Ο Ανδρέας Αγγελιδάκης επιχειρεί να κατανοήσει πού βρισκόµαστε και πώς φτάσαµε εδώ. Το έργο του προκύπτει από την εµπειρία της ύπαρξης εντός µιας συνθήκης: εντός της Ελλάδας, της κλιµατικής αλλαγής, της αρχιτεκτονικής, της ψυχανάλυσης, του διαδικτύου, εντός ενός σώµατος. Τον Αγγελιδάκη, που γεννήθηκε στην Αθήνα το 1968, τον απασχολεί ο συγκεκριµένος χώρος σε µια εποχή όπου η ύπαρξη σε έναν τόπο σηµαίνει ήδη και ύπαρξη σε διάφορους άλλους. Η µικρού µήκους ταινία του Vessel (Πιθάρι, 2016) περιγράφει τον αρχαίο Διογένη τον Κυνικό σαν «έναν αρχαίο χρήστη του διαδικτύου» που εναντιώνεται στο να είναι κανείς πιστός µόνο σε έναν τόπο. Στο έργο του µε χρήση πολυµέσων που φέρει τον τίτλο Domesticated Mountain (Βουνό-σπίτι, 2012) ο καλλιτέχνης θεωρεί ότι τα προάστια προκύπτουν από τη συσσώρευση αντικειµένων από αγορές που έγιναν µέσω διαδικτύου, ενώ στο Walking Building (Περιπλανώµενο κτίριο, 2006) ένα περιοδεύον µουσείο περιδιαβάζει στην Αθήνα, ανταποκρινόµενο στη δοµή της µεταδιαδικτυακής καλλιτεχνικής παραγωγής.

Η ύπαρξη µέσα στον χώρο συνεπάγεται την ύπαρξη µέσα στον χρόνο, η οποία στοιχειώνεται ταυτόχρονα από το παρελθόν και το µέλλον, από το παρόν και τις συνέπειές του. Σηµαίνει να υπάρχει κανείς σε έναν κόσµο υπό κατασκευή από χτίστες που δεν βλέπουµε. Στην ταινία Vessel ο Αγγελιδάκης δηλώνει ότι αν ρίξουµε µια µατιά στην Ευρώπη σήµερα, «µοιάζει µε τις πληροφορίες που εξήγαγε η Ελλάδα, καταγεγραµµένες υπό τη µορφή κτιρίων». Οι ιδέες που έχουµε για τους χώρους τούς επηρεάζουν κιόλας – οι ιδέες, όµως, κληρονοµούνται. Ο Αγγελιδάκης «διαβάζει» τη σύγχρονη Αθήνα µέσα από το πρίσµα του 19ου αιώνα· ερµηνεύει το διαδίκτυο µέσα από την Ελλάδα της αρχαιότητας. Η οπτική του νέου αρχιτέκτονα για το µέλλον είναι αναδροµική και φαντάζεται το παρόν σαν ένα ερείπιο. Ωστόσο, «ένα ερείπιο είναι η µετάβαση ενός κτιρίου από µια κατάσταση σε κάποια άλλη. Όλα τα κτίρια βρίσκονται σε φάση µετάβασης». Ως εκ τούτου, το 2014 τοποθετεί σκαλωσιές στην είσοδο της αναδροµικής του έκθεσης στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στην Αθήνα και τυπώνει τρισδιάστατες απεικονίσεις ερειπίων φτιαγµένων από οστά.

Ο Αγγελιδάκης, αρχιτέκτονας που δεν χτίζει πλέον, λέει ότι εγκατέλειψε το επάγγελµα του αρχιτέκτονα ώστε να επικεντρωθεί στην αρχιτεκτονική αυτήν καθαυτή. Γι’ αυτόν τον λόγο µπορεί να αψηφά τις απαγορεύσεις της. Επιτρέπει στο προσωπικό στοιχείο να εισβάλει στη δουλειά του· καλλιεργεί την αµφισηµία και την αβεβαιότητα. «Ίσως», όπως ισχυρίζεται ο ίδιος, «δεν χρειαζόµαστε περισσότερα καινούρια κτίρια. Ίσως αρκεί να διαµορφώσουµε εκ νέου τα υπάρχοντα». Ο Αγγελιδάκης συγκρίνει τον Διογένη, που ζει µέσα σε ένα πιθάρι µε τον σκύλο του, µε τις σηµερινές συνθήκες, όπου «όλοι κοιµόµαστε στις οθόνες µας µε τον σκύλο δίπλα µας». Ήταν άραγε η ζωή του Διογένη µέσα στο πιθάρι το στοιχείο που τον διαµόρφωσε ή µήπως το σπίτι του µετατράπηκε σε πιθάρι ως αντίδραση σε αυτό που ήταν ο Διογένης; Όπως λέει ο Αγγελιδάκης, «ανέκαθεν αντιµετώπιζα τα κτίρια και τα αντικείµενα ως χαρακτήρες, ως συναισθηµατικά όντα. Όπως εµείς σχεδιάζουµε κτίρια, το ίδιο κάνουν σ’ εµάς τα κτίρια και οι χώροι».

Nicholas Korody