά στις ΗΠΑ, στο Μεξικό και στην Ευρώπη και συμμετέχει ως επιμελητής στο The Drama Review (NYU-MIT). Ο Gómez-Peña είναι ανώτερο μέλος του Hemispheric Institute of Performance and Politics, υπό την αιγίδα του οποίου τελεί στο Λονδίνο το Live Art Development Agency. Το 2012 ο Gómez-Peña αναγορεύτηκε Samuel Hoi Fellow από τον οργανισμό United States Artists.

Ο Jack Halberstam είναι καθηγητής αγγλικής φιλολογίας και σπουδών φύλου στο Πανεπιστήμιο Columbia. Έχει γράψει έξι βιβλία, μεταξύ των οποίων τα The Queer Art of Failure (2011) και το υπό έκδοση Trans*: A Quick and Quirky Account of Gender Variability (2017). Αυτή την περίοδο ολοκληρώνει τη συγγραφή ενός ακόμα βιβλίου με τίτλο On Wilderness.

Ο Trajal Harrell έγινε γνωστός με τη σειρά έργων Twenty Looks or Paris is Burning at The Judson Church, στο οποίο αντιπαραθέτει θεωρητικά τη χορευτική παράδοση voguing με την πρώιμη μεταμοντέρνα χορευτική παράδοση. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους χορογράφους της νέας γενιάς. Η δουλειά του Harrell έχει παρουσιαστεί σε πολλούς χώρους στην Αμερική και αλλού, όπως στους The Kitchen (Νέα Υόρκη), Walker Art Center (Μινεάπολις), ICA Boston, REDCAT Theater (Λος Άντζελες), ImPulsTanz (Βιέννη), Tanz im August (Βερολίνο) και στο Φεστιβάλ Panorama (Ρίο ντε Τζανέιρο), μεταξύ άλλων. Έχει επίσης παρουσιάσει περφόρμανς σε περιβάλλον εικαστικής τέχνης, σε χώρους όπως οι MoMA, MoMA PS1, Performa Biennial, Fondation Cartier (Παρίσι), The New Museum (Νέα Υόρκη), Stedelijk Museum (Άμστερνταμ), Μουσείο Serralves (Πόρτο), The Barbican Centre (Λονδίνο), Centre Pompidou-Paris και Metz και στο ICA Boston. Το έργο του Judson Church is Ringing in Harlem (Made-to-Measure)/Twenty Looks or Paris is Burning at The Judson Church (M2M) διακρίθηκε ως το πρώτο χορευτικό έργο που ήταν ανάθεση από το MoMA PS1. Ο καλλιτέχνης έχει κερδίσει υποτροφία Guggenheim και επίσης είναι κάτοχος, μεταξύ άλλων, των βραβείων The Doris Duke Impact Award και Bessie Award. Το 2016 ολοκλήρωσε το διετές Annenberg Residency στο MoMA, όπου έστρεψε το ενδιαφέρον του στο έργο του Tatsumi Hijikata, του Ιάπωνα ιδρυτή του χορού Butoh. Εξετάζοντας αυτόν τον χορό μέσα από τη θεωρητική οπτική της «πραγματικότητας» του voguing καθώς και τον σύγχρονο χορό μέσα από τη θεωρητική οπτική του Butoh, ο Harrell δημιουργεί έργα που συνδυάζουν την εικοτολογική άποψη της ιστορίας και ένα αρχείο με τις πρακτικές και τις συνθέσεις του σύγχρονου χορού. Πρόσφατα έγινε γνωστός για το Hoochie Koochie, το πρώτο ερευνητικό έργο (1999-2016) και έκθεση περφόρμανς του έργου του, που παρουσιάστηκε στο Barbican Centre Art Gallery στο Λονδίνο τον Ιούλιο και τον Αύγουστο του 2017.

Η Candice Hopkins, Επιμελήτρια της documenta 14, κατάγεται από το Ουάιτχορς του Γιούκον και είναι πολίτης του Πρώτου Έθνους Κάρκρος/Τάγκις. Κείμενά της για την ιστορία, την τέχνη και τη λαϊκή αρχιτεκτονική έχουν δημοσιευτεί ευρέως, σε περιοδικές εκδόσεις όπως οι Mousse και Fillip Review, και από τους εκδοτικούς οίκους MIT Press, Black Dog Publishing, Revolver Press, το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και το Εθνικό Μουσείο των Αμερικανών Ινδιάνων, μεταξύ άλλων. Στις συνεργασίες της σε επιμελητικά πρότζεκτ περιλαμβάνονται οι εκθέσεις Sakahàn: International Indigenous Art (2013), η μεγαλύτερη ερευνητική επισκόπηση πρόσφατης τέχνης των αυτοχθόνων στην Εθνική Πινακοθήκη του Καναδά, σε συνεπιμέλεια με τους Greg Hill και Christine Lalonde, και η Close Encounters: The Next 500 Years (2010), μια έκθεση σε πολλαπλούς χώρους στο Ουίνιπεγκ του Καναδά, με θέμα τον φουτουρισμό των αυτοχθόνων, σε συνεπιμέλεια με τους Steven Loft, Lee-Ann Martin και Jenny Western. Επίσης, συνεπιμελήθηκε τα βιβλία Recipes for an Encounter (2009) και Jimmie Durham: The Second Particle Wave Theory (2005). Έχει βραβευτεί με το Prix pour un essai critique sur l’art contemporain 2016 από το Fondation Prince Pierre de Monaco για το δοκίμιό της «Outlawed Social Life» (Κοινωνική ζωή εκτός νόμου) στο περιοδικό South as a State of Mind (2016).

Η Élisabeth Lebovici έχει καταρτιστεί ως ιστορικός τέχνης και εργάζεται ως κριτικός τέχνης· επί πολλά χρόνια ήταν υπεύθυνη του τομέα τέχνης και πολιτισμού στη γαλλική καθημερινή εφημερίδα Libération, ενώ ασχολούνταν και με τον ακτιβισμό σε θέματα που αφορούν το AIDS. Από το 2006 συνδιοργανώνει το σεμινάριο Something you should know : Artistes et praticiens aujourd’hui στη Σχολή Προηγμένων Μελετών στο Κέντρο Ιστορικών Σπουδών (EHESS) στο Παρίσι. Το πρόσφατο δοκίμιό της με τίτλο «Ce que le sida m'a fait. Art et activisme à la fin du XXè siècle» (Τι μου προκάλεσε το AIDS. Τέχνη και ακτιβισμός στα τέλη του 20ού αιώνα) δημοσιεύτηκε από τον εκδοτικό οίκο JRP/Ringier στη συλλογή Lectures Maison Rouge (2017).

Η Catherine Malabou είναι καθηγήτρια φιλοσοφίας στο Κέντρο Ερευνών για τη Σύγχρονη Ευρωπαϊκή Φιλοσοφία (CRMEP) του Πανεπιστημίου Kingston στο Ηνωμένο Βασίλειο. Επίσης, εργάζεται ως καθηγήτρια μερικής απασχόλησης στο University of California at Irvine. Το τελευταίο της βιβλίο έχει τίτλο Before Tomorrow, Epigenesis and Rationality (2016).

Ο Joar Nango είναι Σάμι-Νορβηγός καλλιτέχνης και αρχιτέκτονας. Ζει και εργάζεται στο Τρόμσο της Νορβηγίας. Ο Nango ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τη δημιουργική απλότητα και τη βιώσιμη γνώση που υπάρχουν στα άτυπα δομημένα περιβάλλοντα του βορρά. Τα πρότζεκτ του διακρίνονται από μεγάλη ποικιλία, καθώς κυμαίνονται από το έντυπο υλικό και τη φωτογραφία έως τη γλυπτική και τις αρχιτεκτονικές δομές μικρής κλίμακας. Συχνά συνεργάζεται με άλλους. Από το 2010 δουλεύει με την αρχιτεκτονική κολεκτίβα FFB και ειδικεύεται σε εφήμερες κατασκευές και παρεμβάσεις στο αστικό περιβάλλον. Οι πλέον πρόσφατες ομαδικές εκθέσεις στις οποίες συμμετείχε ήταν η 43SNA στο Μεντεγίν της Κολομβίας (2013), η Archizines στο Storefront for Art and Architecture στη Νέα Υόρκη (2012) και η 20 under 40–Young Norwegian Architecture στο Εθνικό Μουσείο Τέχνης, Ντιζάιν και Αρχιτεκτονικής στο Όσλο (2013). Έχει κάνει ατομικές εκθέσεις στο SDG στο Κάρασοκ της Νορβηγίας (2011), στο Bildmuseet στο Ίμεο (2014), και στο Western Front στο Βανκούβερ (2014).

Ο Bonaventure Soh Bejeng Ndikung, κάτοχος διδακτορικού τίτλου και Curator-at-Large της documenta 14, είναι ανεξάρτητος επιμελητής τέχνης και βιοτεχνολόγος. Είναι ο ιδρυτής και καλλιτεχνικός διευθυντής του καλλιτεχνικού χώρου SAVVY Contemporary Berlin και αρχισυντάκτης του SAVVY Journal for critical texts on contemporary African art. Τα πρόσφατα επιμελητικά του πρότζεκτ περιλαμβάνουν τα Unlearning the Given: Exercises in Demodernity and Decoloniality of Ideas and Knowledge, SAVVY Contemporary (2016)· If You Are So Smart, Why Ain’t You Rich? Discursive Program–Wir Sind Alle Berliner: 1884–2014, Institute for Cultural Inquiry Berlin (2015)· Satch Hoyt, Riding Celestial Vessels, Galerie Wedding στο Βερολίνο (2015) και Emeka Ogboh, No Food for Lazy Man, Galerie Wedding στο Βερολίνο (2015). Είναι συνεπιμελητής του ετήσιου καλλιτεχνικού πρότζεκτ An Age of Our Own Making for Images στο Χόλμπεκ, στο Ρόσκιλντε και στην Κοπεγχάγη (2016). Ο Bonaventure Soh Bejeng Ndikung ζει και εργάζεται στο Βερολίνο.

Ο Paul B. Preciado, Επιμελητής του Προγράμματος Δημόσιων Δράσεων της documenta 14, είναι φιλόσοφος, επιμελητής και διεμφυλικός ακτιβιστής, κι ένας από τους κορυφαίους διανοητές στον τομέα της έμφυλης και σεξουαλικής πολιτικής. Σπούδασε με καθηγητές την Agnes Heller κα τον Jacques Derrida στο New School for Social Research και κατέχει διδακτορικό τίτλο στη Φιλοσοφία και στη Θεωρία της Αρχιτεκτονικής από το Πανεπιστήμιο Princeton. Το πρώτο του βιβλίο με τίτλο Contra-Sexual Manifesto επαινέθηκε από τους Γάλλους κριτικούς ως «το κόκκινο βιβλιαράκι της queer θεωρίας» και αποτέλεσε κομβική αναφορά για τον ευρωπαϊκό queer και διεμφυλικό ακτιβισμό. Έχει γράψει επίσης τα βιβλία Testo Junkie. Sex, Drugs, and Biopolitics (2013) και Pornotopia (2014), για το οποίο κέρδισε το βραβείο Sade στη Γαλλία. Εργάστηκε ως επικεφαλής ερευνών στο Macba στη Βαρκελώνη και ως διευθυντής του Προγράμματος Ανεξάρτητων Σπουδών (PEI). Διδάσκει Φιλοσοφία του Σώματος και Διαφεμινιστική Θεωρία στο Université Paris VIII-Saint Denis και στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Έχει επιμεληθεί πολυάριθμες εκθέσεις και παρεμβάσεις, όπως τα The Postporn Marathon, στο Macba της Βαρκελώνης (2004), PornPunkFeminism, στο Arteleku (2008), IM/MUNE στο Emmetrop (2011), Cuir International, στο MNCARS, Sofía (2011), The Beast and the Sovereign, στο Macba/Kunstverein Stuttgart (2015) και The Passion According to Carol Rama, IMMA/EMMA/MACBA/GAM (2013-16).

Ο Ibrahim Quraishi είναι εικαστικός καλλιτέχνης του οποίου το έργο περιλαμβάνει διάφορα μέσα, όπως φωτογραφία, photo painting, βίντεο, κινηματογράφο και εγκατάσταση περφόρμανς. Έχοντας υιοθετήσει τη νομαδική ζωή και μοιράζοντας τον χρόνο του ανάμεσα σε πολλές πόλεις της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής, ο Quraishi συνειδητά εξετάζει τις δυναμικές της μετανάστευσης, του εκτοπισμού και της συμβίωσης σε εξαιρετικά αυστηρές κοινωνικοπολιτικές σφαίρες επινοημένων κοινοτήτων στο πλαίσιο των εικαστικών τεχνών, ενώ παίζει ελεύθερα με τις εντάσεις ανάμεσα στην περιπλοκότητα του πραγματικού και στην ανάγκη μας για απλότητα. Το κύριο ενδιαφέρον του Quraishi επικεντρώνεται στην εξερεύνηση και στην κατανόηση της οπτικής επιτελεστικότητας και στη σχέση της με ευρύτερες πολιτιστικές προοπτικές. Η έρευνά του βασίζεται στην εμπειρική έρευνα για «αλλοτισμούς», σε σχέση με τις μεταβολές ανάμεσα σε αποδεκτούς πολίτες και μη πολίτες στην κοινωνία μας, που μαστίζεται από την παρακολούθηση.
Ο Quraishi έχει δημιουργήσει έργα διαμορφωμένα ειδικά για συγκεκριμένο χώρο σε φορείς ανά τον κόσμο, όπως το Museo Nacional de Arte στην Πόλη του Μεξικού, η Μπιενάλε Kochi-Muziris στην Κέραλα της Ινδίας, η X Baltic Triennial στο Βίλνιους, το Εθνικό Μουσείο της Σιγκαπούρης, η 4η Διεθνής Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης στο Μπακού, το Ίδρυμα Ιαπωνίας στο Τόκιο, το Massachusetts Museum of Contemporary Art, το Asia Society στη Νέα Υόρκη, το Kunsthalle Wien στη Βιέννη, το Africa Centre στο Κέιπ Τάουν, το SAVVY Contemporary στο Βερολίνο, το BAM στη Νέα Υόρκη, το Biennale Interferences: 2eme Festival d'Arts Multimédia στο Μπελφόρ, το Dutch Cultural Center, η EXPO 2010 στη Σανγκάη και το Künstlerhaus Mousonturm στη Φρανκφούρτη.

Ο Roee Rosen, ζωγράφος, μυθιστοριογράφος και κινηματογραφιστής, είναι μια φωνή οξυδερκούς κριτικής στο Ισραήλ. Ενώ το έργο του πραγματεύεται κυρίως την αναπαράσταση της επιθυμίας και της δομικής βίας, ο Rosen, που έχει γεννηθεί το 1963, έχει δημιουργήσει ένα καλλιτεχνικό σύμπαν που με ύπουλο τρόπο υπονομεύει τις κανονιστικές συνδηλώσεις των ταυτοτήτων και των ταυτοποιήσεων χρησιμοποιώντας τη μυθιστοριοποίηση, την ειρωνεία και τη διασκευή. Σε πάμπολλες παραλλαγές, συνδέει χαρακτηριστικά τη σύγχρονη ισραηλινή και παγκόσμια πολιτική με μυθολογικές και πολιτικές αναφορές στην ευρωπαϊκή και εβραϊκή ιστορία. Επιστρατεύοντας μια μεγάλη γκάμα φανταστικών ηρώων σε συνδυασμό με εικονογραφικά μοτίβα και κώδικες, ο Rosen συχνά αναφέρεται (και μετασχηματίζει) τόσο στον κανόνα των ιστορικών πρωτοποριακών και παραβατικών παραδόσεων από τον Μαρκήσιο ντε Σαντ έως τον Georges Bataille όσο και στα λαϊκά media, στην πολιτική προπαγάνδα και στα κλασικά παιδικά παραμύθια.

Ο Dim Sampaio είναι ζωγράφος και εικαστικός καλλιτέχνης. Γεννήθηκε σε ένα μικρό χωριό στο Πιάουι, στα βόρεια της Βραζιλίας, και σήμερα ζει στην Μπολόνια. Μετά από μερικές ατομικές εκθέσεις σε πόλεις της Ιταλίας, το 2003 προσκλήθηκε να συμμετάσχει στην Μπιενάλε Σύγχρονων Τεχνών στο Κάιρο. Πρόσφατα, τα έργα του εκτέθηκαν στο Petit Palais στο Παρίσι, καθώς και στις Pinacoteca Giovanni da Gaeta και La Pinacoteca Comunale di Città di Castello.

Ο Adam Szymczyk είναι ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής της documenta 14. Ήταν συνιδρυτής της Foksal Gallery Foundation στη Βαρσοβία, όπου εργάστηκε ως επιμελητής από το 1997 έως το 2003, οπότε ανέλαβε τη νέα του θέση ως διευθυντής στο Kunsthalle Basel της Ελβετίας. Το 2008 συνεπιμελήθηκε με την Elena Filipovic την 5η Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης στο Βερολίνο, υπό τον τίτλο When Things Cast No Shadow, και το 2012 επιμελήθηκε την Olinka, ή Where Movement Is Created, στο Museo Tamayo στην Πόλη του Μεξικού. Είναι μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης της Βαρσοβίας. Το 2011 βραβεύτηκε με το Walter Hopps Award for Curatorial Achievement στο Menil Foundation στο Χιούστον.