Ο Λόφος Φιλοπάππου, επίσης γνωστός ως Λόφος Μουσών, πήρε το όνομά του από τον Γάιο Ιούλιο Αντίοχο Επιφανή Φιλόπαππο, ύπατο και διοικητή του Ρωμαίου αυτοκράτορα Αδριανού. Πρόκειται για την περιοχή όπου ο Πλούταρχος τοποθετεί τη μάχη μεταξύ του Θησέα και των Αμαζόνων. Από το 1954 έως το 1957 ο λόφος αναδιαμορφώθηκε από τον αρχιτέκτονα Δημήτρη Πικιώνη σε συνεργασία με τους φοιτητές του και τοπικούς λιθοδόμους. Μαζί αυτοσχεδίασαν βασιζόμενοι στη μορφολογία του χώρου και χωρίς να καταφύγουν σε σχέδια στο χαρτί. Φυτεύτηκαν ενδημικά φυτά της Αττικής, χτίστηκε ένα περίπτερο, ενώ τα μονοπάτια στρώθηκαν με πέτρες οι οποίες διασώθηκαν από κτίρια της περιοχής, τόσο λαϊκά όσο και νεοκλασικά. Ο «κριτικός τοπικισμός» (όπως τον όρισε ο ιστορικός της αρχιτεκτονικής Kenneth Frampton) της μεθόδου του Πικιώνη συνεπαγόταν μια σχέση με τη γη η οποία έφερε συναισθηματικό βάρος, ήταν συνθετική και επιφυλακτική με τον δυτικό ρασιοναλισμό. Το περίπτερο δίπλα στον Ναό του Αγίου Δημητρίου Λουμπαρδιάρη, για παράδειγμα, συνδυάζει τεχνικές οι οποίες παραπέμπουν στα πέτρινα θεμέλια της Ακρόπολης και σε παραδοσιακές ιαπωνικές αισθητικές αρχές. Ο χώρος φιλοξενεί προσωρινά μια σειρά από μικρά κολάζ της Elisabeth Wild με πολύ έντονα χρώματα, των οποίων τα σουρεαλιστικά τοπία διαταράσσουν την όποια πεπατημένη οπτική λογική. Εκεί κοντά βρίσκονται και οι πίνακες της Vivian Suter, που τους ζωγράφισε στον κρατήρα ενός από τα ηφαίστεια της Νισύρου· ορισμένοι περιέχουν πραγματικά ίχνη του φυσικού περιβάλλοντος – χώμα, βρύα και θαλασσινό νερό. Λίγο πιο πάνω στο μονοπάτι, συναντάμε άλλο ένα μνημείο λαϊκής αρχιτεκτονικής: μια μαρμάρινη σκηνή, σκαλισμένη στο χέρι από τη Rebecca Belmore, με θέα κατευθείαν στην Ακρόπολη.