Στο Black Star, Crescent Moon (2012), ο ακαδημαϊκός Sohail Daulatzai κατατάσσει τον μετά τη δεκαετία του 1950 Μαύρο διεθνισμό ως ιστορικό σημείο τομής μεταξύ μαύρων μουσουλμάνων, μαύρων ριζοσπαστών και μουσουλμανικού τρίτου κόσμου. Σε απάντηση, ο Mohaiemen υποστηρίζει ότι αυτές οι συναντήσεις δεν κατέληξαν πάντοτε σε προοδευτικές πολιτικές, ιδιαίτερα όταν ενεπλάκησαν και κυβερνητικές υπηρεσίες ("Muhammad Ali, We Still Love You: Unsteady Dreams of a 'Muslim International'", The New Inquiry, Ιούνιος 2016). Προεκτείνοντας αυτή τη συζήτηση, ως προάγγελο της προσεχούς ταινίας του σε δύο κεφάλαια για τη documenta 14, ο Mohaiemen διερευνά διάφορα κρατικά προγράμματα για τη Μουσουλμανική Διεθνή (Muslim International) της δεκαετίας του 1970 ως νέμεση για τις ριζοσπαστικές απελευθερωτικές δυνατότητες του Διεθνούς Τρίτου Κόσμου μέσα και μετά από τον κομμουνισμό.
Ο Naeem Mohaiemen από το 2006 εργάζεται για τη σειρά από ταινίες και δοκίμια The Young Man Was, που εξερευνούν την επαναστατική Αριστερά της δεκαετίας του 1970. Οι πρωταγωνιστές του συχνά παραγνωρίζονται, καταλήγοντας ως «τυχαίοι δούρειοι ίπποι» που φέρουν την τραγωδία σε διάφορες χώρες (από Ιάπωνες αεροπειρατές που επιτάσσουν το αεροδρόμιο της Ντάκα για «αλληλεγγύη», έως διακινητές μεταναστών που μετατρέπονται σε «εθελοντές» της PLO). Παρά τις αποτυχίες του κάποτε υπαρκτού κομμουνισμού, η ανάγνωση εκ μέρους του Naeem των δυνατοτήτων της διεθνούς Aριστεράς εξακολουθεί να διακατέχεται από ελπίδα. Κεφάλαια από το έργο αυτό παρουσιάστηκαν στην έκθεση επισκόπησης Prisoners of Shothik Itihash, σε επιμέλεια Adam Szymzyck, στην Kunsthalle της Βασιλείας. Ο ιστορικός Afsan Chowdhury (του οποίου το ημερολόγιο ενέπνευσε το έργο The Young Man Was) χαρακτήρισε το έργο του Naeem και των Yasmine Saikia, Dina Siddiqi, Nayanika Mookherjee και Bina D’Costa ως «το δεύτερο κύμα της ιστοριογραφίας» για την Ασία. Ο Naeem είναι υποψήφιος διδάκτωρ στο Columbia University, καθώς και John Simon Guggenheim Fellow για το το 2014 (φιλμ-βίντεο).